100 ποστ από την αλήθεια μου.

Εν αρχή ήταν τα ποιήματα. Όχι. Λάθος. Εν αρχή ήταν οι κοπέλες. Τα ποιήματα ήρθαν έπειτα. Εξ’ αιτίας τους; Θα μου άρεσε να πω ότι δεν ευθύνονται. Όμως άρχισα να γράφω για τις κοπέλες. Τα ποιήματά μου δεν ήταν ερωτικής φύσεως. Αφορούσαν θέματα που με απασχολούσαν εκείνο το καιρό, κοινωνικά, ψυχολογικά και φιλοσοφικά. Δεν θα είχα μπει στο κόπο να τα γράψω αν δεν ήθελα να επιδείξω την εγκεφαλική μου ανωτερότητα όμως. Να γίνω εφάμιλλος του Σινόπουλου ή του Καρυωτάκη στην γραφή, γιατί τα ποιήματά τους με είχανε αγγίξει. Ματαιοδοξία^. Πόσο εύστοχα με χαρακτηρίζεις.

Το λύκειο τελείωσε και άρχισε το πανεπιστήμιο. Κοινωνικοποίηση. Νέες παρέες, πιο ταιριαστές από τις υποχρεωτικές παρέες του λυκείου. Άρχισα να παίζω ένα παιχνίδι ρόλων με πολλούς παίχτες, το Αίνιγμα. Από εκεί (και αλλού) γνώρισα πολλά άτομα, με τα οποία μακάρι να είχα μια ζωή να περάσω παρέα τους. Ένα από αυτά με εισήγαγε στην ιστοσελίδα του Μούχλα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν την τροπή τους και έκανα τα πρώτα μπουσουλίματα μου στον κόσμο των βλογ. [Τα κείμενα που είχα γράψει στον μούχλα αποτελούνε πλέον ένα ποστίδιο στο βλογ μου.]

Κάποια στιγμή αποφάσισα πως θα ήθελα να καταγράψω τις σκέψεις μου σε ένα βλογ. Ξανά για λόγους αυτοπροβολής κυρίως, αλλά και για να ξεδίνω, να γράφω με απώτερο σκοπό την κάθαρση, όταν δεν αντέχω άλλο, όταν δεν έχω κάποιον να με ακούσει έστω και για λίγο. Είμαι μοναχικό άτομο, μου αρέσει να κρατάω απόσταση από όσα άτομα δε θεωρώ «άξια». Είμαι υποκριτικό άτομο, γιατί ενώ θεωρώ όλες τις φυλές ίσες, όλους τους ανθρώπους κατά βάση ίσους, δεν δέχομαι να με περιτριγυρίζουν άτομα που τα θεωρώ δίχως φαντασία, χιούμορ και εξυπνάδα. Υπομένω ευγενικά την παρουσία τους και έπειτα εξαφανίζομαι. Υποχρεώσεις και λόγοι υγεία μου παρέχουν προσχήματα πίσω από τα οποία κρύβομαι για να αποφύγω εξόδους που δεν είναι του γούστου μου. Μου αρέσει η μελαγχολία, το σπλίν. Είμαι άτομο οκνηρό. Όλα αυτά ήταν οι συντελεστές που με οδήγησαν στο να δημιουργήσω το “anastenazontas”, και να του δώσω τον τίτλο αυτό.

Όταν το άρχισα, ήμουν πολύ πιο αστείος μου φαίνεται. Είχα περισσότερο ταλέντο, περισσότερο αυτοσαρκασμό, περισσότερη πλάκα (όχι όμως τερηδόνα) αλλά και περισσότερη ουσία. Αναπολώ εποχές που όλα μου φαίνονταν μαύρα, γιατί ήταν εποχές πιο παραγωγικές. Νοσταλγώ κακουχίες γενικά, γιατί έχω βαθιά ριζωμένη τη πεπείθεση ότι η κινητήρια δύναμη της ανθρωπότητας είναι ο πόνος, η δυστυχία. Δίχως να την αναζητώ πιστεύω πως παρέχει στα άτομα δίχως σκοπό, τον σκοπό που τους λείπει. Αναπτύσσεται κανείς μόνο υπερβαίνοντας καταστάσεις, και η εποχή μας δεν μας προσφέρει και τόσα πολλά εμπόδια, τουλάχιστον στους γόνους μικροαστών. Το μέλλον μας είναι διαβεβαιωμένο. Όχι αυτό των παιδιών μας, αλλά το δικό μας είναι. Θα έχουμε φαγητό και στέγαση κατά πάσα πιθανότητα. Ποιος ο λόγος να κινηθείς περαιτέρω; Αναρωτιέμαι...

Με τον καιρό στο βλογ μου έγραψα διάφορα. Δύο ποστίδια διαγράφτηκαν στο παρελθόν και ένα έμεινε στη θέση τους να θυμίζει την ύπαρξή τους. Έπειτα κάποια στιγμή, σχετικά πρόσφατη, άφησα χώρο να γράψει και ο Dakkon. (Παρεμπιπτόντως αυτό είναι το εκατοστό δικό μου ποστ που εμφανίζεται αναρτημένο αυτή τη στιγμή. Όχι το εκατοστό ποστ γενικά. Γιόρτασα το εκατοστό πρώτο ποστίδιο ονομάζοντάς το 101 πιγκουίνοι της Δαλματίας και κανένας σας δεν έχει καταλάβει αυτό το ποστ πλήρως.) Αυτό το γεγονός, που τότε με είχε ενοχλήσει, όπως και άλλα γεγονότα με οδήγησαν φέτος σε πολλές προσωπικές συνειδητοποιήσεις. Δε γράφω πλέον συχνά. Έχω πολύ κοντινά άτομα που με ακούν και καλύπτουν την ανάγκη να μοιραστώ με την απρόσωπη μάζα του διαδικτύου. Όμως τελευταία, η απόσταση, η κούραση, αλλά και μια περίεργη αίσθηση φοβισμένης αναμονής με οδηγούνε πάλι εδώ, στην ηλεκτρονική σκηνή, να γδυθώ μπροστά σας και να με κρίνετε. Πολλοί από εσάς μπορεί καταλάβατε ότι σας χλεύασα εμμέσως εντός του ποστιδίου αυτού. Δεν πρόκειται για χλευασμό προς εσάς όσο προς τον εαυτό μου.

Ξέρω ότι δηλώνω ότι προσπαθώ να γίνω καλύτερος κάθε μέρα, ότι αναζητώ την ευτυχία, και ότι πολλοί από εσάς αμφισβητείτε τα λεγόμενά μου. Το πρώτο το αμφισβητώ και εγώ ο ίδιος... Αλλά για το δεύτερο δεν υπάρχει λόγος αμφιβολίας. Απλώς για να επιτύχει κανείς την ευτυχία σε διάρκεια μη εφήμερη, πρέπει να γνωρίζει καλά τον εαυτό του. Και ένα κομμάτι του μου παραμένει άγνωστο: Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, στο οποίο πιστεύω θα επανέλθω στο μέλλον.

Ως τότε, ευχαριστώ που με διαβάσατε μέχρι τώρα. Όσοι τα έχετε διαβάσει όλα, σας αξίζουν μετάλλια ανδρείας (ή γυναικείας; Πως το θέτει κανείς αυτό χωρίς να ακουστεί φαλλοκράτης;). Είθε οι πιγκουίνοι και τα καβούρια να μην μας διοικήσουν ποτέ.

-Fading shadow of a memory beloved.

(It did not fade completely it seems...)