Βιολογικά, από άποψη γενετικής, οι άνθρωποι δεν εχουν αλλάξει καθόλου ή σχεδόν καθόλου τα τελευταία χιλιάδες χρόνια. Πάρε ένα μωρό που γεννιέται σήμερα και πάρε ένα μωρό που γεννήθηκε πριν 20.000 χρόνια και δυο μέρες. (θέλω και ακρίβεια... :P) Αν στο χωροχρονικό συνεχές ανταλλάξεις τις θέσεις τους και το παιδί του σήμερα διδαχτεί ως γλώσσα η ούγκαμπούκα και ως κουλτούρα η κουλτούρα των τροφοσυλλεκτών, ενώ το παιδί των τροφοσυλλεκτών διδαχτεί την Αμερικανική γλώσσα και κουλτούρα, θα δούμε ότι και οι δύο θα αναπτυχθούν αναλόγως με το περιβάλλον τους. Το παιδί που μετατοπίσαμε πίσω στο χρόνο θα έχει μια ζωή τροφοσυλλέκτη, ενώ ο γόνος των τροφοσυλλεκτών θα έχει μια φυσιολογική αμερικανική ζωή. Αν δε με πιστεύετε κάντε το πείραμα. Τώρα, αν υπάρχουν άτομα εκνευριστικά ακριβή, μπορούν να με διορθώσουν ως προς τα χρόνια που θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο για να βρούμε τους τροφοσυλλέκτες γλιτώνοντάς με έτσι από την αμάθεια. Από την άλλη, αν αυτή είναι η μόνη ένσταση αυτών των ατόμων... τι να πω;
Όλο αυτό το παραλήρημα οφείλεται σε ένα απλό πράγμα. Έμεινα 24 ώρες χωρίς σταθερό τηλέφωνο. Έγινε εν μέσω μιας άνευ περιεχομένου συζήτησης με τον κολλητό μου. Τις πρώτες ώρες δεν ανησυχούσα. Ο κόσμος είναι στρογγυλός σκεφτόμουν και δεν με έπιανε πανικός. Σιγά σιγά οι ώρες έγιναν περισσότερες και ακόμα τηλέφωνο δεν είχαμε. No τηλέφωνο, no internet. Σαν τη διαφήμιση με τον Clooney και το Martini ένα πράγμα! Λέω:" δε μπορεί" και αρχίζω να ψάχνω το τηλέφωνο για τις βλάβες. Θα μου πείτε ήλιθιο δεν είναι όταν έχεις βλάβη στο τηλέφωνό σου να πρέπει να τηλεφωνήσεις για να το πεις; Όντως! Αλλά πάλι καλά που υπάρχουν και τα κινητά. Βασανιστικές οι ώρες. Δεν είναι ότι μιλάω συνεχώς (μην παίρνετε αέρα, ώ γυναίκες οπαδοί της άποψης «οι άνδρες είναι πιο κουτσομπόληδες από εμάς»). Δεν είναι ότι μπαίνω συνεχώς στο διαδύκτιο. Απλά μισώ να μην έχω την επιλογή να μπω, να μη μπορώ να δεχτώ μια κλήση και τα συναφή. Και εκεί, για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πως η σύγχρονη κοινωνία α) εξαρτάται άμεσα από την τεχνολογία της –φως, νερό, τηλέφωνο, σε βαθμό πρόκλησης μαζικής παράλλησης εαν ένα από τα στοιχεία αυτά απουσιάζει, και β) πλέον η κοινωνικότητά μας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τα τηλέφωνα. Πόσο μόνοι θα νιώσουμε αν δε μας καλεί κανένας. Πόσο απίθανο είναι πλέον να βρεθείς με κάποιον αν δεν το έχεις κανονίσει απο πριν τηλεφωνικώς. Αδύνατο. Θυμάμαι την εποχή που δεν τηλεφωνούσα, πήγαινα στου Μάκη ή στου Ντίνου ή στου Κώστα και απλά χτυπούσα το κουδούνι, μάθαινα αν ήταν εκεί και βλέπαμε τι κάναμε. Σίγουρα, το κινητό βοηθάει απίστευτα αλλά νομίζω πως στερεί κάτι λίγα. Σίγουρα το τηλέφωνο, το διαδύκτιο επιτρέπουν να επικοινωνείς γήγορα και να μεταφέρεις πληροφορίες αστραπιαία αλλά νομίζω πως χάνεται η ουσία. Η ανθρώπινη επαφή. Γιατί ναι, χάλια ήταν που έπρεπε να χτυπάς ταμπούρλα και να κάνεις φωτιά για να ειδοποιήσεις κάποιον στα πέντε χιλιόμετρα για κάτι, και να μην μπορείς να του πεις ακριβώς τι, αλλά πιστεύω πως και η σημερινή μέθοδος είναι ακραία. Και ότι βρίσκεται στα άκρα είναι είτε στην ακμή ή στην παρακμή. Θα μου πείτε, γιατί κρίνεις μόνο με τα δικά σου δεδομένα; Στην Αφρική πεθαίνουν από πείνα και AIDS και εσύ λες ότι να 'ναι... Τα πάντα είναι σχετικά. Είμαι πάλι ψευδοκοινωνικός, χαρείτε!
Αυτά.
No comments:
Post a Comment