Τρέλα

Σήμερα ένας γνωστός μου τρελάθηκε. Βγήκε στο δρόμο γυμνός και έδειρε το πρώτο άτομο που πέτυχε μπροστά του. Με είχε διδάξει πολλά πράγματα για τα σύννεφα στο παρελθόν. Κοιτούσε τον ουρανό και ήξερε τι καιρό θα έχει τις επόμενες ώρες. Τώρα είναι σε ψυχιατρική κλινική. Πόσο απέχουμε άραγε και εμείς από ένα τέτοιο ξέσπασμα; Δεν το γνωρίζω.

Οι βουλευτικές εκλογές: το σχόλιό μου: 5 κόμματα στη βουλή είναι ένα θετικό γεγονός. Αν δεν είχε και αυτοδυναμία ένα από αυτά θα ήταν καλύτερα, να είχαμε συσπείρωση και να φοβότανε κανείς να πάρει αποφάσεις που δε συμφέρουν το λαό. Αν ,δε, υπήρχε η απλή αναλογική, τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα. Ήμουν γραμματέας της εφορευτικής επιτροπής. Ήταν ευχάριστο. Τα τραγικά συμβάντα ήταν ένας παππούς 92 χρονών που είχε έρθει με κέφι, καλλωπισμένος, για να κάνει το καθήκον του ως πολίτης. Αφού μας ανακοίνωσε ότι ψήφισε πρώτη φορά το '34, πήρε τα ψηφοδέλτια και μπήκε στο παραβάν. Αφού πέρασαν μερικά λεπτά και μερικοί ακόμα ψηφοφόροι, βγήκε από το παραβάν, και παραπονέθηκε ότι δεν του δώσαμε όλα τα ψηφοδέλτια. Αφού του τα ξαναδώσαμε όλα, έπειτα από περαιτέρω μελέτη, μας δήλωσε ότι οι άνθρωποι για τους οποίους θέλει να ψηφίσει δε βρίσκονταν στα ψηφοδέλτια. Ανάθεμα. Ανακαλύπτουμε πως βρίσκονται στη Β' Αθηνών και ο παππούς ψηφίζει στην Α', όπου ήμουν γραμματεύς. Του το εξηγούμε. Μας δηλώνει ότι θέλει να ψηφίσει γι' αυτούς. Από εκεί και πέρα για 20 λεπτά επαναλαμβάνεται η ίδια συζήτηση. Ο παππούς έχει κολλήσει. Τα κόμματα αποφασίζουν να προσπαθήσουν να τον ψαρέψουν για την ψήφο του. Τον παίρνουν παράμερα. Αφού καταλαβαίνουν ότι δε θα τους ρίξει ψήφο, τον κατεβάζουν στο ισόγειο, τον παραδίδουν σε έναν αστυνομικό και φεύγουν. Δεν περνάνε πέντε λεπτά, να τος πάλι ο παππούς, σχεδόν κλαμένος. «Παλέψαμε για να έχουμε, για να έχετε, αυτό το δικαίωμα και υποχρέωση», μας λεει, «και εσείς μου το στερείτε;» Τα μάτια του είχαν τόση απογοήτευση που ακόμα με βασανίζουν. Τελικώς ψήφισε, όπως του εξηγούσαμε τόση ώρα, το κόμμα στο οποίο βρίσκονταν οι υποψήφιοι που ήθελε». Αυτό το περιστατικό με έκανε να λυπηθώ.

Το άλλο γεγονός ήταν η κυρία που έκανε φασαρία επειδή ήθελε να διαγράψουμε τη μάνα της από τους εκλογικούς καταλόγους, αφού είχε πια πεθάνει. Το ζήτημα είναι ότι δεν ήταν στους εκλογικούς καταλόγους. Της το είπα, ψήφισε και μετά από δύο ώρες γύρισε με το ίδιο αίτημα. Ζήτησε να δει τον εκλογικό κατάλογο. (Παρένθεση: στους εκλογικούς καταλόγους διέγραφα τα άτομα που ψήφιζαν με διαφορετικό χρώμα την κάθε πενήνταδα. Την κυρία έτυχε να την διαγράψω στην πενηντάδα ανάμεσα στο 350 με 400 με μολύβι.) Κοιτάει λοιπόν τον κατάλογο και ρωτάει: «Γιατί δε διαγράψατε τη μάνα μου;», «Μα αφού η μάνα σας δεν είναι στον κατάλογο...» ,«Α». Παύση. Έπειτα, νευριασμένη: «Γιατί με διαγράψατε με μολύβι;». Της εξηγώ. «Δείξτε μου άλλους που τους διαγράψατε με μολύβι» (υπήρχαν άλλα 3 άτομα στην ίδια σελίδα, αλλά της δείχνω άλλα δύο - τρία σε άλλες σελίδες. Έφυγε μουρμουρίζοντας κάτι για παλιομαλάκες που με διαγράφουν με μολύβι. Αυτό το περιστατικό δεν το σχολιάζω... Τέλος πάντων, απογοητεύομαι από την ψήφο των πολιτών, αλλά ce qui est fait, est fait.

Κατά τα άλλα όλα μέτρια. Όλοι σχεδόν φεύγουν, ο ένας μετά τον άλλο και διανύουν αποστάσεις. Αγγλία, ορεινή Αχαΐα, Λουξεμβούργο και αλλού. Μένω πίσω να αναρωτιέμαι τι πάει στραβά...

Γενικά νιώθω πως ένα μεγάλο μέρος της αθωότητάς μου φεύγει. Απογοητεύομαι με τη ζωή μου. Το μέλλον μου. Αγχώνομαι. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω και δεν είμαι σίγουρος πως θα το μάθω ποτέ. Απασχολούμαι με τη θνησιμότητά μας, το πόσο εύκολα μπορεί να πεθάνει, να χαθεί ένα άτομο που θεωρεί κανείς δεδομένο. Αναρωτιέμαι γενικώς. Στο τέλος οι σκέψεις με κουράζουν και σταματάω. Μέχρι την επόμενη φορά που πρέπει να προβληματιστώ, που τελευταία δεν απέχει παρά ελάχιστα από την προηγούμενή της.