101 πιγκουίνοι της δαλματίας.

Ποιος είμαι και πού πάω; Πόσοι από εσάς θα με ρωτήσετε; Δεν ξέρω. Όταν αποφασίσεις να απαντάς σε αυτά που θέλουν να ρωτήσουν, με απαντήσεις που δε θα τους αποκαλύψουν όσα φοβούνται να μάθουν, σε θεωρούν σοφό. Σοφό ή άραγε φοβάσαι δεν ξέρω. Τόσος κόπος όμως... Το βουνό που διάλεξα είναι πολύ ψηλό, δύσβατο, και το φαράγγι του απρόσιτο από ελικόπτερα και, τολμώ να πω, πιγκουίνους. Ό,τι στραβό, παράλογο και απόκοσμο και να πω δικαιολογείται. Είναι σοφία μεταμφιεσμένη. Σε πιγκουίνο. Που μεταμφιέστηκε σε περίεργες λέξεις. Όμως ξεφεύγω από το ζήτημα. Πώς είναι να ανεβαίνουν μέχρι εδώ, με τόσο θάρρος, και τελικά να μην καταφέρνουν να καταλάβουν ότι το ταξίδι μέχρι εδώ θα τους δώσει την απάντηση και όχι εγώ; Και έτσι έρχονται, με ρωτάνε, δεν απαντάω ουσιαστικά και φεύγουν. Παίρνουν μαζί τους λίγη σκόνη από το βουνό, κολλημένη στα ρούχα τους, και σαν φτάσουν κάτω ξανά, την πλένουν και συνεχίζουν τη ζωή τους. Κάθε φορά που αποτυγχάνουν θέλουν πάλι συμβουλή. Περιμένω τον θάνατο να με λυτρώσει, ή τουλάχιστον έναν επισκέπτη να έρθει να με δει απλά για να δει πως είμαι, να πληρωθεί και η δική μου κοινωνικότητα. Μα τους ρωτάω πάντα: Τι θέλεις να μάθεις; Με το βλέμμα ή με λέξεις ξεκόβομαι, και πλέον περιμένω κάποιον που δεν υπάρχει. Κάποτε είχα μαθητές μα να με προφυλάξουν θέλοντας κατεβήκανε πιο χαμηλά, να διώχνουν όσους πιγκουίνους ξανανεβαίνουν. Connecticut’s for Fucking, ο Χριστός Η. Σωτήρας και οι τέσσερις αναβάτες της αποκάλυψης τραγουδάνε. Βγάζω τα σανδάλια μου, τις ρόμπες μου και μπαίνω στο ποτάμι. Κατουράω, και γνωρίζω πως όπως όσα λεω και καταπίνονται, πιο κάτω στο ποτάμι κάποιος θα πιει νερό και δε θα ξέρει τι κρύβεται μέσα του. Περιμένω. Οι αιώνες, οι ώρες περνάνε. Το νόημα που σας μεταδίδω, ποτέ δε θα το ζήσω, για να το ζήσετε εσείς. Μοναχός εξ επιλογής, βασιλιάς σε μια σκακιέρα άδεια, γελάω με τη νίκη. Πύρρος, που νίκησε τα πάντα και έχασε το στρατό του. Όπ, μα τι βλέπω; Επισκέπτης ανεβαίνει. Με συγχωρείτε πρέπει να πάω να φορέσω την πιγκουινοστολή μου.