Οι φίλοι που δε γνώρισα...

Οι φίλοι που δε γνώρισα δε με παίρνουν τηλέφωνα συχνά,
και αραιά τους βλέπω.
Δε μοιραστήκαμε πότε μας λύπη ή χαρά, στιγμές πολλές ή λόγια,
μα με μια ξαφνική ματιά, φιλία δέσαμε προτού κινήσουμε ξανά τα ίδια δρομολόγια.
Και σαν τη νύχτα αυτοί ζουν, τους συμπονώ και τους θυμάμαι,
και κάτι ώρες σκοτεινές "πού να 'ναι τάχα" συλλογιέμαι
την ώρα που προς το κρεβάτι μού λέει ο ύπνος "άμε".
Γιατί με γνώρισαν σωστά και όπως θέλω να 'μαι,
γιατί με γνώρισαν λειψά και δίχως να πονάνε,
και ίσως λίγο, αληθινά, αυτοί φίλοι μου να 'ναι.