Οι μίζεροι αυτής της Γης.

Ένας παππούς σε ένα παράθυρο μπροστά στο δρόμο να κοιτάει τους πεζούς και τα αμάξια, με ένα βλέμμα κενό, χαϊδεύοντας μηχανικά μια, ισχνή σαν τον ίδιο, γάτα. Μόνος και χαμένος.

Ένας σκελετός με ίσα-ίσα αρκετή σάρκα για να περνάει για άνθρωπος. Στην Ομόνοια, κοντά στον σταθμό. Επιληπτική κρίση από έλλειψη και προσπαθεί να ανασηκωθεί, μα τα χέρια του ανήμπορα να σηκώσουν το λιγοστό του βάρος.

Μια γυναίκα, χαμένη σε ένα τριπ, περπατάει στο δρόμο χωρίς να βλέπει τα αμάξια. Κίτρινο κολάν, μαύρα ρούχα, κάτω από τον ήλιο της Ηλιούπολης περιμένει. Περιμένει μήπως ένα αμάξι τη μιμηθεί. Όπως αυτή δε τα βλέπει κι αυτό να μην τη δει...

Οι μίζεροι αυτής της Γης μου θυμίζουν πόσα είναι τα όρια της ανθρώπινης φύσης.