Όταν κι εάν.

Όταν δε μένει τίποτα μα τίποτα πλέον το δικό μας,
Και χαμένοι περιδιαβαίνουμε σε πόλεις μακρινές,

Οι αναμνήσεις, απόφλουδα, 
                                     θ' αποσυντήθονται στο στον ήλιο.
Ως να χαθεί η θύμηση της θρέψης,
               ως να βρεθούμε άξαφνα ν' ανοίκουμε σε άλλους.

Τότε, ρημαγμένοι έως το είναι μας, θα είναι πλέον αργά,
                                να ζήσουμε το τέλος της Οδύσσειας.

Τότε, ξεχασμένοι από όλους και από εμάς,
Τότε, φρούδες ελπίδες η τροφή μας και λήθη,
Τότε, μια καινή επανάσταση στο κενό.