Αναστενάζοντας.

Και βρίσκεσαι να αναστενάζεις όλο και πιο συχνά. Οι ώρες, παλιοί σύμμαχοι που σε προδώσανε, και τρέχουν, τρέχουν μακριά σου. Τα σχέδιά σου, τόσο τέλεια, τόσο καλοπροαίρετα, μα και τόσο αβάσιμα και πρόχειρα, καταρρέουν. Κυλάς ξανά σε ρυθμό ζωής συν ημιτονοειδή. Πάνω για λίγη ώρα και έπειτα η πτώση και ξανά η ανόρθωση, και Ξανά η πτώση. Μια ολόκληρη περίοδος, να περιμένεις την επιπόλαια, εφήμερη κορύφωση. Πρέπει να την περιμένεις αγωνιωδώς, γιατί φοβάσαι σε κάθε κύκλο, πως άλλος κύκλος δεν θα υπάρξει. Θα γίνεις πατέρας, ενώ είσαι παιδί. Όχι. Το παιδί δεν έχει ευθύνες. Δεν είσαι παιδί λοιπόν. Έχεις πια στις πλάτες σου τις προσδοκίες των ανθρώπων που αγαπάς. Μαυρίλα ξανά και ξανά, μίζερα, αντλείς ευχαρίστηση από την γραφή. Ξαναμαζεύεις το είναι σου καθώς συντακτείς ανορθόδοξα τις προτάσεις σου. Αναστενάζεις και βγάζεις από τα άρρωστα πνευμόνια σου το μολυσμένο αέρα. Για λίγο. Για λίγο μένουν κενά. Η ψυχή σου σαν κρύσταλλο. Και έπειτα παίρνεις ξανά μιαν ανάσα, γιατί φοβάσαι ακόμα το θάνατο, γιατί παραμένεις ποιητής. Και το κρύσταλλο ραγίζει από αυτήν την ανάσα, και εσύ αναπολείς τη στιγμή.