κρίση ενός τετάρτου ηλικίας;

Τι καθήκοντα έχετε; Στο δημοτικό λένε τη δουλειά για το σπίτι «καθήκοντα» πλέον. Είναι ένας πολύ κομψός τρόπος να πει κανείς πώς πρέπει να κάνεις κάτι που δε θέλεις, επειδή μετά κάποτε κάπως υποθέτουμε πως ίσως και πιθανά να σε ωφελήσει. Ναι καλά. Υποκρισία σε κάθε βαθμό της εκπαίδευσης, σε κάθε βαθμό της κοινωνίας. Δε θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά τέλος πάντων. Το ζήτημα είναι τι καθήκοντα έχουμε απέναντι στους άλλους, απέναντι στον εαυτό μας. Αλήθεια τι καθήκοντα έχουμε; Ο καθένας μας θα μας πει κάτι διαφορετικό αλλά συνάμα βαρετό. Έχουμε καθήκον να περνάμε καλά; Να είμαστε ειλικρινείς; Εργατικοί; Ευγενικοί; Φέρσου στον άλλο όπως σου φέρεται. Ξαναδιάβαζα το βλογ μου. Σκεφτόμουν τι ευθύνες έχω θέσει στον εαυτό μου. Έχω ευθύνη να γράφω νέα κείμενα; Να σας δείχνω πτυχές της προσωπικότητάς μου; Πόσα σας λεω που δε θέλω ούτε ο ίδιος να ξέρω για τον εαυτό μου; Πόσα ψέματα μέσα στις ειλικρινείς προτάσεις μου; Ψέματα που σχεδόν πιστεύω και ο ίδιος πλέον. Έχω καθήκον όταν είμαι καθ' οίκον να συλλογίζομαι και να σας τεκμηριώνω τις σκέψεις μου; Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι πολλά πράγματα τον τελευταίο καιρό. Γιατί ταυτίζομαι τόσο με άτομα που είχαν τόσες πολλές δυνατότητες αλλά κατέληξαν στη μιζέρια της μετριότητας; Γιατί με τον καιρό δεν καταφέρνω να επαναφέρω κομμάτια του εαυτού μου στην κατάσταση που ήταν πριν τη ρήξη; Γιατί εξαφανίζω ως Χουντίνι ή Κόπερφιλντ τα σοβαρά προβλήματα και τα αφήνω να σαπίσουν κάπου; Γιατί οι σχέσεις μας θεωρούνται δικές μας; Στην τελική με τις σχέσεις μας καταφέρνουμε να μην ανήκουμε καν στους εαυτούς μας. Ανήκω στην κοπέλα μου, τους φίλους μου, την οικογένεια και τους γνωστούς μου. Πόσο μένει που να ανήκει στον εαυτό μου; Γιατί διαβάζω για τις εξετάσεις; Δε θα έπρεπε να με τσεκάρουν με εργασίες και με ανοιχτά βιβλία στο πόσο κατέχω κάποια πράγματα, όπως θα με τεστάρουν στις συνθήκες εργασίας; Γιατί πρέπει να παπαγαλίσω; Γιατί μοιάζουμε τόσο όλοι μας μεταξύ μας; Οι διαφορές φθίνουν όσο περνάνε τα χρόνια, όσο γνωρίζουμε περισσότερα άτομα. Η Κανονικότητα της κατανομής των χαρακτηριστικών με σκοτώνει. Γιατί έχω καθήκον να ζω; Γιατί ξανάρχισα να φοβάμαι το θάνατο; Ποτέ δεν το νικάς, ακόμα λιγότερο όταν πετυχαίνει στιγμιαία την ευτυχία. Γιατί δε μπορώ να είμαι αρκετά χαζός ώστε να μην ξέρω ότι είμαι χαζός; Γιατί είμαι αρκετά έξυπνος για να ξέρω ότι είμαι βλάκας; Γιατί βασανίζομαι; Είμαστε μια γενιά με χαμένο το νόημα. Για να μεταφέρω (κάπως ελεύθερα) τα λεγόμενα του Tyler Durden: Ours is no great war. Ours is no great depression. We don’t have any crisis in our lives but the crisis that our lives are. Χάνομαι και χανόμαστε. Βουλιάζουμε σε ένα δίχως νόημα κόσμο που μας δίνει ηδονές τις οποίες δε νιώθουμε άξιοι. Και έτσι βασανίζουμε τους εαυτούς μας για να πληρώσουμε ένα τίμημα. Αλήθεια πότε το τίμημα της ηδονής έγινε η στέρηση της χαράς; Κάποτε το νόημα ήταν να υπερβείς τις δυσκολίες. Τι νόημα έχει η ζωή δίχως δυσκολίες; Είμαστε καταναγκασμένοι να βρούμε δικό μας νόημα. Τα μπουκάλια που ρίξαμε στη θάλασσα ήταν άδεια γιατί δε γράψαμε μέσα βοήθεια. Οι συνδέσεις μας με το παρελθόν χάνονται. Οι συνδέσεις μας με το μέλλον το ίδιο. Μετέωροι περιμένουμε για κάτι που ξεχάσαμε τη μορφή του.