Τον εαυτό σου θα τον βρεις.

Για μια στιγμή μονάχα. Στην παραλία το βράδυ με τα αστέρι της εξοχής να σε κάνουν να θέλεις να τα κοιτάς όλο το βράδυ. Σε ένα λεωφορείο ρεμβάζοντας. Στην αγκαλιά της κοπέλας σου. Θα τον βρίσκεις και θα τον χάνεις κάθε στιγμή. Γιατί ο εαυτός σου αλλάζει συνεχώς, τα πάντα ρει που έλεγε και ο Ηράκλειτος. Κάθε σκέψη που περνάει από τον νου σου, κάθε εικόνα που βλέπεις, ήχος που ακούς, κάθε ερέθισμα που δέχεσαι σε αλλάζει από το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Τα λόγια περί ελευθερίας της βούλησης, οι όλοι προβληματισμοί σχετικά με την χρησιμότητα της «αυτοπραξεωκρισίας» (κάτι σαν τη λογοκρισία αλλά για τις πράξεις μας –όχι 1+1 =2, βρε τις κοινωνικές μας πράξεις), όλα αυτά, δεν αποτελούν παρά προσπάθεια κατανόησης του εαυτού μας. Όμως ποτέ δεν θα τον κατανοήσουμε πλήρως για διάστημα μεγαλύτερο της μίας στιγμής. Η στιγμή μπορεί να είναι κάτι γενικό, και ευμετάβλητο αλλά σίγουρα δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Είναι μικρές ευχάριστες στιγμές. Όταν κάνεις κάτι για να ευχαριστήσεις τους άλλους, και αυτοί ευχαριστιούνται αυτό δεν είναι κακό. Το κάνεις για να τους ευχαριστήσεις, όπως αυτοί κάνουν άλλα πράγματα για να σε ευχαριστήσουν. Υπάρχουν όρια πάντοτε, αλλά το να κάνεις κάτι γιατί υποσυνείδητα καταλαβαίνεις ότι το να βοηθάς τα άτομα που σε βοηθάνε δεν είναι κακό. Το να περιορίζεσαι υπερβολικά εξ αιτίας αυτού, ίσως. Το να κάνεις μερικές θυσίες όμως δεν είναι κακό –όσο αυτές δεν είναι άσκοπες. Ο εαυτός μου πάντως χάνεται και βρίσκεται διαρκώς. Αυτή η αναζήτηση είναι που μας κάνει ανθρώπους. Προσπαθούμε να φτάσουμε σε κάτι καλύτερο και πάντα πέφτουμε στα λάθη μας. Τρία βήματα μπρος και δύο πίσω.