Αθλιότητες μίρλας.

Άλλοι. Πόσο ήρεμη είναι η ζωή μας χωρίς τους άλλους. Ο εαυτός μας, μόνος του, δεν βασανίζεται. Δεν έχει μέτρα σύγκρισης τους άλλους. Το ζήτημα αρχίζει από την πιο μικρή ηλικία. Σου λένε τι πρέπει να περιμένεις από τους άλλους και από τον εαυτό σου. Το βλέμμα απογοήτευσης των γονέων όταν δεν έφερες τους βαθμούς που ήθελαν, ενώ ο Ηλίας, που διαβάζει παραπάνω από εσένα έφερε εικοσάρια... Ο Ηλίας που σου θυμίζει πως πρέπει να κάνεις κάτι δυσάρεστο και για να είσαι η κορυφή δεν αρκεί μόνο το ταλέντο. Χρειάζεται δουλειά. Και στο Λύκειο, αυτοί οι συμμαθητές σου που είναι δημοφιλείς και αλλάζουν κοπέλες συνεχώς. Υπενθύμιση πως εσύ δεν τα καταφέρνεις και τόσο καλά ούτε εκεί. Και ο κόσμος σε κοιτάει και σου λέει: «έχεις αυτά τα χαρακτηριστικά, άρα περιμένω τέτοιες αποδόσεις.». Είτε πετυχημένος, είτε αποτυχημένος, ο κόσμος έχει προσδοκίες από εσένα, και όταν δεν καταφέρνεις να τις ξεπεράσεις, νιώθεις ότι τον προδίδεις, και μαζί τον εαυτό σου. Και σταματάς να συμπαθείς ένα σωρό άτομα που ουδέποτε σου έχουν κάνει κακό. Αλλά μέσα σου ζηλεύεις υποσυνείδητα τα θετικά τους στοιχεία, και αντί απλά να αποδεχτείς ότι σε έναν κάποιο τομέα είναι καλύτερα, τα θεωρείς μια συνεχή υπενθύμιση του τι θα μπορούσες να είσαι, και τι στην ουσία είσαι. Αλλά αλήθεια φταίνε αυτοί; Όχι. Την ευθύνη την έχεις ο ίδιος. Πρέπει να ωριμάσεις και να κοιτάξεις πραγματικά αν σε πειράζει που δεν πληρείς τις προσδοκίες του κόσμου. Πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις με τον εαυτό σου και πόσο σημαίνον είναι να είσαι καλός σε κάθε τομέα. Όλα αυτά τα πρέπει τα γνωρίζεις, αλλά αλήθεια δε σε πειράζουν γιατί μπορείς πάντα να τα αφήσεις ως πρέπει, σαν στόχους μακρινούς, φανταστικούς. Και έτσι τον κόπο θα γλιτώσεις να εργαστείς και να αλλάξεις. Και κάθε φορά, κουρασμένος από τα σχέδιά σου τα μελλοντικά, να διαβάσεις, να δουλέψεις και να βρεις κοπελιά, το σώμα να γυμνάσεις, και να μορφωθείς γενικά, κάθε φορά που θα θέλεις από το σπίτι να βγεις, θα βλέπεις τον κόσμο, με τις προσδοκίες του, που τόσο καιρό απέφευγες να κοιτάξεις, γιατί δεν έχεις προσπαθήσει να τις εκπληρώσεις, και τελικά ξανά στην νωθρότητα, γεμάτος με τύψεις επιστρέφεις. Χαραμίζοντας τη ζωή μας χτίζουμε προσωπικότητες και πολύπλοκες περσόνες, που ποτέ δε θα είχαμε αν απλά ευχαριστιόμασταν την κάθε στιγμή.