Διακοπές 2007

Τι έχω κάνει όλο αυτό το καιρό που η χώρα μας καίγεται σύσσωμη;

Πήγα στο Παρίσι (στη Γαλλία – ναι υπάρχουν και άλλα Παρίσια στον κόσμο) με την κοπέλα μου 4 μέρες. Ήταν υπέροχα, αν εξαιρέσεις το ξενοδοχείο που ήταν για κλάματα (περισσότερες λεπτομέρειες από το ιστολόγιο της mysticmuse). ΔΕΝ ανεβήκαμε στο Πύργο του Άιφελ, (3 ώρες ουρά? Ναι, καλά που θα καθόμασταν...), ούτε πήγαμε στη Μονμάρτη (έλεος, πώς σφάζει έτσι τα γαλλικά ονόματα η ελληνική γλώσσα... τέλος πάντων). Ανεβήκαμε όμως στον πύργο Mont Parnas (μόλις παρατήρησα ότι και η γαλλική γλώσσα σφάζει τον Παρνασσό, αλλά τέλος πάντων), πήγαμε στο Λούβρο ( 35 λεπτά περιμέναμε μέσα στη βροχή για να μπούμε, αλλά τα άξιζαν) όπου περπατήσαμε μέχρι τελικής πτώσης σε έναν βολικό καναπέ, είδαμε μια ξαδέρφη μου που μας πήγε σε ωραίες συνοικίες του Παρισιού, σε πάρκα και άλλα μέρη, κάναμε βόλτα στα Ηλύσια πεδία, και στα πεδία του Άρη, κάναμε βόλτα με πλοίο στον Σηκουάνα. Επισκεφτήκαμε τη Fnac για να αγοράσω commix, φάγαμε κρέπες και ήπιαμε cidre (αλκοολούχος μηλίτης), διαβάσαμε τις επιγραφές στο μουσείο του Trocadero και είδαμε ζευγάρια να χορεύουν κοντά στο Σηκουάνα εκεί που δίνονται δωρεάν μαθήματα χορού (δε θυμάμαι το όνομα). Θαυμάσαμε τα λεπτομερή εκθέματα του, λιτού σε σύγκριση με το Λούβρο, μουσείου – ινστιτούτου του Αραβικού κόσμου, όπου μας άφησαν να περάσουμε με μειωμένη τιμή απλά και μόνο γιατί κάναμε πλάκα με τον ταμεία. Γενικά ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Τα αρνητικά όπως είπα συνοψίζονται στο ξενοδοχείο. Μην πάτε ποτέ στην αλυσίδα ξενοδοχείων Best Western.

Τι άλλο έκανα... Αφού επέστρεψα και ξεκουράστηκα 3-4 μέρες, πήγα –πάλι με τη κοπέλα μου, να συναντήσω τους γονείς μου και τους φίλους τους στο Πήλιο. Πιο συγκεκριμένα στο Χόρτο Αργαλαστής, όπου παραθερίζουν εδώ και χρόνια (και εγώ μαζί τους συχνά πυκνά...). Τα θετικά της παραμονής ήταν τα επιτραπέζια που παίξαμε με την Άρτεμις, μια φίλη μου από εκείνα τα μέρη. Μπλόφα, Αποίκους του Κατάν και Κάστρα του Μυστρά for ever. Τα αρνητικά ήταν ότι όλοι μιλούσαν γαλλικά και η κοπέλα μου δε μπορούσε να συνεννοηθεί, ότι ήμασταν «υποχρεωμένοι» να ακολουθούμε το πρόγραμμα, ότι η ατμόσφαιρα με τους γονείς μου άρχισε να γίνεται τεταμένη.

Επιστροφή στο σπίτι όπου τσακώνομαι με τους γονείς μου. Οι λόγοι ηλίθιοι στην αρχή, αλλά μετά ανταλλάχτηκαν κουβέντες που δεν έπρεπε να είχαν ειπωθεί. Το αποκορύφωμα ήρθε την επόμενη, όταν ξύπνησα. Δεν άντεξα άλλο, δε θα άντεχα άλλο με όσα ειπώθηκαν αν δεν έκανα κάτι. Και έτσι έπραξα. Άφησα ένα γράμμα, τα κλειδιά μου, πήρα τη βαλίτσα, κάποια ρούχα αρκετά χρήματα και έφυγα. Την έκανα από το σπίτι μου. Οι φίλοι μου με φιλοξένησαν και αφού πέρασαν 5 μέρες χωρίς επικοινωνία, με πήρε τηλέφωνο μια φίλη της μητέρας μου, με έπεισε να επικοινωνήσω μαζί τους. Αυτό που μου είπανε είναι ότι φεύγουν διακοπές στην Πελοπόννησο και πως, αν θέλω, τα κλειδιά μου είναι στο γείτονα που μένει από πάνω. Έτσι επέστρεψα σπίτι. Ευχαριστώ τους φίλους μου για τη φιλοξενία. Βεβαίως όπως προανέφερα αρρώστησα, αλλά δεν είναι τίποτα το τραγικό. Τα πνευμόνια μου που είναι για πέταγμα είναι. Βρογχικό άσθμα.

Πριν προχωρήσω πρέπει να αναφέρω και την προχθεσινή έξοδο. Όπου με παλιούς φίλους πήγαμε Γλυφάδα για καρπουζοvodka. Επικές ατάκες.

Ας δούμε τώρα όμως τι μου επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον.

Α) Εξεταστική

Β) Θα φύγει η κοπέλα μου για Αχαΐα, όπου διορίστηκε ως δασκάλα από το δημόσιο (άμα κανένας έχει ιδέα από κανένα καλό σχολείο να δηλώσει στην περιοχή, ας το πει σε σχόλιο, μας ενδιαφέρει).

Γ) Θα φύγει ο Δάκκος ο μαυρόσπαθος, ο φόβος της ελιάς, να φοβίσει τις αγγλικές ελιές. Άραγε να υπάρχουν; (Συγχαρητήρια για το μεταπτυχιακό bro)

Ως τότε θα διαβάσω, θα κάνω κουράγιο, θα βήξω και θα ελπίζω να συνεχίσω να έχω τέτοιες εμπειρίες γιατί τελικά έζησα πολύ και έντονα αυτό το καλοκαίρι και μερικές φορές, φοβάμαι, ξεχνάει κανείς να ζει.

Υ.Γ: με τους γονείς μου όλα καλά. Κάνουμε πως δε συνέβη τίποτα.