Κάθαρση No 37

Ημέρες πριν τον όλεθρο της διπλής εξεταστικής: τρεις.

Ψυχολογία του γράφοντος: περίπου φυσιολογική.

Διάβασμα. Πολύ διάβασμα. Και κούραση. Αυτό πιθανότατα να είναι το πρώτο post το οποίο θα διαβάσουν παραπάνω από τα 4-5 άτομα που πιστεύω ότι με διαβάζουν τακτικά. Τραγική αρχή για κάτι τέτοιο. Πιθανά υποσυνείδητα να μην επιθυμώ να με διαβάσει κόσμος. Αλήθεια, πόσα δίνουμε για τους εαυτούς μας στα βλογ. Είναι σαν να εμπιστευόμαστε αγνώστους με τους φόβους και τις ελπίδες μας, από την απελπισία μας ότι κανείς δεν πρόκειται να θέλει να τους ακούσει αλλιώς. Απρόσωποι κρυβόμαστε μπροστά από μια οθόνη, και δείχνουμε όσα πιθανόν δεν τολμάμε να δείξουμε αλλιώς. Αναθεματισμένα «πρέπει» φαίνεται να μας οδηγούν στην καθημερινότητά μας. Το παράκανα με το βάθος αυτών που λέω, ας το "ρηχήνουμε" λιγάκι. Κρίμας, σκόπευα να μιλήσω για τον Κ. Καρυωτάκη...

Για όσους λοιπόν δε σιχάθηκαν ήδη το γράψιμό μου, καλώς ήρθατε.

Όχι δεν είναι αρκετά ρηχό. Ούτε καν αστείο. Φαντάζομαι πως δε γίνεται να είσαι πάντα έτσι. Δε θα έπρεπε να νιώθω άσχημα και δε νιώθω βασικά, αλλά τώρα που μου πέρασε η κρίση άσθματος / βρογχίτιδα, από τις διακοπές, και συνειδητοποίησα ότι ήταν οι πιο πετυχημένες από τότε που πήγα πανεπιστήμιο, γίνομαι πλεονέκτης ξανά.

Θέλω να γράψω και δε μου βγαίνει.

Ομοιοκαταληξίες περνάνε από το νου μου, μα καμία δε με συγκινεί.

Η κάθαρση, πιστή συνήθως στη συγγραφή μου, σήμερα απουσιάζει.

Τι να προσμένει;

Γραμμή τη γραμμή τη σελίδα γεμίζω, προσπαθώντας από συνήθεια ίσως, να γεμίσω ένα κενό που αυτήν τη στιγμή είναι γεμάτο.

Και δεν ξέρω γιατί, λέξεις, γνωστές, με προκαλούν να τις αναπαράγω:

«Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος»

Και ως συνήθως, η συγγραφή, με σώζει και μ’ ανυψώνει. Τελικά να! Ανάγκη δεν υπήρχε.