Monday, October 03, 2011

Μοντέρνα ''Τέχνη''

Είναι κάτι που, απ´ότι φαίνεται με κυνηγάει και με στοιχειώνει. Η μοντέρνα ''τέχνη''.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα μοντέρνας τέχνης, το ουρητήριο του Marcel Duchamp :

(για εκτενή ανάλυση επί του ουρητήριου, κλικ στην εικόνα)

Αυτό, δηλώνουν οι οπαδοί του Duchamp, είναι τέχνη. Ναι. Γιατί η μοντέρνα ''τέχνη'', δεν βρίσκεται εντός του αντικειμένου της αλλά των συνθηκών που της έδωσαν υπόσταση, που την έφεραν στην δημιουργία της.

Και αντιλέγω. Έστω ότι μετά από 200 χρόνια, κατά τα οποία υπήρξαν πόλεμοι καταστροφές και τα συναφή, ένας αρχαιολόγος βρίσκει αυτό το ''έργο τέχνης''. Πως θα καταλάβει ότι κρατάει στα χέρια του κάτι ου το -θεωρούμε- θεωρούΝε μερικοί τέχνη;

Παραδείγματα βρίθουν: αρκεί κανείς να περπατήσει 2 λεπτά στη Σουηδία, θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι το μοντέρνο. Στο Παρίσι και σε όλο τον κόσμο μουσεία ολόκληρα αφιερωμένα σε σταγόνες παγωμένης μπογιάς, σε δωμάτια άδεια πέρα από τεράστια γράμματα φτιαγμένα από νέον, που γράφουν «No Image Yet», σε φώτοηχητικά συγκροτήματα που προσπαθούν να προκαλέσουν κρίσεις επιληψίας.

Σε κάποιους ανθρώπους φαίνεται ότι αρέσουν, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο. Αλλά η μοντέρνα τέχνη, δυστυχώς άμα δε βρεθεί κάποιος να σου την εξηγήσει, δε μπορείς να την καταλάβεις. Και ακόμα και αν μπορείς, συνήθως είναι τόσο τραγικά επηρεασμένη από νεοπλουτισμικές αντιλήψεις, από ημιμαθείς καλλιτέχνες με τεράστιο εγώ, που δεν συνάπτει με τον κοινό θνητό.

Και είναι κακό αυτό; Είναι κακό να βάζει κανείς τεράστια ουρητήρια και ατμομηχανές που πιτσιλάνε τους περαστικούς με νερό, επειδή μόνο λίγοι κάνουν ότι τα καταλαβαίνουν και τα εκτιμάνε, για να αποκτήσουν ένα στάτους και ακόμα λιγότεροι τα αντιλαμβάνονται και τα εκτιμάνε πραγματικά; Είναι κακό που για να μπορέσει ένας καλλιτέχνης να κάνει κάτι καινοτόμο έχει την τάση να κάνει τέχνη την οποία κανείς δεν αντιλαμβάνεται;

ΝΑΙ! ΕΊΝΑΙ ΚΑΚΌ! Από οικονομικής άποψης, όπου ξοδεύονται άπειρα λεφτά για πράγματα που πολλές φορές ασχημαίνουν τον κόσμο χωρίς να προσφέρουν με αυτήν την ασχήμια κάποιον αναλογισμό όπως αυτόν που προσφέρει η Γκουέρνικα, ας πούμε. Γιατί επιβάλει άσχημα πράγματα στη μέση του πουθενά, τα οποία δε συμβαδίζουν με καμία αισθητική που διδαχτήκαμε.

ΑΛΛΆ ΚΥΡΊΩΣ, ΠΡΟΠΑΝΤΏΣ, ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΌΛΑ: ΓΙΑΤΊ ΕΊΝΑΙ ΣΤΟ 97% ΠΡΟΣΒΛΙΤΙΚΉ ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΉ ΜΟΥ.

Γιατί να ΠΡΈΠΕΙ να έχω διαβάσει και γνωρίσει τα 8 πιο άγνωστα έργα του Σαλβαντόρ Νταλί, να έχω δει την ταινία Παρασκευή και 13, και να ξέρω την χρονιά που ανακαλύφτηκε το ραδιόφωνο για να καταλάβω αυτήν τεράστια κουράδα που μου έχεις βάλει στη μέση της πλατείας; Και πες ότι το κατάλαβα. Χάρηκες; Παραμένει μια τεράστια κουράδα στη μέση της πλατείας. Και θα την βλέπω για μήνες επί μήνες επί μήνες, μέχρι που μια μέρα θα μου την βιδώσει και θα την τεμαχίσω με ηλεκτρικό πριόνι και θα την κονιορτοποιήσω, έπειτα και θα έρθω να σε βρω, εσένα και τους δημοτικούς συμβούλους που ψηφίσατε να ξοδευτούν ΈΤΣΙ τα λεφτά του Δήμου ΜΟΥ, και θα σας βάλω να φάτε τα ρινίσματα. Και όπου φάτε εννοώ κάτι πολύ πιο επίπονο.

Αυτά τα ολίγα σχετικά με το αντίστοιχο του ροκοκό μπαρόκ της δεύτερης χιλιετίας.

2 comments:

Specialmuse said...

Ηλεκτρικό πριόνι εσύ, αξίνα εγώ! Για να σμιλεύσουμε τη νέα μορφή τέχνης.
Αλλά καλώς ή κακώς, αν λογοκρίνουμε την τέχνη, μιλάμε για μια ακόμα δικτατορία.

A.Charantonis said...

Ναι, δεκτό να μη λογοκρίνουμε την τέχνη, αλλά, αν και γίνομαι λίγο ακραίος, θεωρώ ότι το έχουν παρακάνει με τη μοντέρνα τέχνη, εδώ και καμιά 100 χρόνια, καιρός να ζητήσουμε από την τέχνη να έχει παραπάνω από ένα από τα παρακάτω: λίγο γούστο, απλότητα, ομορφιά, και κατανοησημότητα.