Μου φαίνεται λογικό ότι η πλειονότητα των αναγνωστών μου αποτελείται ακόμα από άτομα που γνωρίζω εκτός διαδυκτίου... Παρ’ όλα αυτά δεν βλάπτει να ενημερώσω ότι μου αρέσει ο κινηματογράφος. Φέτος μάλιστα παρακολούθησα σεμινάρια σκηνοθεσίας στη φοιτητική λέσχη. Ο «λέκτορας/ προσιλιτιστής» μας, ο κος Μαρτσάκης (θα με έσφαζε αν ήξερε όι αναφέρομαι σε αυτόν ως κύριο), ο κος Μαρτσάκης λοιπόν είχε πει κάτι με το οποίο είμαι απολύτως σύμφωνος: «Καλός είναι ο σκηνοθέτης που θα μπεις στη μέση της ταινίας, θα δεις μια σκηνή μόνο, θα βγεις από την αίθουσα και θα έχεις μείνει μ...» Με το στόμα ανοιχτό εννοούσε; Μαλάκας και το αυτολογόκρινε; Ότι και να είναι έχει δίκιο. Και συνέχισε: «Αυτό το λέω με την τεχνική αρτιότητα του κάδρου, την φυσικότητα ως προς το τέμπο και την κρισιμότητα της σκηνής ακόμα και αν αυτό δεν είναι ...» Οι τρεις τελείες εδώ αντιπροσωπεύουν μια ώρα διάλεξης
[παρεπιπτόντως ακολουθεί geekοσυζήτηση περί κινηματογράφου και fanboyoπαραλλήριμα. Σας ενημέρωσα, δεν ευθύνομαι τωρα για τα όσα διαβάσετε παρακάτω...]
Κώστας Γαβράς. Τεράστεια καριέρα. Μερικά έργα του: το Ζ, Αμήν, Μεγάλη Πόλη, Το τσεκούρι. Το τελευταίο αποτελεί το ερέθισμα που με όθησε σε αυτό το post –όποιος μου βρει μια ωραία συνόνυμη ελληνική λέξη να αντικαταστήσω με το post κερδίζει μια άδεια κονσέρβα ντοματοπολτού. Το τσεκούρι. Γυρισμένο στα γαλλικά. Παίζει ένας γάλλος αστέρας του κινηματογράφου ο Jose Garcia. Το σενάριο είναι κυνικό, πολιτκοποιημένο, μια γρωθειά που σκάει την φούσκα της υποκρισίας για το τι είναι πραγματικά και τι παράγει η σημερινή κοινωνία. Με μια λέξη η ταινία είναι άρτια. Και εδώ επανασυνδέομαι με τα λεγόμενα του κου Μαρτσάκη. Είναι μια σκηνή που την έβαλα αργότερα στην τύχη όταν ήθελα να τσεκάρω γενικά μερικά σημεία. Ο πρωταγωνιστής παρακολουθεί κάποιον με το αμάξι. Ο στόχος του βγαίνβει από το σπίτι με τις δύο του κόρες, τις χερετάει και κινείται προςτη μια κατεύθινση. Ο πρωταγωνιστής τον ακολουθεί αλλά αναγκάζεται λόγο αστυνομίας να κάνει έναν κύκλο. Συναντάει στην διαδρομή τα δυό κορίτσια. Πρέπει να είναι από τις πιο όμορφες σκηνές που έχω δει από σκηνοθετική άποψη. Και η συνειδιτοποίηση αυτή έφερε άλλη μια συνειδητοποίηση: Πλέον όταν βλέπω μια ταινία είμαι υπερβολικά ψείρας με πολλά πράγματα που πριν δε με έννοιαζαν. Όπως σε όλα, όταν μάθεις τι κρύβεται από κάτω από ένα έργο, όταν χάσεις την αθωότητά σου, πλέον τα πράγματα δεν είναι μαγικά. Μπορεί να σου δίνεται επιτέλους η δυνατότητα να αντιλαμβάνεσαι την τελειώτητα, όπως ένας μουσικός αντιλαμβάνεται τον μότσαρτ, ή ένας ζωγράφος τον Van Gogh, αλλά πλέον η μετριότητα σε ξενίζει. Αξίζει αναρωτιέται κανείς... Η άποψή μου είναι ότι αξίζει. Αξίζει για τις λίγες στιγμές απόλαυσης της τελειώτητας που αλλιώς δεν γνωρίζεις...
Άσχετα πράγματα: Α) το φέτος δεν σας θυμίζει την φέτα; Β) το τραγούδι της εβδομάδας: 99 red balloons Γ) Μαρτσάκη ναι, ο διάλος μας έδωσε το τριπόδι, ο θεός τη κάμερα και η φύση το χώρο και τα προβλήματα. Ναι εγώ φταίω για όλα τα υπόλοιπα... Για τους σκοπούς του σεμιναρίου θα είμαι πιστός...
No comments:
Post a Comment