Και όταν προχωράς από εκεί που πίστευες ότι δε θα μπορούσες να σηκώσεις ποτέ ξανά το κεφάλι, νιώθεις περίεργα, ευχάριστα. Τα συναισθήματα κάνουνε κύκλους. Αλλά δε μπορείς πλέον να βρεις κάτι που είχες εκεί. Κάτι που σε γέμιζε, και που με το χρόνο άρχισε να ξεφεύγει από ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Έζησα κάτι υπέροχο, και φοβόμουν ότι δε θα μπορούσα να το ξαναζήσω. Ναι, σίγουρα τα τελευταία χρόνια, ξέφευγε και άδειαζε, αλλά η μνήμη του πλήρους, η μνήμη του τεράστιου, με μπερδεύει. Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό.
Και οι μέρες περνάνε. Ανακαλύπτεις ότι μπορείς να ερωτευτείς ακόμα, όσο και αν δεν είναι ακριβής η λέξη για το συναίσθημα. Να ενθουσιαστείς, ίσως.
Συνεχίζω να μένω μόνος στο σπίτι μου. Ώρες πριν γυρίσω στο σπίτι των γονιών μου, μένω ξάγρυπνος και γράφω. Κάποτε το να μένω μόνος μου ήταν ευτυχία, γιατί πίστευα πως δε θα διαρκούσε πολύ, πως θα γέμιζε το σπίτι μου. Και μετά άρχισε η συνειδητοποίηση. Ξανά γινόταν βάσανο. Το σπίτι ήταν κλουβί, και πως να ζητήσεις άλλα άτομα να έρθουν σε ένα κλουβί;
Και σήμερα, μετά από καιρό αναρωτιέμαι πάλι σχετικά με τα όσα έζησα. Τα βλέπω πιο καθαρά πλέον, που δεν μένει συναίσθημα άλλο από την απογοήτευση. Τόσο ανθρώπινη η ιστορία μου, και τόσο υπερβολική η απαίτησή μου να είμαι, να ήμαστε, υπεράνθρωποι. Ναι. Προσπαθώ να κρυφτώ πίσω από κυνικότητες, με υ και όχι με οι, αλλά κατά βάθος ελπίζω και προσδοκώ οι άνθρωποι να είναι υπεράνθρωποι.
2 και 25 η ώρα. Σε λίγες ώρες πετάω. Δε θα κοιμηθώ.
Μέσα στο κλήμα ανασκόπησης ξαναδιάβασα τα mail, και η όλη φθορά γίνεται αντιληπτή με το βάθος χρόνου. Πόσο απόμακρος φαίνομαι σε μερικά από αυτά. Πόσο απόμακρη φαίνεται σε άλλα. Στεναχωριέμαι. Δεν ήθελα ποτέ να φτάσω εδώ. Αλλά όταν κάνεις σχέσεις, ρισκάρεις.
Ρισκάρεις, για να κερδίσεις αγάπη, φροντίδα, έρωτα. Ρισκάρεις να χάσεις ένα άτομο, το οποίο σου κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον για να θέλεις να είσαι μαζί του. Η απόρριψη είναι πάντα βίαιο συναίσθημα. Και αυτό που είναι ακόμα πιο περίεργο είναι όταν βλέπεις, σε διαδικτυακό μελάνι, τι συναισθήματα υπήρχαν, και πλέον είναι αδιανόητα. Με αυτό το άτομο, τουλάχιστον.
Με το να νιώθω ακόμα την ανάγκη να τα πω όλα αυτά αναρωτιέμαι άμα προσπαθώ ακόμα να επικοινωνήσω. Αναρωτιέμαι άμα προσπαθώ να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου, που ήμουν, που είμαι άνθρωπος. Η ανασκόπηση είναι θεμιτή; Με βοηθάει. Οπότε, ναι.
Χρησιμοποίησα ψυχολογικούς μοχλούς για να κερδίσω ότι πλεονεκτήματα τρυφερότητας μπορούσα όταν αυτή σταματήσανε να έρχονται αυθόρμητα. Μου θυμίζω τα φιλαράκια, όπου η Rachel πιστεύει ότι πέρασε τη ζωή της να προσπαθεί να μη γίνει αντίγραφο της μάνας της, που έγινε αντίγραφο του πατέρα της. Συμπεριφορές της μητέρας μου. Και με το να αναλύω τη ζωή μου με βάση τα φιλαράκια και τις σειρές και ταινίες, μου θυμίζω τον Abed από το community. Τι έγινε;
Κατά βάση, απόσταση, τέλος αντοχών και λάθος χειρισμοί. Αλλαγή στόχων, διαφορετικά πιστεύω και αξίες. Αλλά κυρίως απόσταση. Πόσο προσπάθησα να αλλάξω, πόσο κόπιασα να προσπαθήσω να είμαι κάποιος που δεν είμαι; Πολύ. Έδωσα βάση σε λάθος πράγματα, προσπαθώντας να σώσω κάτι που πλέον δεν υπήρχε. Ποιος χέστηκε άμα χορεύω καλά; Ποιος νοιάζεται για τα πυρηνικά εργοστάσια;
Δεν ήταν ποτέ εκεί το πρόβλημα.
Σίγουρα, με το να αποφασίσω προσωπικά ότι δεν μου αξίζει η κατάσταση αυτή, νιώθω καλύτερα. Κοιτάω και βλέπω τα πράγματα που μπορώ να κάνω. Και βλέπω και το υποσύνολο από αυτά: αυτά που θέλω να κάνω. Δεν είναι πολλά από όσα μπορώ να κάνω τα οποία να θέλω να τα κάνω.
Δε χρωστάω πλέον σε κανέναν δικαιολογία για το ποιος είμαι. Στα 25 μου, καιρός ήταν να σταματήσω να είμαι απολογητικός για τα γούστα μου και για το είναι μου. Σίγουρα, δεν ταιριάζω στο προφίλ ενός εύκολου ανθρώπου. Αλλά κανένας δεν είναι πραγματικά εύκολος.
Με δυσκολεύει λίγο που πλέον φεύγω. Δεν έχω λόγο να γυρίσω στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Και ως εκ τούτου με αυτήν την απελευθέρωση, βγάλαμε και τις βοηθητικές ρόδες, από το ποδήλατο. Ένα ποδήλατο που ακόμα δε ξέρω να χειριστώ.
Η ώρα περνάει, ο χρόνος μένει λειψός.
Το 2011 ήταν η χρονιά που διέγραψα από τη ζωή μου 3 άτομα που με σημαδέψανε.
Το 2011 ήταν η χρονιά που έμαθα πολλά, και κατάφερα να ταυτιστώ με το " Όνειρο του Οδυσσέα"
Και έτσι ακούω Goin' Through, και συνειδητοποιώ όσον αφορά το τραγούδι αυτό δεν είμαι στη θέση του τραγουδιστή, ούτε του DJ. Είμαι αυτός που χάθηκε.
Χάθηκες κι εσύ μαζί με τους πολλούς, και σιχάθηκες μαζί με τους πολλούς. Ελπίζω από 'κεί που να 'σαι να μ' ακούς.
Δυστυχώς φοράω ωτοασπίδες.
No comments:
Post a Comment