250

Αναθεματισμένο ποστίδιο!

Μου έχεις βγάλει το λάδι. Σε έχω γράψει, διαγράψει, επισυνάψει σε mail, παραγράψει. Και όμως μου βγάζεις το λάδι. Κάθε φορά διαφορετικό. Μουρουνέλαιο, ανεστέλαιο, ελαιόλαδο.

Είχα ζητήσει να μου πείτε το αγαπημένο σας ποστίδιο σε μια απόπειρα να αδράξω αξία από το θαυμασμό σας. Χα. Δε βρίσκει κανείς αξία εξωτερικά. Ξαναδιάβασα τα ποστίδια μου και βλέπω ότι χάνοντας σε χιούμορ κέρδισα σε βαρύτητα. Δε ξέρω πότε και αν θα κάνω την λίστα με τα αγαπημένα μου ποστ. Συνειδητοποίησα ότι δεν άλλαξα και πάρα πολύ τελικά. Το ίδιο πράγμα τοποθετημένο διαφορετικά, σε, ελπίζω, πιο στέρεες βάσεις.

Και ξαφνικά, ηρεμία. Το όριο που έθεσα στον εαυτό μου να γράφω μια φορά την εβδομάδα διαγράφεται, και χαλαρώνω ξανά. Διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες, αναρωτιέμαι για τη ζωή και δουλεύω το είναι μου. Κοιτάω τα προβλήματα που είχα, ή που θεωρούσα ότι είχα, και το πρόβλημα που μου γέμιζε τη ζωή μου ήταν:

Η Σχέση μου.

Η σχέση μου, που είχε για εμένα γίνει το κέντρο νοήματος δε πήγαινε πλέον καλά. Προσπαθούσα, το σκεφτόμουν, σταματούσα από το να ζω για να μην ξεφύγω από αυτήν με την απόσταση, να μη γεμίσω τόσο την καθημερινότητά μου που να μη χωράει η σχέση. Ναι, μερικές φορές πήγα να κατηγορήσω την κοπέλα μου για αυτό το κενό που με περιτριγύριζε, αλλά ξέρω ότι ήταν επιλογή μου. Δύσκολη, δύσβατη, αλλά επιλογή μου για να την κρατήσω.

Η ίδια, επί του θέματος, έκανε κύκλους, από εκεί, μακριά. Γέμιζε τη ζωή της, και όταν τα άτομα φεύγανε επέστρεφε σε εμένα.

Κοιμήσου Περσεφόνη, στην αγκαλιά της Γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μη ξαναβγείς.

Είχα γίνει ένας Άδης. Ερωτευμένος Άδης, που καταλήγει σε κόλπα όπως το ρόδι για να κρατήσει αυτήν που αγαπάει. Και προσπαθούσε ο Άδης να κάνει την κόλαση όσο πιο ευχάριστη γίνεται, να την διακοσμήσει με πράγματα που ήξερε ότι της άρεσαν, σε σημείο που ξέχασε το χρώμα και την χροιά των τοίχων πίσω από τη γυψοσανίδα.

Και η σχέση τελείωσε. Οι ουλές της είναι παράσημα πάνω μου. Δεν έφταιξα. Δυσκολεύομαι να το αποδεχτώ ότι δεν έχω ευθύνη για το τέλος, αλλά δεν έφταιξα. Έκανα ότι ένοιωθα, όταν το ένοιωθα, επειδή αυτό μπορούσα να κάνω.

Το σημερινό ποστ, το ξεφρακάρισμα για το 250στο ποστ αυτό είναι απορία μιας ακόμα αναδρομής στη μνήμη, από ένα έμμεσο, δικό της ερέθισμα. Γιατί δεν την έχω κόψει ακόμα από τη ζωή μου. Συνεχίζω να θεωρώ ότι είναι κομμάτι της ζωής μου, σπουδαίο, και διαβάζω ακόμα όσα θέλει να ανεβάσει στο ιστιοημερολόγιό της, γνωρίζοντας ότι τα άτομα που ήταν σημαντικά για αυτήν το διαβάζουν. Πληγώθηκα; Αναστατώθηκα; Κάτι έπαθα με όσα διάβασα. Αλλά γρήγορα επανήλθα, μάζεψα το συναίσθημα και το έκανα γραπτό λόγο. Ναι, δεν είμαι όπως στο πρώτο χωρισμό, έχω γη κάτω από τα πόδια μου.

Πέρασα και εγώ, όπως φαντάζομαι και αυτή, την φάση Barney Stinson. Στην περίοδο αυτή, ανακάλυψα ότι το βιντεάκι αυτό ήταν προφητικό για την ιστορία με την φωτογράφο μου.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο παρελθόν. Όταν τη σκέφτομαι δεν έχω πλέον εκείνες τις ωραίες εικόνες, του χαμόγελου της όταν με κοιτούσε ερωτευμένη, της αγκαλιάς της όταν με αγαπούσε. Κάνω αναδρομές και βλέπω κατηγορίες που μου εξέφραζε, από μικρές έως μεγάλες, που κάθε μία ήταν μαχαιριά που κατάπινα από φόβο μην την χάσω, γιατί είχα πλέον δοθεί σύσσωμος, ή μάλλον σύψυχος. Ήταν κατηγορίες ανούσιες που απλά μιλάγανε για κάτι που είχε χαθεί.

Σε θυμόμουν πιο βολικό όταν αγκαλιαζόμασταν.

Όλη την ώρα είσαι τσιτωμένος.

Δεν ήμουν τυφλός. Ποτέ. Δεν ήταν ότι δε καταλάβαινα τι συνέβαινε. Απλά προτιμούσα να λέω ψέματα στον εαυτό μου. Πλέον τα ψέματα τα κοιτάω, και, αν και την αγαπάω ακόμα, δε βλέπω νόημα να της μιλήσω. Δεν με έχει πλέον ανάγκη.

Θυμάμαι τις 4 πιο οδυνηρές νύχτες του 2011, ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι, με εκατοστά ανάμεσά μας, με χιλιόμετρα ανάμεσά μας. Θυμάμαι την επιστροφή, με κλάματα από το Αρλάντα στο Παρίσι, την κατάρρευσή μου, κυριολεκτικά, με κλάματα, μπροστά στη πολυκατοικία μου. Θυμάμαι την πλήρη αποδόμηση.

Όλο αυτό τελείωσε. Δε λυπάμαι που το έζησα. Συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν ποτέ έτοιμη να κάνει κάποιο άλμα εμπιστοσύνης τελικά, γιατί δεν ένοιωθε ότι δεν ήμουν έτοιμος να την πιάσω. Το άμα ήμουν είναι σχετικό. Πλέον δε ξέρω.

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει και κρατήσει αυτό το κείμενο:

Σε αγαπάω το ξέρεις;

Ναι.

Γιατί δε μου μιλάς;

Δεν έχω κάτι να σου πω. Απέχουμε πολύ.

Σε έχω βάλει τόσο ψηλά.

Σου είχα πει, ψάχνω κάποιον ίσο.

Σε έβαλα στο πιο ψηλό βάθρο που είχα.

Σου είχα πει. Φοβάμαι τα ύψη.
Και τώρα θέλω να πετάξω, να χαθώ.

Όταν έπρεπε να γίνει το άλμα είχαμε ακόμα τόση εμπιστοσύνη στη σχέση μας, που δε μας ένοιαξε που δεν έγινε. Θα ήμασταν εμείς αυτοί που θα κερδίζαμε τη βαρύτητα. Η δική μας ιστορία θα είναι το παραμύθι. Ακόμα και το άλμα εμπιστοσύνης που πρότεινα, να εγκαταλείψω εγώ πράγματα για αυτήν, δεν το δεχότανε. Ποιος θα έπαιρνε ευθύνη για αποφάσεις άλλων;

Όλοι μας δίνουμε όσο μπορούμε.

Τώρα απλά χαίρομαι που το έζησα όλο αυτό. Ακόμα και τον χωρισμό, όσο επώδυνος και αν ήταν. Σίγουρα λυπάμαι που πλέον καταλαβαίνω αυτό το αίσθημα κυνικότητας, την αίσθηση του να μη θέλεις να δώσεις τα πάντα σε κάποιον και πάντα να ξέρεις ότι στο τέλος μόνο στον εαυτό σου θα πρέπει να βασιστείς. Λυπάμαι, γιατί ήταν κάπου που δεν ήθελα να φτάσω συναισθηματικά, αν και το καταλάβαινα εγκεφαλικά.

Τώρα, που είμαι πλέον εκεί, δε με ενοχλεί... τόσο.

Το Παρίσι, που τόσο δε της άρεσε, και είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δε μου αρέσει, έχει αρχίσει και γίνεται ευχάριστο. Το διδακτορικό που θεωρούσα ότι δε με κάλυπτε επειδή δεν είχα συναισθηματική κάλυψη, τώρα που έχω ισορροπήσει, ακόμα δε με καλύπτει, και αναρωτιέμαι σοβαρά για το μέλλον μου, αφαιρώντας τις παρωπίδες μου. Ένα σωρό αποφάσεις που είχα πάρει για τη ζωή μου και το ποιος είμαι περάσανε από το μικροσκόπιο. Η ψυχανάλυση βοηθάει πολύ σε αυτόν τον τομέα. Οι φίλοι επίσης.

Η έννοια της φιλίας είναι ένα από τα πράγματα τα οποία αναδομώ επίσης. Ήμουν ανέκαθεν μονογαμικός και μονοφιλικός. Και τα δυο χρειάζονται τις εξερευνήσεις τους. Τα πάντα ρει.

Η σχέση μου με τους γονείς μου, που από εξάρτηση πήγε σε απαγκίστρωση και έγινε απλά πλανώμενη. Είχα αγκιστρωθεί στην σχέση μου και ξέχασα ότι ακόμα με αγαπάνε. Βλέπουν τα πράγματα αλλιώς και χρειάζεται να μπαίνω στη θέση τους για να το καταλάβω. Όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Τουλάχιστον πλέον έχω κάνει την δουλειά προετοιμασίας για έναν θάνατο ήδη.

Τόσα πολλά που χρειάστηκε να ερευνήσω και να αναρωτηθώ ακόμα, όμως.

Η χαρά της εξερεύνησης.

Το βιβλίο του Χορχέ Μπουκάι, "Να σου πω μια ιστορία, ιστορίες που μου έμαθαν να ζω", με βοήθησε πάρα πολύ. (link επί της εικόνας.)


Και πως να λήξω αυτό το ποστ; Με ηρεμία και χαμόγελο. Αυτήν την ηρεμία που δεν είχα ποτέ. Πόσο άλλαξα όταν σταμάτησα να αλλάζω για άλλους και άρχισα να αλλάζω για εμένα; όσο δεν άλλαξα όσο πίστευα ότι άλλαζα, επειδή αποζητούσαν την αλλαγή μου άλλοι. Αλλόκοτο ε;

Οι αλλαγές πονάνε, αλλά ισορροπώ χωρίς να κουράζομαι, περπατάω χωρίς να καμπουριάζω, και αποδέχομαι ότι ακόμα και αν κρίνετε αυτά που γράφω, τελικά μένω όρθιος.

Όπως έλεγε το δαχτυλίδι του Χορχέ:

Να Ξέρεις
Ότι Και Αυτό
Θα Περάσει.