Σε μέλει η Όπερα;

Ή μάλλον, η όπερα "Σεμέλη". Ναι, έκανα αυτό το μέτριο λογοπαίγνιο. Οι μέρες μου πλέον περνάνε περίεργα, οφείλω να ομολογήσω. Σε ποιόν να το ομολογήσω όμως; Σε έναν αόρατο αναγνώστη.

Προσωπικά δε θα πήγαινα ποτέ όπερα από μόνος μου. Αλλά η Ρωσίδα couchfurfing φιλοξενούμενη μου για το περασμένο Σαββατοκύριακο, ζει για την κλασσική και μπαρόκ μουσική. Προσωπικά, αν και έχω συμμετάσχει σε μια Όπερα*, και μερικές φορές σφυρίζω ανέμελα μεγάλες κλασσικές επιτυχίες των περασμένων αιώνων, έχω σχετικά μικρή μουσική και καλλιτεχνική κουλτούρα. Και όταν λέω σχετικά μικρή εννοώ μηδαμινή και μικροσκοπική. Ίσα που δε θεωρώ το Μπαρόκ ένα μπαρ όπου παίζουν ροκ μουσική. Όμως, εχτές (ξαν)ανακάλυψα πολλά πράγματα.

Τα άτομα που έχουν πάθος με κάτι, είναι μεν ενδιαφέροντα, αλλά μόνο όταν συνομιλούν σχετικά με το πάθος τους. Ζούνε για αυτό και τίποτα άλλο δε τα γεμίζει. Η ζωή τους και το πάθος τους είναι ένα. Ίσως χάνουν, με αυτή τους την εμμονή κάποια κομμάτια της ανθρωπότητας, αλλά δεν είναι άδειοι από αυτό. Γεμίζουν απλά και μόνο με την ύπαρξη του πάθους τους. Δυστυχώς δε μπορείς να επικοινωνήσεις με αυτά τα άτομα αν δε μοιράζεσαι σε κάποιο βαθμό το πάθος τους. Σαν ένας τοίχος που τους χωρίζει από τους κοινούς ανθρώπους, πρέπει να τον σκαρφαλώσεις και να κοπιάσεις για να τους δεις.

Όμως όταν βρίσκεσαι δίπλα σε ένα άτομο που έχει πάθος για κάτι, πραγματικό πάθος για κάτι, λίγο από αυτό το πάθος ξεβάφει πάνω σου. Μετά από 3,5 ώρες στο musée de l'Orangerie, μουσείο που, μόνος μου, ξεπέταξα μέσα σε 20 λεπτά την τελευταία φορά που πήγα, ήξερα ότι κάτι είχα πάρει από τη λατρεία που εξέπεμπε για την τέχνη η κοπέλα αυτή. Και όταν φτάσαμε στο θέατρο και ακούσαμε την Cecilia Bartoli να τραγουδάει την Σεμέλη, για λίγο, ήξερα ότι η κλασική, ή μάλλον η μπαρόκ, μουσική μου αρέσει.

Ναι, σίγουρα μόνος δε θα είχα κάνει κανένα από τα δύο. Αλλά με το να γνωρίζεις νέο κόσμο και να μην αφήνεις τον εαυτό σου κλειστό μαζεύεις εμπειρίες. Δε μπορείς να τις ζορίσεις τις εμπειρίες. Να περιμένεις να περάσεις καλά κάποιες μέρες που έθεσες στην άκρη ως άδεια από τη δουλειά σου, άδεια από τη μουντότητά σου. Γιατί όπως έχω ξαναπεί, άμα δεν υπάρχει νόημα, τότε τουλάχιστον ζήσε ευχάριστα και φτιάξε ωραίες αναμνήσεις. Το να κάνεις σχέδια και να περιμένεις μόνο από αυτά ευτυχία, είναι σαν να προσπαθείς να κολυμπήσεις ενάντια στο ρεύμα.

Βεβαίως, ο εγκέφαλος τρέχει πιο γρήγορα από την ικανότητά του να αποτυπώσει τις ιδέες μέσω πληκτρολόγησης, και έτσι παραλίγο να ξεχάσω την ιστορία της Σεμέλης. Η Σεμέλη, πριγκίπισσα της Θήβας και ο Δίας ερωτεύονται, την κλέβει πριν αυτή παντρευτεί και την βάζει κάπου να την φυλάνε δράκοι και να μπορεί να την επισκέπτεται μόνο αυτός. Η Ήρα προφανώς τα παίρνει, και μετά από δολοπλοκίες πείθει την Σεμέλη να ζητήσει από τον Δία να της φανερωθεί με την θεϊκή του μορφή. Η άτυχη τον βάζει να ορκιστεί στα νερά της Στύγας (που δείχνει ότι οι θεοί δεν ήταν παντοδύναμοι στην αρχαία Ελλάδα), να της κάνει ότι χατήρι του ζητήσει, και αυτός το ορκίζεται. Έτσι της φανερώνει τον πραγματικό του εαυτό και αυτή πεθαίνει.

Καθότι ο εγκέφαλος έχει μια τάση να συνδέει ότι βλέπει σε δικές του ιστορίες, αυτό μου θύμισε ένα ποίημα που είχα γράψει παλιότερα, όταν μια σύντομη σχέση δεν πέτυχε, και θα μου άρεσε να μπορέσω να πιστέψω ότι παρουσιάζει την ιστορία όλων των σχέσεών μου, κάπως συμβολικά. Είναι ο έρωτας μέχρι την ανακάλυψη του άλλου και την βαρεμάρα ίσως.

*το 2008, ως κομπάρσος, μαζί με τον Σκιόφατσα, στην Κάρμεν, στο γαλλικό Ινστιτούτο, κουβαλάγαμε τον νεκρό τόφαλο τορεαδόρ, όταν αυτός πέθανε. Δε πέθανε πραγματικά, ούτε ήταν πραγματικά τορεαδόρ: τενόρος ήταν, που έπαιζε τον ρόλο του τορεαδόρ και προσποιούνταν ότι πέθανε. Επίσης ήταν υπέρβαρος για τοραδόρ.