Ζούμε σε όνειρα.

Η αλήθεια είναι πως η ζωή μας είναι βαρετή. Και γι’ αυτό ζούμε σε όνειρα. Όνειρα του πώς ήταν κάτι , πώς θα μπορούσε να ήταν, πώς θα μπορούσε να είναι τώρα και πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί στο μέλλον. Το τώρα μας μάς φαίνεται, πλην ελαχίστων στιγμών, άδειο, άνευ νοήματος. Σκεφτόμαστε πώς περάσαμε χτες με την κοπέλα μας. Πόσο ωραία ήταν όταν σκαρφαλώναμε σε δέντρα στην εξοχή όταν ήμαστε παιδιά. Πόσο ωραία θα ήταν το τώρα άμα είχαμε διαβάσει πιο πολύ, άμα είχαμε περισσότερα κίνητρα. Σκεφτόμαστε ότι θα πάμε διακοπές, ότι θα έρθουν ωραίες αλλά και άσχημες στιγμές. Σαν τα τρελομπαλάκια που αγοράζαμε κάποτε, οι σκέψεις μας χοροπηδάνε μπρος πίσω στο χρόνο. Γιατί; Απλά και μόνο γιατί το τώρα είναι αυτό που έχουμε. Θέλουμε κάτι παραπάνω, αλλά αρκούμαστε σε αυτό που έχουμε. "Δε βαριέσαι" είναι η έκφραση που όλους μας ενώνει. Και μετά βλέπεις εθελοντές στον ερυθρό σταυρό. Βλέπεις ανθρώπους που παίρνουν 2 χρόνια διακοπές για να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Και αναρωτιέσαι, εμένα πότε θα φτάσει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι και θα με κάνει να κινηθώ; Να διαβάσω; Να βοηθήσω; Να ενδιαφερθώ; Να ψάξω; Όμως δε κάνουμε τίποτα από όλα αυτά. Απλά καθόμαστε, διαβάζουμε για κατορθώματα και περιμένουμε στο κουκούλι μας να γίνουμε πεταλούδες. Δε θα γίνουμε όμως.Είμαστε άνθρωποι που κοιτούν το έδαφος. Σήκω. Αρκετά διάβασες. Πήγαινε έξω. Στο μπαλκόνι ή στο παράθυρο ή, ακόμα καλύτερα, στην εξοχή. Δες τον ουρανό, γιατί το είδος μας χαρακτηρίζεται από αυτό. Αφού το κάνεις... Η μπάλα είναι στα χέρια σου.