Κάθε μέρα.

Κάθε μέρα, ξανά και ξανά, ο εγκέφαλος μου γυρνάει σε εσένα.
Ηλιοτρόπιο που μαράζει στον χειμώνα της απουσίας σου.
Σπόροι του πέφτουν τα δάκρυα, προσμονόντας να φυτρώσει κάτι νέο,
Αποδομόντας ότι έμεινε, μα η ουσία παραμένει γραμμένη μέσα τους.

Νόμιζα πως ήξερα τι είναι να χάνεις, νόμιζα πως ήξερα τι είναι να κερδίζεις.
Μακάριος μέσα στην άγνοια, πλήρης μεσ΄την ατέλεια.
Πλέον συνειδητά μισός.

Οι μέρες κυλάνε, σταλιά με τη σταλιά μα η μνήμη παραμένει εδώ.
Προσπαθώ να τρέξω να ξεφύγω. Πλάνη.
Μούσα των άηχων κραυγών και φθόγκων που με πνήγουν,
σε απεύχομαι μα σε αποζητώ, φαφλατολογόντας.

Και σαν γράψω τις λέξεις, ξανά θα φύγεις.
Θεοί τι μαλακίες γράφω ώρες ώρες.