Ιστορίες.

Τα παραμύθια, που μας αφηγήθηκαν όταν ήμασταν μικροί. Οι ιστορίες στα βιβλία, στις θρησκείες, οι διηγήσεις μεταξύ φίλων και γνωστών και αγνώστων.

Όλες και όλα έχουν νόημα επειδή ως είδος έχουμε εμπάθεια. Ήμαστε ικανοί να μπούμε στη θέση των πρωταγωνιστών μιας ιστορίας, να δανειστούμε τα προσωπεία τους και να βιώσουμε τις περιπέτειές τους.

Και αυτό το έμμεσο βίωμα είναι ακόμα πιο σημαντικό στις μέρες μας.

Βλέπεις, αόρατε αναγνώστη, ο καιρός περνάει και αλλάζουν οι συνθήκες ζωής. Η πραγματικότητά μας από πενταετία σε πενταετία είναι διαφορετική.

Παλιότερα, ο κόσμος ζούσε σε χωριά, παντρεύονταν, όχι από έρωτα αλλά από υποχρέωση, σε νεαρή ηλικία. Δούλευαν, αναπαράγονταν, γιόρταζαν όταν έπρεπε να γιορτάσουν, θρηνούσαν όταν έπρεπε να θρηνήσουν. Η ζωή ακολουθούσε προκαθορισμένη ρότα. Και κάθε φορά που περνούσες από ένα στάδιο της ζωής σου σε ένα άλλο υπήρχε μια τελετή, μια διαδικασία. Ήξερες τις μεταβάσεις, ήξερες που πήγαινες και ήξερες τι έκανες. Δεν ήσουν ελεύθερος να επιλέξεις, αλλά δεν είχες το βάρος της επιλογής. Ήσουν μέρος της κοινωνίας.

Στις μέρες που μόλις μας περάσαν ήμασταν, ή, για να είμαι ακόμα πιο ακριβής, νιώθαμε ότι ήμασταν*, πιο ελεύθεροι από τους προγόνους μας σε αρκετούς τομείς. Στα συναισθηματικά μας έχουμε την επιλογή του διαζυγίου, και τείνουμε να αλλάζουμε σχέσεις όταν οι καταστάσεις πλέον δεν είναι ικανοποιητικές. Στα κοινωνικά, μπορούμε να βρούμε κύκλους που να πληρούν τα ενδιαφέροντά μας, και να νιώσουμε μέρος τους, όσο σπάνιες και αν είναι οι απόψεις και τα ενδιαφέροντά μας, υπάρχει τρόπος πλέον να βρούμε ομοϊδεάτες. Η γνώση, άμα την αποζητούμε, είναι μερικά κλικ μακριά.

Αλλά όλα αλλάζουν. Πως θα βρεις σταθερή δουλειά; Δεν θα βρεις.
Πας εκεί που σε προσλαμβάνουν. Η κινητικότητα αυτή διευκολύνεται ακόμα παραπάνω με την ελαστικότητα των σχέσεων, και με το πόσο εύθραυστες είναι.

Τι πάει να πει φιλία, τι πάει να πει σχέση, σε πιο στάδιο της ζωής μου είμαι;

Παλιότερα ήξερες. Στις μέρες μας πελαγώνεις. Έχεις τόσες επιλογές. Ελευθερία. Δώσε σε έναν σκλάβο ελευθερία και δε θα ξέρει τι να κάνει με δαύτην. Πρέπει να αναλάβεις την υπευθυνότητα για τον εαυτό σου, και την ευτυχία του.

Τι σου αρέσει; Τι θέλεις;

Και εδώ ερχόμαστε στις ιστορίες. Σου δίνουν πεπατημένες, σου δίνουν δρόμους και επιλογές.

Χώρισες;

Ιστορία επανασύνδεσης; Μερικές φορές ναι.
Ιστορία σχέσης περιοδικής; Άλλες φορές.
Ιστορίες νέου έρωτα; Ίσως.
Ανεκπλήρωτες και αδύνατες επιθυμίες? Πιθανά.

Δική σου επιλογή. Αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι υπάρχουν δρόμοι.

Δουλειά. Απολύθηκες ή νιώθεις εγκλωβισμένος;

Επανάσταση. Θέλεις να είσαι ήρωας, θέλεις να είσαι εξόριστη;

Κοινωνία. Θέλεις να την ξαναχτίσεις; Θέλεις να την αποδομήσεις;

Ένα σορό επιλογές. Οι ιστορίες στις μέρες μας είναι σανίδες σωτηρίας, που μας οδηγούνε πιο κοντά στους άλλους, είναι κασμάδες που μας επιτρέπουν να ανοίξουμε δρόμους εκεί που πριν υπήρχαν τοίχοι, είναι κλειδιά που λύνουν τις σιδηρόμπαλες που μας βαραίνουν και -θα μπορούσα να αραδιάσω κι άλλες πολλές γλαφυρές παρομοιώσεις για αυτές, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Ίσως έτσι να ήταν πάντα οι ιστορίες.

Αλλά κυρίως, άμα πρέπει να διαλέξω μια παρομοίωση:

Οι ιστορίες είναι χάρτες.
Η διαδρομή είναι δική μας.

* Δεν αναλύω την πολιτική και οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην Ευρώπη και τον κόσμο, δε με παίρνει ψυχολογικά. Όχι ακόμα.