Γκρίζος ουρανός.

Όταν ο άνεμος σηκώνεται στην έρημο, συνήθως έχει πάνω του πολλούς μικρούς λαθρεπιβάτες: κόκκοι άμμου αρκετά μικροί ώστε ο αέρας να μπορεί να τους σηκώσει. Όταν ο αέρας από την Αφρική αποφασίσει να πάει στην Ευρώπη, παίρνει μαζί του τους μικρούς αυτούς λαθρεπιβάτες. Χτες ο ουρανός ήταν μελαγχολικά κίτρινος. Ο αέρας ήταν ζεστός και στεγνός, αλλά αυτή τη φορά δεν πρόκειται για λαθρεπιβάτες από την Αφρική, πρόκειται για τον Υμηττό, πρόκειται για την Καισαριανή, πρόκειται για τις τελευταίες δασικές περιοχές της Αττικής, περιοχές που αποφάσισαν να κάψουν κάποιοι εμπρηστές. Στις ειδήσεις χτες έδειξαν τη Γη από το δορυφόρο. Η σκόνη, η κάπνα αποφάσισε να πάει να δει τον τόπο καταγωγής της κίτρινης σκόνης. Ο καπνός έφτασε στην Αίγυπτο. Άνθρωποι καίγονται ζωντανοί, χωριά ερημώνουν, δέντρα καίγονται, ερημώνει ο τόπος. Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό; Δεν ξέρω, αλλά υποθέτω. Θα μειωθούν οι ψήφοι στα δύο μεγάλα κόμματα και ίσως αποκτήσουμε πολυκομματισμό. Ίσως –τώρα που έφυγε ο Βεργής- να πάρουν κανένα ψήφο οι οικολόγοι. Ίσως να γίνει πιο αυστηρή η κυβέρνηση στα θέματα οικολογίας, αν και δεν το πιστεύω. Σίγουρα όμως η οικονομία μας, ο τουρισμός μας, η παραγωγή μας, όλα θα υποφέρουν. Πολυκατοικίες θα χτιστούν εκεί όπου κάποτε υπήρχε δάσος. Το ξέρω ότι πρέπει να διαβάσω, αλλά η σκόνη, ο χθεσινός καπνός, το άσθμα μου, όλα αυτά συνεργάστηκαν για να έχω μια ωραιότατη βρογχίτιδα και μια ακόμα πιο ωραία διάθεση. Η κούραση με κάνει να πετάω μαζί με τους δικούς μας λαθρεπιβάτες, τη σκόνη και την κάπνα, και να ονειρεύομαι την έρημο, να ονειρεύομαι κάτι που, δυστυχώς, θυμίζει ένα πιθανό μέλλον για το κράτος μας.