Στιγμές που περνάνε.

Και λένε ότι ο έρωτας, με έρωτα περνάει.

Δεν περνάει ακριβώς ο έρωτας. Πεθαίνει.

Ξυπνάς και έχεις περάσει υπέροχα με ένα άλλο άτομο. Έχεις νιώσει έλξη αμοιβαία ξανά, έχεις φιλήσει με το τρόπο που φιλούσες, έχεις δέσει, έχεις δώσει ξανά νερό από το στόμα σου σε άλλο στόμα. Έξυσες μια πλάτη. Εκεί που υπήρχε η ελιά στη πλάτη της, ασυναίσθητα άνοιξες τα δάχτυλα για να μην την ξύσεις. Αλλά δεν υπήρχε ελιά στη πλάτη αυτή. Συνεχίζεις να ξύνεις.

Μαγείρεψες, φρόντισες, σε φρόντισαν. Πέρασες καλά και ευχάριστα. Έφτιαξες νέο κώδικα. Δεν ήταν ιστορία μιας νύχτας.

Και όλα αυτά ξύνουν την χρυσή μπογιά με την οποία είχες βάψει το παρελθόν σου, για να δεις μια πέτρα. Κοινή. Θα μπορούσες πιθανά να τα είχες ζήσει όλα αυτά με άλλα άτομα.

Και κάπου εκεί κάτι μέσα σου, κάτι που νόμιζες ότι είχες θρυμματίσει, σπάει κι άλλο. Μένεις λίγο πιο άδειος. Σκέφτεσαι ξανά να επικοινωνήσεις με την πρώτη, αλλά δεν υπάρχει τίποτα εκεί που να θέλεις να πεις. Και είσαι μόνος ξανά. Το νέο άτομο φεύγει και αφήνει ωραίες στιγμές πίσω.

Δε πρόλαβες να βαρεθείς, δε πρόλαβες να αρχίσεις να γκρινιάζεις για τα αρνητικά.

Ξέρεις ότι μπορείς να το επαναλάβεις ξανά. Με άλλο άτομο, με το ίδιο άμα βρεθείτε πάλι τοπικά κοντά.

Και τελικά όλο αυτό υπογραμμίζει ότι τέτοιες στιγμές τελικά δεν είναι μοναδικές, όπως τόσο ήθελες να πιστέψεις. Χαμογελάς. Ο κόσμος κρύβει τελικά πολλά ακόμα.