Περιφάνεια στο είδος μας.

Σ’ ένα νησί χαμένο από το πολιτισμό φτάσανε πριν χρόνια και καιρούς δέκα άποικοι. Έρημο το νησί από τους ανθρώπους, και αυτοί δεν ήταν παρά ναυαγοί. Ενωμένοι κόψανε δέντρα αιώνων, σκοτώσανε χελώνες που ζούσανε πριν γεννηθούν οι προγόνοι τους, ένας κόσμος με τόση ισορροπία χιλιάδων χρόνων δομημένη, ολάκερη υπό πολιορκία. Οι θηρευτές του νησιού τρομάξανε τους αποίκους και οι άποικοι τους σκοτώσανε για να μη φοβούνται. Και ανενόχλητοι καλλιεργήσανε και φάγανε και πληθύνανε. Και άρχισαν να τσακώνονται γιατί παρέμεναν άνθρωποι. Και χωρίστηκαν σε ομάδες, τίποτα δε τους φόβιζε πια και έπρεπε να φοβίσουν ο ένας τον άλλο, γιατί η ευτυχία τους φαίνονταν μικρή. Ένστικτο του κυνηγημένου που δε θα τους περάσει ποτέ, όσο έχουνε λογική. Η ενότητά τους ράγισε, άρχισε πόλεμος, και ρημάχτηκε το νησί. Οι επιζώντες, άποικοι γίνανε και πήγαν σε άλλο νησί.