Δε μπορώ να βρω τίτλο...

Δεν μπορώ να βρω τίτλο γιατί δεν υπάρχει λέξη για το συναίσθημα. Είναι μια συμπύκνωση όλων των παρακάτω.

Δευτέρα. Η πιο άσχημη μέρα λένε. Σηκώνεσαι πρωί πρωί με την τσίπλα, και πρέπει να πας σε μια υποχρέωση που βρίσκεται – ή έτσι σου φαίνεται τουλάχιστον- κάμποσα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Τι να πω για αυτήν τη Δευτέρα. Πολύ ήλιο. Ζέστη. Από το ανεκτό περάσαμε στο: αχ μακάρι να έμενα μόνος να τριγυρνάω στο σπίτι γυμνός/ τα ρούχα με πνίγουν. Πήγα στη σχολή μισός ξύπνιος, μισός κοιμισμένος. Σε αυτόματη γραφή αντέγραψα από τον πίνακα μαθηματικά σύμβολα. Θα τα αποκρυπτογραφίσω όταν έχω χρόνο. Έμαθα σήμερα ότι ένα αγαπημένο μου συγκρότημα έβγαλε δεύτερο cd. Demons & Wizards. Αυτην την στιγμή το ακούω. Η μέρα είναι γεμάτη υποχρεώσεις, δουλειές που πρέπει να γίνουν. Ξεκλέβω όμως λίγο χρόνο. Πάντα ξεκλέβω λίγο χρόνο. Μπαίνω στο διαδύκτιο, διαβάζω τα κόμιξ μου, κοιτάω τα mail, τα blog, απαντάω και βγαίνω. Κάθομαι. Και η αντίθεση με το χτες είναι τεράστια.

Χτες πρέπει να ήταν μια από τις καλύτερες μέρες του 2006. Έκανα το δεύτερο φετινό μπάνιο στη θάλασσα. Πρωινό ξύπνημα με κέφι –και ας έλειπε η ενέργεια λίγο. Πήγα με μια φίλη για μπάνιο. Οδηγούσε αυτή. Νέα οδηγός, αλλά προσεκτική και σοβαρή. Ευχάριστη αντίθεση στο μέσο όρο. Η παραλία που καταλήξαμε είναι μια από τις αγαπημένες μου στην Αττική, όταν φυσάει οποιοσδήποτε αέρας εκτός από τον νοτιοανατολικό. Μαντέψτε τι αέρας φυσούσε χτες. Όταν φτάσαμε στην παραλία ήμασταν μόνοι. Κάναμε μπάνιο και έπειτα ξοδέψαμε περί τις 3 ώρες στο να μην κάνουμε κάτι συγκεκριμένο. Λίγη ανάγνωση αυτή, εγώ μπήκα ξανά για μπάνιο, βγήκα, είπαμε δυο τρία σκόρπια μεν, με νόημα δε, λόγια και κάτσαμε κάτω από την ομπρέλα, δίπλα στο κύμα. Χαζέψαμε του ανθρώπους που ήρθαν να κάνουν μπάνιο και βρήκαν μια θάλασσα κρύα και βρόμικη καθώς μια ώρα μετά που φτάσαμε εμείς, η θάλασσα είχε βρομίσει από τον αέρα. Χαζέψαμε τα παιδιά, τους μεγάλους, τα σκυλιά. Δεν ένιωθα όπως νιώθω συνήθως ότι πρέπει να πω κάτι, ότι πρέπει να κάνω κάτι. Ήμουν καλά. Φάγαμε στην ταβέρνα δύο ψάρια και αναχωρίσαμε. Πάνε πολλά χρόνια που δεν είχα νιώσει τόσο καλά με τη στιγμή.

Ξέρω, δεν θα υπάρξουν πολλές ευκαιρίες να επαναληφθεί. Ξέρω ή υπολογίζω ή υποψιάζομαι διάφορα εμπόδια στο να μπορώ να το ευχαριστηθώ ξανά. Το θέλω σαν κολασμένος όμως... Τουλάχιστον όμως ξέρω τι θέλω. Ευχαριστώ για αυτό πάνω απ’ όλα, και ευχαριστώ για τη διόρθωση της ορθογραφίας, άμα και όποτε προλαβαίνεις...

Και τώρα ξαναμπαίνω στο διαδύκτιο, τα τραγούδια τελείωσαν, το διάλειμα τελείωσε. Σαν τελειώσω με το διάβασμα, με το καράτε και καταϊδρωμένος γυρίσω σπίτι, σαν πλυθώ και ετοιμαστώ να κοιμηθώ, εκεί στον διάδρομο ανάμεσα στις συνειδητές σκέψεις και το όνειρο, θα αφεθώ ξανά σε τέτοιες σκέψεις, θα αφεθώ ξανά στις παύσεις που μου επιτρέπουν να ηρεμώ. (πω, πω! πολύ μελό ήταν αυτό... περιφραστικότητα πως να σ' αρνηθώ;)