Shifting sands.

The sun is high and the air is hot, and the sands of time just pass me by. I try to hold them, each grain a memory, each memory a treasure, yet more come and pile up and fill my mind and now are escaping, slipping out of my grasp. And still more come, and engulf me. I am surrounded by a yellow mountain of motes of sand, each more minute than the other. And the wind blows and I loose some, and longingly I start to find them again. Yet they are no where to be found. A new dune rises before me, engulfs me and turns me to motes of sand, itself to be lost by other forgetful dreamers, who will also fall to this tragic fate. And in the end, time itself will sift the sands, and below it all find its ancient bed. It will rest its ageless body and sleep, gifting Morpheas, the Sandman, the memory dust he has grounded us into.

The locked bridge.

There is a bridge, over the greenish river, that is full of forgotten locks.
The couples, being romantic, put them there, by the Notre dame,
and to the river they throw the key.

There are locks that are ornate,
There are plastic bags that degrade and are fast away.
Tokens of one night stands, or improvisations made in haste.


Yet the true romantics are the ones that never loose hope.

Sadly, the municipality cuts the lock away, and this is one of the main reason of the increased rates of divorces in the world. Or at least I would like it to be.

____________________________________

So why on Earth this does not annoy me as "modern art" does? No fraking idea.

The Rumor Killer.

The small alley was illuminated by a defective neon light. The air was dry, after a long heated day. The two shapes reached their rendez-vous point. They nervously glanced around, but did not see me. They started slowly. Salutations. Facts.

Man1. "Hey."

Man2. "Hey man."

Man1."Hot day, eh?"

Man2."Yeah. I must have lost 20 litters of sweat today."

Man1."Heh, you do seem to have lost half your weight."

They had moved up to casual exageration. But I withstood it, and waited. If I was right they would not stay so low. These were no simple gossipers.

Man1. "Anyhow. I was down town. I heared the government is about to default."

Man2. "Really? I will have to tell it to my people. Investing here would be bad then."

There it was. I had it on tape. No reason to hide any more. As the second man was reaching for his mobile phone, I knew the rumor had infected him. He was either going to call, or, worse, tweet about this. I fell from the balcony I was standing on. His finger never reached the green "tweet" button, as I severed his hand from his body. The first man was about to turn and leave, that empty stare of a used vessel upon his eyes, retreating back to his home, not knowing of the infection it had spread. He stared uncomprehensively at the hand laying on the floor, at the fountain of blood errupting from the second man's bloody stump, at the double headed axe in my hands. These were the last images he got. The other man let go of his stump and tried to reach his phone, and complete his tweeting before he met his doom. I was faster.

The neon light still flickered around me. The air was still dry, albeit the floor was soaked with blood. I knew the hunt for rumors, was still begining.

-When I was twelve, my parrents put their economies where the government had spread rumors they needed to: in the stock market. These Rumors of money led us to poverty and to the eventual death of father, and the hospitalisation of my mother in an asylum. I then took it upon myself to train my brain to resist this verbal infection of the brain. I studied hard, day and night, only taking time away to visit my now deranged mother. Once immune to the Rumors, I chose to try and ignore this tragic past. I did this for the sake of my mother's demand on the sole moment of clarity she had in 7 years. I started working, integrating myself as best as I could in a ill-faring society. Everyone had the virus to a lesser extent. But I ignored it. And for a while, I thought I was happy.

Enter 2010. The rumors hit again. They hit on my country's economy. Again. Spreads rose, and budget cuts started again. And when you cut budgets, you first take from the defenceless. The Asylum workers where my mother was kept were fired. Durring her transfer to another mental institution, she suffered withdrawal from her pills and died. That was one more people that Rumors had taken from me. Well. I have nothing more to loose any more. Since then I realised my true calling. Revenge. I became: THE RUMOR KILLER!

State Accountant by day, Masked vigilante with a double headed axe in the Night. Beheading trolls on the net by day, economic gossipers by night. This message goes to you Rumors. The game is On.

_________________________________

I hope you enjoyed this character. Rumor has it that - oh no, please please don't arrrghjkslcv w kl

Tale of the empty path.

There is a path to happiness, a path straight and un-fraught by peril.

There are no distractions on this path, just happiness, a perpetual bliss.

The sun shines on the path, and the clouds make nice contrasts on it, so you do not get burned.

Dust does not settle upon its cobbles, and the air is always fresh.

The ground is flat, the blades of grass soft on the edges of the path.

Neither mountain nor crevasse, would obstruct your way.

Yet it is an empty path. For no one walks it.

This path to happiness without obstacles is boring.

From the thousands of paths surrounding it everyone diverges.

They all chose adjacent paths and try to remain within sight of this one. All want to reach this Happiness, yet the boredom is their bane. They walk away for variance, and climb and fall off mountains. They get lost and go to misery, but always retrace their steps to find the empty path, from it, again, to walk away.

And the straight path to happiness has stayed there alone, un-trodden upon, yet in its loneliness remain our guiding line, for we never try too far to stray.

Καλύτερα να τον βαφτίζανε Τζίμι.

Anastenazontas said:

άρχισα να χαζεύω πάλι Gordon Ramsey
guilty pleasure: found

Anastenazontas' unamed friend said:

Έλα δηλαδή, έχεις guilty pleasure????

Anastenazontas said:

κοιτάω Gordon Ramsey

αλλά δε νιώθω guilt να σου πω την αλήθεια

Anastenazontas' unamed friend said:

ποιο??

the f word?

hell's kitchen??

kitchen nightmares

Anastenazontas said:

το τελευταίο.

και μάλιστα το κοιτάω ενώ τρώω

πόσο πιο στημένο να το κάνουν;

Anastenazontas' unamed friend said:

Στην Ελλάδα πάντως ξέρεις ότι ήταν ΟΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑ στημένα

έχω συνάδελφους που κάναν extraτζιδικα στο "Εφιάλτης στην κουζίνα"

Anastenazontas said:

υπήρχε και στην Ελλάδα;

χαχαχαχ

μάλιστα

γιατί όχι

Anastenazontas' unamed friend said:

Με τον Εκτορα Μποτρινι

Anastenazontas said:

είναι φτηνό να το παράγεις σαν εκπομπή

Anastenazontas' unamed friend said:

Έχεις χάσει επεισόδια

Anastenazontas said:

Όπα. Γιατί;

Γιατί του το κάνανε αυτό οι γονείς του;

Γιατί Έκτορα Μποτρίνι;

τι θέλανε να γίνει;

ψυχοπαθής δολοφόνος;

σεξουαλικά διεστραμμένος βιαστής κουταβιών;

τι περιμένανε; τι σκεφτόντουσαν;

χάσανε κάποιο στοίχημα;

Anastenazontas' unamed friend said:

από το Ιόνιο γαρ

τι περίμενες να λέγεται?

Στέφανος?

Anastenazontas said:

το όνομα σπασμένη καπότα είναι λιγότερο χάλια

Anastenazontas' unamed friend said:

Εκτορας, Πάτροκλος, Διόνυσιος

Το ίδιο και αν λεγόταν Πρόωρος Χαμός

Anastenazontas said:

γιατί τουλάχιστον ξέρεις ότι σε μισούνε

ενώ με το όνομα που έχεις νομίζεις ότι είσαι φυσιολογικός και με το καιρό παραμορφώνεσαι από τις συνεχείς επικλήσεις στους αρχαίους έξω από τον κόσμο όταν κάποιος τονίζει λίγο λάθος το όνομά σου

όχι, μη με κρατάς

γιατί πρέπει κάποιος να τα πει εδώ μέσα

Anastenazontas' unamed friend said:

Περίμενε λίγο [υπέρτατε φίλε μου ώ θαυμαστέ Anastenazontas], γιατί έχω πρόβλημα με [την μηχανοκίνητη προβοσκίδα ] ενός φίλου.

Να τα πούμε αύριο?

Anastenazontas said:

έχουμε γίνει όλοι ονοματολόγοι και βαφτίζουμε τα παιδιά μας όπως μας αρέσει

Anastenazontas' unamed friend said:

[Όχι, σοβαρά η μηχανοκίνητη προβοσκίδα απέκτησε νοημοσύνη και μπορεί να καταστρέψει το σύμπαν, πρέπει να την κάνω!]

Anastenazontas said:

Καλά να τα πούμε άλλη στιγμή

χαιρετισμούς στον [όνομα κοινού φίλου, ιδιοκτήτη της μηχανοκίνητης προβοσκίδας και ενός πουλόβερ]

Anastenazontas' unamed friend said:

άμα κατορθώσει να [με βοηθήσει να σώσουμε τον κόσμο από την μηχανοκίνητη προβοσκίδα] θα του δώσω

Anastenazontas said:

οκ

με αυτά και με αυτά

σε αφήνω.

για άλλα μέρη

εξωτικά

με ξωτικά

τα οποία βλέπουμε

γιατί το φορτίο του πειρατικού με το οποίο σαλπάραμε για τα εξωτικά μέρη

το έχουμε καπνίσει

αλήθεια πως λέγεται το πειρατικό αυτό;

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Κάπου εκεί ο κόσμος καταστράφηκε από μια μηχανοκίνητη προβοσκίδα

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Μοντέρνα ''Τέχνη''

Είναι κάτι που, απ´ότι φαίνεται με κυνηγάει και με στοιχειώνει. Η μοντέρνα ''τέχνη''.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα μοντέρνας τέχνης, το ουρητήριο του Marcel Duchamp :

(για εκτενή ανάλυση επί του ουρητήριου, κλικ στην εικόνα)

Αυτό, δηλώνουν οι οπαδοί του Duchamp, είναι τέχνη. Ναι. Γιατί η μοντέρνα ''τέχνη'', δεν βρίσκεται εντός του αντικειμένου της αλλά των συνθηκών που της έδωσαν υπόσταση, που την έφεραν στην δημιουργία της.

Και αντιλέγω. Έστω ότι μετά από 200 χρόνια, κατά τα οποία υπήρξαν πόλεμοι καταστροφές και τα συναφή, ένας αρχαιολόγος βρίσκει αυτό το ''έργο τέχνης''. Πως θα καταλάβει ότι κρατάει στα χέρια του κάτι ου το -θεωρούμε- θεωρούΝε μερικοί τέχνη;

Παραδείγματα βρίθουν: αρκεί κανείς να περπατήσει 2 λεπτά στη Σουηδία, θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι το μοντέρνο. Στο Παρίσι και σε όλο τον κόσμο μουσεία ολόκληρα αφιερωμένα σε σταγόνες παγωμένης μπογιάς, σε δωμάτια άδεια πέρα από τεράστια γράμματα φτιαγμένα από νέον, που γράφουν «No Image Yet», σε φώτοηχητικά συγκροτήματα που προσπαθούν να προκαλέσουν κρίσεις επιληψίας.

Σε κάποιους ανθρώπους φαίνεται ότι αρέσουν, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο. Αλλά η μοντέρνα τέχνη, δυστυχώς άμα δε βρεθεί κάποιος να σου την εξηγήσει, δε μπορείς να την καταλάβεις. Και ακόμα και αν μπορείς, συνήθως είναι τόσο τραγικά επηρεασμένη από νεοπλουτισμικές αντιλήψεις, από ημιμαθείς καλλιτέχνες με τεράστιο εγώ, που δεν συνάπτει με τον κοινό θνητό.

Και είναι κακό αυτό; Είναι κακό να βάζει κανείς τεράστια ουρητήρια και ατμομηχανές που πιτσιλάνε τους περαστικούς με νερό, επειδή μόνο λίγοι κάνουν ότι τα καταλαβαίνουν και τα εκτιμάνε, για να αποκτήσουν ένα στάτους και ακόμα λιγότεροι τα αντιλαμβάνονται και τα εκτιμάνε πραγματικά; Είναι κακό που για να μπορέσει ένας καλλιτέχνης να κάνει κάτι καινοτόμο έχει την τάση να κάνει τέχνη την οποία κανείς δεν αντιλαμβάνεται;

ΝΑΙ! ΕΊΝΑΙ ΚΑΚΌ! Από οικονομικής άποψης, όπου ξοδεύονται άπειρα λεφτά για πράγματα που πολλές φορές ασχημαίνουν τον κόσμο χωρίς να προσφέρουν με αυτήν την ασχήμια κάποιον αναλογισμό όπως αυτόν που προσφέρει η Γκουέρνικα, ας πούμε. Γιατί επιβάλει άσχημα πράγματα στη μέση του πουθενά, τα οποία δε συμβαδίζουν με καμία αισθητική που διδαχτήκαμε.

ΑΛΛΆ ΚΥΡΊΩΣ, ΠΡΟΠΑΝΤΏΣ, ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΌΛΑ: ΓΙΑΤΊ ΕΊΝΑΙ ΣΤΟ 97% ΠΡΟΣΒΛΙΤΙΚΉ ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΉ ΜΟΥ.

Γιατί να ΠΡΈΠΕΙ να έχω διαβάσει και γνωρίσει τα 8 πιο άγνωστα έργα του Σαλβαντόρ Νταλί, να έχω δει την ταινία Παρασκευή και 13, και να ξέρω την χρονιά που ανακαλύφτηκε το ραδιόφωνο για να καταλάβω αυτήν τεράστια κουράδα που μου έχεις βάλει στη μέση της πλατείας; Και πες ότι το κατάλαβα. Χάρηκες; Παραμένει μια τεράστια κουράδα στη μέση της πλατείας. Και θα την βλέπω για μήνες επί μήνες επί μήνες, μέχρι που μια μέρα θα μου την βιδώσει και θα την τεμαχίσω με ηλεκτρικό πριόνι και θα την κονιορτοποιήσω, έπειτα και θα έρθω να σε βρω, εσένα και τους δημοτικούς συμβούλους που ψηφίσατε να ξοδευτούν ΈΤΣΙ τα λεφτά του Δήμου ΜΟΥ, και θα σας βάλω να φάτε τα ρινίσματα. Και όπου φάτε εννοώ κάτι πολύ πιο επίπονο.

Αυτά τα ολίγα σχετικά με το αντίστοιχο του ροκοκό μπαρόκ της δεύτερης χιλιετίας.