Θα μου άρεσε να ζούσα μια ζωή με προβλήματα. Νομίζω πως η τελειότητα μιας ζωής κρύβεται μέσα στην επιβίωση πέρα της αντιξοότητας. Και για να υπερνικήσεις κάτι πρέπει αυτό το κάτι να υπάρχει.
Οι προηγούμενοι μας από τη μικρή μας ηλικία μας πιπιλίζουν τον εγκέφαλο με ιδανικά της εποχής τους και τις δύσκολες, αλλά όμορφες στιγμές που περνούσαν εκείνα τα χρόνια. Κάθε πέρσι και καλύτερα.
Όμως αυτό δεν είναι το χαρακτηριστικό όλων των γενεών; Οι πρεσβύτεροι εξιδανικεύουν τα νιάτα τους, εμείς εξιδανικεύουμε τις ιστορίες τους, και αν δεν ζήσουμε κάτι τις αντίστοιχης τάξης, δεν πληρούμε τις προσδοκίες που μας έχουν δημιουργηθεί.
Και εμείς στα παιδιά μας –όσοι αποφασίσουμε ότι αξίζει να διαιωνίσουμε το ανθρώπινο είδος- θα λέμε για τα εφηβικά μας χρόνια, για τις ωραίες στιγμές μας.
Και αυτά θα βλέπουν ότι ο κόσμος δεν είναι όπως τους τον περιγράψαμε, γιατί πλέον αλλάζει τόσο από γενιά σε γενιά όσο ποτέ άλλοτε, και νοσταλγία και κατάθλιψη θα επικρατούν.
Το περίεργο όμως είναι ότι ο ορισμός της νοσταλγίας είναι ο εξής:
νόστος (=επιστροφή) + άλγος (=πόνος). Είναι δηλαδή ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού.
(wikipedia)
Αλλά πώς να γυρίσεις κάπου που δεν ήσουν ποτέ; Στο παρελθόν δε ζήσαμε, και άρα δε γνωρίζουμε. Κι όμως. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται υπερβολικά γρήγορα είναι σαν μια απότομη έκρηξη: πρώτα φεύγει ο αέρας από το σημείο της έκρηξης, και έπειτα πρέπει να γυρίσει πίσω. Όσο πιο γρήγορα αναπτυσσόμαστε τεχνολογικά και σπρώχνουμε την κοινωνία προς κατευθύνσεις που θα αργούσε να πάει, τόσο πιο έντονα αυτή αντιδρά και πιο πίσω γυρνάει.
No comments:
Post a Comment