Οι αναμνήσεις.

Θυμάμαι φίλους, θυμάμαι στιγμές, θυμάμαι διαδρομές, θυμάμαι... Πολλά απ’ όσα θυμάμαι μοιάζουν ιδανικά, σαν ο χρόνος να σβήνει με το πέρασμά του τις τραχιές γραμμές στο σχέδιο που είναι οι αναμνήσεις μου, και σταδιακά δε μένει παρά ένα σχέδιο λιτό και όμορφο. Όσο επώδυνες και αν είναι οι αναμνήσεις, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ τις νοσταλγώ. Φοβάμαι άραγε τόσο να γεράσω; Τόσο επιλεκτική είναι η μνήμη μου; Τόσο υποκριτικό το υποσυνείδητό μου; Ίσως. Όλοι μας νομίζω πως έτσι λειτουργούμε. Αν κάτι το θυμόμαστε σταδιακά ξεχνάμε τις δυσάρεστες πτυχές του. Αν δε κάτι είναι τόσο επώδυνο και έντονο ταυτόχρονα, που δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε, μήδε να βρούμε τρόπο να το ωραιοποιήσουμε, τότε το αγνοούμε. Σύστημα επιβίωσης. Όμως ο τρόπος λήψης αποφάσεων καθορίζεται κατά κύριο λόγο από τις αναμνήσεις μας. Από τις ψευδαισθήσεις μας. Αλήθεια, σαν γεράσουμε θα πιστεύουμε ότι όταν ήμαστε νέοι συμπεριφερόμασταν καλύτερα από ότι τα νιάτα σήμερα. Ότι ο κόσμος ήταν καλύτερος τότε. Εγώ ήδη τα μισοπιστεύω και είμαι μπόμπιρας ακόμα. Τέλος πάντων, παρεκτρέπομαι... Το ερώτημα που ήθελα να θέσω ήταν: «Αξίζει να χάνουμε σε ακρίβεια λογικής κρίσης, για χάρη καλύτερων αναμνήσεων;». Δεν το γνωρίζω. Ο περισσότερος κόσμος διαλέγει την ευτυχία της άγνοιας. Άγνοιας όσων διέπραξαν στο παρελθόν, άγνοια αρνητικών πραγμάτων που έζησαν. Σίγουρα η συλλογιστική μας πορεία θα ήταν ανώτερη άμα λαμβάναμε υπ’ όψιν μας τα λάθη του παρελθόντος. Πώς όμως θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε δεύτερη φορά ένα άτομο; Πώς θα μπορούσαμε να συγχωρούμε; Δεν ξέρω. Δε θυμάμαι. Ρωτήστε κάποιον που να θυμάται. Εγώ δεν τσακώθηκα ποτέ σοβαρά με κανέναν. Δεν απογοητεύτηκα ποτέ. Θα το θυμόμουν.