Είμαι ο πρέσβης της Λογικής. Τι άλλο να πω; Πράσινα παπούτσια.

Η ερώτηση είναι ποιος με έχρισε ιππότη. Κανείς. Ένας πότης φίλος μου και εγώ συζητούσαμε για το τι είμεθα. Είμεθα σκλάβοι του σώματος και του πνεύματος μας και κυρίαρχοι του καταλήξαμε. Και από τη στιγμή που είμεθα ανώτεροι κάπως πρέπει να ξεχωρίσουμε. Μου δόθηκε ο τίτλος του πρέσβη της λογικής. Οι πρέσβεις είναι εξόριστοι, όμορφοι μορφωμένοι εξόριστοι. Ξύπνια άτομα, επαγγελματίες κατάσκοποι κατά έναν τρόπο. Ε, λοιπόν, από τη στιγμή που είμαι λογικός, ο καλύτερος τρόπος να το δείξει η λογική ήταν να με ξαμολήσει στο κόσμο. Κατασκοπεύω τόσα παράλογα. Αναμειγνύομαι με τους γηγενείς. Τους θωρώ αλαζονικά, μα υιοθετώ τις συνήθειές τους. Μιλάω με τους συμπατριώτες μου που με τριγυρίζουν και μου θυμίζουν μια ιδανική πατρίδα που εγκατέλειψα για να ικανοποιήσω την περιέργεια μου, να ζήσω αυτό που ζουν εδώ οι άλλοι. Αλλά παραείμαι διαφορετικός και ίδιος για να μπορέσω να το ζήσω. Και στη χλιδή των προτερημάτων μου, του πομπώδους τίτλου μου, κάθομαι. Παρατηρώ και λιώνω. Σαν ζαβλακωμένο κεραμίδι που.