Τη νύχτα αυτή, τη λέτε ΄σεις φωτιά, μα ΄γω την λέω δέντρο.
Οι μέρες που λαχτάρησα θα ΄ρθούν

Η φωνή του Σαββόπουλου σταματάει την βόλτα της μέσα στο νου μου και αναρωτιέμαι.
Λαχτάρησα ποτέ να έρθουν κάποιες μέρες; Σίγουρα. ήρθαν και περάσανε και μονίμως περιμένω κι άλλες. Και προχωράω κοιτώντας το μέλλον, και όταν αυτό δεν υπάρχει, κοιτάω απλά τις άκρες των παπουτσιών μου.

Οι βροχές και οι άνεμοι συνοδεύουν για λίγο το κορμί μου, καθώς μετακινούμαι στους δρόμους μιας όμορφης πόλης. Προς στιγμήν νιώθω σαν να απατάω την Αθήνα και τους ανθρώπους της. Μου ξεφεύγει ένα <<Χα, σας ξέφυγα>> και αναρωτιέμαι αν αλήθεια αυτό ήθελα. Μετά μου περνάει η σκέψη, γιατί ο κρύος άνεμος με ηρεμεί και οι σκέψεις μου ξεγλιστράνε σε πιο ποταπά πράγματα.

Οι βόλτες στο Παρίσι σπανίζουν τελευταία, καθώς τα καταθλιπτικά απογεύματα διαβάσματος και μοιρολατρίας επιχειρούν να καταστήσουν μονοπώλιο.

Πόσο αλλάζει κανείς αλήθεια; Πού πήγε ο αστείος και ρομαντικός άνθρωπος που έγραφε σε αυτό το ιστολόγιο; Δεν αναφέρομαι σε εσένα Παναγιώτη, ούτε σε εσένα Δανάη. Τουλάχιστον η μετριοπάθεια μου δεν έχει χαθεί.

Δε θέλω να μεγαλώσω. Δε μου αρέσει το μέλλον, δε λαχταράω στιγμές. Η νύχτα αυτή δεν είναι δέντρο.

Όπως έλεγε και ο Τσιπ από τους Τσιπ εντ Ντέηλ. Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι σκίουρος.

Δυστυχώς εγώ ούτε σκίουρος είμαι, ούτε πλένω τα πιάτα με πορτοκάλια, ούτε έχω για το στέρεο σαρανταπέντε πρίζες. Οπότε δεν μπορώ παρά να πω ότι όλα αυτά είναι καλά άμα και στου κουφού την πόρτα να φας τριφύλλι.