Ο πρώτος γύρος είναι δωρεάν -και δε μιλάω για σουβλάκια...

Πολιτισμός. Τι είναι ο πολιτισμός; Αν το αναλύσουμε ετιμολογικά είναι μια ένεια που έχει ρίζες στην πόλη. Στην οργανομένη κοινωνία, με κανόνες και όλα τα όμορφα που όλοι μας λατρεύουμε. Το ζήτημα του τι είναι ο πολιτισμός, ο ανθρώπινος πολιτισμός, είναι ένα ζήτημα που θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο μιας υπέροχης συζήτησης για τ ο τίποτα. Όμως στην συζήτηση αυτή σίγουρα θα περιέχονταν οι λέξεις κουλτούρα, επιστήμη/τεχνολογία, νόμοι, ιεραρχεία, πόλεμοι, τέχνες, θρησκεία. Και αν υπάρχει κάποιο άτομο καμένο, ως ο γράφον, θα υπάρξει και μια αναφορά στον Sid Meyer δημιουργό της σειρά παιχνιδιών για τον υπολογιστή: Civilization. Ο τίτλος του σημερινού post είναι civ addict για κάποιον λόγο. Ώρες επί ωρών έχω περάσει, όπως τόσοι άλλοι στο να διοικώ τους ψηφιακούς υποικόους μου, να τους προτάξω να χτίσουν μια πόλη, να οργανώσουν στρατό, να κάνουν το τάδε ή το δίνα, να ερευνήσουν την τάδε τεχνολογία. Από τότε που παίζω παιχνίδια υπολογιστών θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου, έναν γύρο ακόμα και μετά, σαν έχω κατακτήσει την Ντζακάρτα, θα το σώσω και θα κλείσω τον υπολογιστή. Είναι ένα συναίσθημα υπέροχο, το να παθιάζεσαι τόσο με κάτι τόσο ανούσιο –αν και έχει και τις εκπαιδευτικές πλευρές του το ζήτημα: η civilizopedia, μια εγκυκλοπέδια γνώσης υπάρχει και σχολιάζει κατ’ επιλογήν τεχνολογίες, κτήρια, θαύματα του κόσμου, πολεμικές μονάδες ή οτιδείποτε άλλο υπάρχει στο παιχνίδι.

Πρόσφατα βγήκε το τελευταίο civilization. Το τέταρτο της σειράς. Δεν με πόρωσε τόσο πολύ όσο το προηγούμενο οφείλω να ομολογήσω. Κυρίως γιατί είχε υπερβολικά πολλά καλοπίσματα που κάλυπταν την ουσία, κάνοντας τον υπολογιστή μου να υπερλειτουργεί και την 128 ram της κάρτας γραφικών -1024 έχω κανονική ram- να λιγίζουν και να κρασάρει το πρόγραμμα. Μετά από πολλή ενασχόληση με το παιχνίδι, κατάφερα να μην ασχολούμε πια μαζί του.

Και μετά ήρθε η καταστροφή... Ανακάλυψα το mod (mod = modification) του που σου επέτρεπε να παίξεις όχι σε μια φανταστική Γη, αλλά στην δικιά μας Γη, με όλες τις πόλεις που είχαν χτιστεί το 1000μ.χ. να υπάρχουν στον χάρτη. Η συγκίνηση ήταν τεράστεια. Άρχισα να παίζω σαν μανιακός. Ύπνος; ΧΑ. Ας γελάσω. Μασάς 3 κουταλίες καφέ, βάζεις δύο σπίρτα στα μάτια σου να μείνουν ανοιχτά, βάζεις Dark Brutal Goth Norwegian Metal στο τέρμα –δεν ακούγεται αυτό το πράγμα από τα καϊμένα τα αφτιά μου- κάνεις και δυο τρία ηλεκτροσόκ με χαμιλά βατ στον εαυτό σου, και μπορείς απερίσπαστος να συνεχίσεις. Έτσι πέρασα κάποιες ώρες; μέρες; Δεν γνωρίζω, πάντως κάμποσο μου φάνηκε, μπροστά στον υπολογιστή. Και μετά τι έγινε; Πείτε μου; Ναι. Η κάρτα γραφικών φωτισμένη από κάποιον ανύπαρκτο δίαολο ή άγγελο, πήγε και έκανε overflow. Αααααχ... Τι; Τι να κάνω; Μετά από κανά τέταρτο που συνείλθα κάπως αποφάσισα να δανείσω το διβιδίον σε έναν «καλό» μου φίλο μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού... Οπότε αν με δείτε νεβρικό να χτυπίεμαι κάτω και να βγάζω αφρούς, δεν είναι τίποτα, είμαι σε απεξάρτηση από το μικρόβιο του έναν γύρω ακόμα και το κλείνω...

(Εντάξι το δραματοποιώ. Δεν έγινε έτσι ακριβώς το όλο πράγμα, δεν έγινε καν τόσο πρόσφατα, αλλά, ναι είμαι civaddict, αν και έχω καιρό να παίξω, και ναι μετά την εξεταστική θα χαθώ για λίγο καιρό πάλι –μην αγχωθείτε, θα κατακτάω τον κόσμο)