Η διαδρομή του 111 (ενίοτε και του 112) έχει συχνά έναν επιβάτη. Ηλικιομένος, με παλιά ρούχα, ελαφρός γλαρομένο βλέμα, που μιρίζει. Λέγεται Σπύρος. Λέγεται Σπύρος και μου ματώνει την καρδιά. Από μικρός ήδη θυμάμαι τον διάλογο – μονόλογο που έχει πάντα με τον εκάστοτε επιβάτη που κάνει το λάθος να τον κοιτάξει. Πλησιάζει δίπλα του, με όλο το θάρος του αθώου παιδιού, και ρωτάει: «Αυτό πάει στο κέντρο;» Ότι και να απαντήσεις ο Σπύρος με τα θλυμένα μάτια, σου λέει πάντα: «Για σου, με λένε Σπύρο.», ξεκουφαίνοντάς σε. Και ακόμα και αν γυρνάς το κεφάλι από την άλλη με αποστροφή, αυτός θα σε ρωτήσει με την τσιριχτή του φωνή: «Εσένα πως σε λένε;»
Ο Σπύρος πάντα μου μάτωνε την καρδιά. Μακάρι να μπορούσα να πω πως δεν αϊδίαζα με τις οσμές που αναδίονταν από πάνω του. Μακάρι να είχα το ψυχικό σθένος κάθε φορά να τον κοιτώ στα μάτια του, που ζητάγαν λίγη προσοχή.
Πάει καιρός που δεν έχω δει τον Σπύρο στο 111, ενίοτε 112. Πάει καιρός που δεν έχω νιώσει αυτήν την ένοχη ανακούφιση που με πονάει πάντα. Δεν είμαι ο Σπύρος. Όπως όλοι, και εγώ σκέφτομαι αυτό. Κι όμως έχω τύψεις. Δεν βοηθάνε.
Κατά βάθος είμαι και εγώ ένας Σπύρος όμως, και εσύ και όλοι μας.
Δύο ταινίες: Mozart and the Whale, Η όγδοη μέρα (Le huitieme jour).
Δεν φτάνει να έχουμε τύψεις. Πρέπει να βοηθήσουμε. Το γιατί είναι στη κρίση μας.
3 comments:
Ότι πρέπει να βοηθάμε δε χωράει αμφισβήτηση!Αυτό που δεν έχω βρει ακόμα είναι το πώς!Δοκίμασε να πάρεις τηλέφωνο στις διάφορες υπηρεσίες να τους πεις για κάποιον που έχει ανάγκη..Έχω ακούσει τις πιο απίστευτες δικαιολογίες!Και μετά τι;Θα τον πάρεις σπίτι;;;Αυτό δε γίνεται για πολλούς λόγους!Το λιγότερο όμως που μπορεί κάθε άνθρωπος να κάνει και δεν κοστίζει είναι να τους συμπεριφέρεται με σεβασμό και κατανόηση!
Πάντα υπάρχει τρόπος να βοηθήσεις -αν όχι στη συγκεκριμένη περίπτωση, γενικότερα. Παντού χρειάζονται εθελοντές με ευαισθησία και σεβασμό.
Εκ πείρας πιστεύω πως οι υπηρεσίες κάνουν ο,τι μπορούν -το σύστημα είναι που πάσχει.
Το κειμενάκι σου με άγγιξε πραγματικά αν και δε μου άρεσε ο τίτλος. Δεν πειράζει όμως ήταν όμορφο και ορθογραφημένο επί το πλείστον. Συνέχισε έτσι!
Να αναφέρω συγκεκριμένα ότι ο τίτλος ήταν κάτι που με παίδευσε και ότι για μια φορά ήθελα να πω τα πράγματα μη περιφραστικά. Ωμά. Σκέτα. Όσον αφορά την ορθογραφία... θα αναγγείλω σύντομα την μυστηριώδη δύναμη που κρύβεται πίσω της. (καθώς, λυπάμαι, αλλά ο ορθογράφος που μου έστειλες δεν λέει να unzipάρει {αποσυμπιεστεί} με τίποτα...)
Post a Comment