Λίγο προδέρμ θα βοηθούσε.

Υπάρχουν τραγούδια που πονάνε. Σαν βράχοι που κατρακυλάνε μια πλαγιά, οι νότες τους πλακώνουν την χαρά μου. Η αυτοεκτίμηση μου πιάνει πάτο, η ελπίδα ευτυχίας εξατμίζεται. Μα αυτά τα τραγούδια, τα λατρεύω.

Τα ακούω επί ώρες, και μπαίνω σε σπλιν. Μοναχός μου, εγκλωβισμένος σε ένα σώμα που με περιορίζει. Σαν ρώσικη κούκλα το σώμα μου βρίσκεται εγκλωβισμένο σε ένα μεγαλύτερο περιορισμό, το δωμάτιο μου, και σταδιακά χάνω την επίγνωση των στρώσεων που περιλαμβάνουν το κέντρο του κόσμου μου, το εγώ μου. Μια υπέροχη ψευδαίσθηση.

Το εγώ μου.

Λες και αν μου εμφύτευαν τις μνήμες κάπως, αν με δημιουργούσαν τώρα αντίγραφο του εαυτού μου, χωρίς πρότερη ζωή, το εγώ αυτό δεν θα υπήρχε και εκεί... Σαπίζω το μυαλό μου με βλακείες. Κι όμως, μου αρέσει.

Αυτοκαταστρέφομαι. Όλα τα ζωντανά πλάσματα, όλοι οι αλγόριθμοι έχουν κάποιους τρόπους επιβίωσης. Εγώ γράφω. Δεν ξεφεύγω από την ανάγκη επιβίωσης, από το ένστικτό μας. Απλά το μεταφέρω σε άλλο επίπεδο. Αλλά και πάλι, ξανά και ξανά, σαν φράκταλ αναδιπλώνονται οι ίδιες σκέψεις, οι ίδιες καταστάσεις. Θα σβήσω, ή θα με σβήσουν.

Ότι απομείνει από το άγγιγμα μου στον κόσμο, απόγονοι με σάρκα, ή ιδέες, όλα. όλα θα εξαφανιστούν, μέσα στην αιωνιότητα του χρόνου. Ο χρόνος που δεν κατανοούμε, ο χρόνος που δεν παρατηρούμε, ο χρόνος που δεν επηρεάζουμε.

Τα τραγούδια με ταξιδεύουν σε απαισιόδοξους κόσμους, γεμάτους άγνωστο, και φόβο. Και το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον είναι να γελάω. Αυτό το απελπισμένο γέλιο του τρελού, που κάπου, πίσω από τις ομίχλες της τρέλας που του θολώνουν το μυαλό, το απελπισμένο γέλιο του τρελού που γνωρίζει ότι είναι τρελός και ότι δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω.

Όλα όσα με φοβίζουν, φαίνονται για λίγο αστεία. Όσα με περιορίζουν ταλαντεύονται, σαν έτυμα να σπάσουν. Και για λίγο νιώθω γαληνή. Οι ψευδαισθήσεις μου ξεθολώνουν, και κολυμπάω ανάμεσά τους με την μουσική, την αρμονία. Μα η ομορφιά δεν είναι για εμένα, μου την έχω, μου την έχουν, αρνηθεί.

Και καθώς τελειώνει η μουσική, η αισθήσεις μου επιστρέφουν, κουρασμένος, επιστρέφω και πατώ ξανά τη γη. Θα επιζήσω, γιατί είναι η μόνη εντολή. Η μόνη που δεν μπορώ να παραβώ.