Ένα χαμόγελο...

Το ταξίδι της ζωής το ξεκινάμε και το τελειώνουμε μονάχοι. Μέσα από τα αόρατα φέρετρα μας, παρακολουθούμε μια παράσταση έχοντας το ρόλο του κομπάρσου. Ασφυκτιώντας για μια ανάσα για ζωή, βρίσκουμε παρηγοριά στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά και στο πρόσκαιρο σεξ.
Όσο κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας κάνοντας ότι δεν βλέπουμε την αόρατη φυλακή μας, νομίζουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι. Όσο πιο πολύ συνειδητοποιούμε την αλήθεια, τόσο πιο αβάσταχτο γίνεται το φορτίο.
Ο αέρας του δοχείου τελειώνει και έρχεται το τέλος.



Προτεινόμενο ανάγνωσμα: «Ο μοναχικός» του Eugene Ionesco

Τα νέα μου.

Διαβάζω. Και όταν δε μπορώ μου παρέχεται η κατάλληλη υποστήριξη από το περιβάλλον μου για να συνεχίσω. Είτε σε μορφή κουβέντας με φίλους, είτε σε μορφή τρυφερότητας μιας μούσας, είτε μαστιγίου και άγχους. 40 βαθμοί Κελσίου και η εξεταστική μου όχι απλά δεν έχει τελειώσει, αλλά δεν έχει ξεκινήσει καν! Αααααααα!

(και δύο γνωστά ανέκδοτα: Γιατί η κότα δεν μπορεί να πηδήξει από μία πέτρα ύψους 2 εκατοστών; Επειδή είναι κότα! Γιατί ο Καίσαρας φορούσε σανδάλια; Γιατί ήταν Ιούλιος!)

Η εξέλιξη του κόκορα.

«Παλιατζήηηης, εδώ ο παλιατζήηης!» Κάποτε ήταν κικιρίκου. Πλέον είναι παλιατζής. Η εξέλιξη δε σταματάει πουθενά.... Σήμερα το πρωί (ημέρα Κυριακή) ξύπνησα με τον ευχάριστο ήχο του παλιατζή με την, υποβοηθούμενη από μεγάφωνο, βραχνιασμένη κακοφωνάρα του. Τη δουλειά του κάνει ο άνθρωπος, οκ, αλλά προσωπικά μου φαινόταν αντί να λεει «παλιατζήηηης! εδώ ο καλός παλιατζήηηηηης», πως έλεγε «Σπασα#@$!ης! εδώ ο καλός Σπασα#@$!ης!»

Οι μίζεροι αυτής της Γης.

Ένας παππούς σε ένα παράθυρο μπροστά στο δρόμο να κοιτάει τους πεζούς και τα αμάξια, με ένα βλέμμα κενό, χαϊδεύοντας μηχανικά μια, ισχνή σαν τον ίδιο, γάτα. Μόνος και χαμένος.

Ένας σκελετός με ίσα-ίσα αρκετή σάρκα για να περνάει για άνθρωπος. Στην Ομόνοια, κοντά στον σταθμό. Επιληπτική κρίση από έλλειψη και προσπαθεί να ανασηκωθεί, μα τα χέρια του ανήμπορα να σηκώσουν το λιγοστό του βάρος.

Μια γυναίκα, χαμένη σε ένα τριπ, περπατάει στο δρόμο χωρίς να βλέπει τα αμάξια. Κίτρινο κολάν, μαύρα ρούχα, κάτω από τον ήλιο της Ηλιούπολης περιμένει. Περιμένει μήπως ένα αμάξι τη μιμηθεί. Όπως αυτή δε τα βλέπει κι αυτό να μην τη δει...

Οι μίζεροι αυτής της Γης μου θυμίζουν πόσα είναι τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Είμαι ο πρέσβης της Λογικής. Τι άλλο να πω; Πράσινα παπούτσια.

Η ερώτηση είναι ποιος με έχρισε ιππότη. Κανείς. Ένας πότης φίλος μου και εγώ συζητούσαμε για το τι είμεθα. Είμεθα σκλάβοι του σώματος και του πνεύματος μας και κυρίαρχοι του καταλήξαμε. Και από τη στιγμή που είμεθα ανώτεροι κάπως πρέπει να ξεχωρίσουμε. Μου δόθηκε ο τίτλος του πρέσβη της λογικής. Οι πρέσβεις είναι εξόριστοι, όμορφοι μορφωμένοι εξόριστοι. Ξύπνια άτομα, επαγγελματίες κατάσκοποι κατά έναν τρόπο. Ε, λοιπόν, από τη στιγμή που είμαι λογικός, ο καλύτερος τρόπος να το δείξει η λογική ήταν να με ξαμολήσει στο κόσμο. Κατασκοπεύω τόσα παράλογα. Αναμειγνύομαι με τους γηγενείς. Τους θωρώ αλαζονικά, μα υιοθετώ τις συνήθειές τους. Μιλάω με τους συμπατριώτες μου που με τριγυρίζουν και μου θυμίζουν μια ιδανική πατρίδα που εγκατέλειψα για να ικανοποιήσω την περιέργεια μου, να ζήσω αυτό που ζουν εδώ οι άλλοι. Αλλά παραείμαι διαφορετικός και ίδιος για να μπορέσω να το ζήσω. Και στη χλιδή των προτερημάτων μου, του πομπώδους τίτλου μου, κάθομαι. Παρατηρώ και λιώνω. Σαν ζαβλακωμένο κεραμίδι που.

κρίση ενός τετάρτου ηλικίας;

Τι καθήκοντα έχετε; Στο δημοτικό λένε τη δουλειά για το σπίτι «καθήκοντα» πλέον. Είναι ένας πολύ κομψός τρόπος να πει κανείς πώς πρέπει να κάνεις κάτι που δε θέλεις, επειδή μετά κάποτε κάπως υποθέτουμε πως ίσως και πιθανά να σε ωφελήσει. Ναι καλά. Υποκρισία σε κάθε βαθμό της εκπαίδευσης, σε κάθε βαθμό της κοινωνίας. Δε θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά τέλος πάντων. Το ζήτημα είναι τι καθήκοντα έχουμε απέναντι στους άλλους, απέναντι στον εαυτό μας. Αλήθεια τι καθήκοντα έχουμε; Ο καθένας μας θα μας πει κάτι διαφορετικό αλλά συνάμα βαρετό. Έχουμε καθήκον να περνάμε καλά; Να είμαστε ειλικρινείς; Εργατικοί; Ευγενικοί; Φέρσου στον άλλο όπως σου φέρεται. Ξαναδιάβαζα το βλογ μου. Σκεφτόμουν τι ευθύνες έχω θέσει στον εαυτό μου. Έχω ευθύνη να γράφω νέα κείμενα; Να σας δείχνω πτυχές της προσωπικότητάς μου; Πόσα σας λεω που δε θέλω ούτε ο ίδιος να ξέρω για τον εαυτό μου; Πόσα ψέματα μέσα στις ειλικρινείς προτάσεις μου; Ψέματα που σχεδόν πιστεύω και ο ίδιος πλέον. Έχω καθήκον όταν είμαι καθ' οίκον να συλλογίζομαι και να σας τεκμηριώνω τις σκέψεις μου; Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι πολλά πράγματα τον τελευταίο καιρό. Γιατί ταυτίζομαι τόσο με άτομα που είχαν τόσες πολλές δυνατότητες αλλά κατέληξαν στη μιζέρια της μετριότητας; Γιατί με τον καιρό δεν καταφέρνω να επαναφέρω κομμάτια του εαυτού μου στην κατάσταση που ήταν πριν τη ρήξη; Γιατί εξαφανίζω ως Χουντίνι ή Κόπερφιλντ τα σοβαρά προβλήματα και τα αφήνω να σαπίσουν κάπου; Γιατί οι σχέσεις μας θεωρούνται δικές μας; Στην τελική με τις σχέσεις μας καταφέρνουμε να μην ανήκουμε καν στους εαυτούς μας. Ανήκω στην κοπέλα μου, τους φίλους μου, την οικογένεια και τους γνωστούς μου. Πόσο μένει που να ανήκει στον εαυτό μου; Γιατί διαβάζω για τις εξετάσεις; Δε θα έπρεπε να με τσεκάρουν με εργασίες και με ανοιχτά βιβλία στο πόσο κατέχω κάποια πράγματα, όπως θα με τεστάρουν στις συνθήκες εργασίας; Γιατί πρέπει να παπαγαλίσω; Γιατί μοιάζουμε τόσο όλοι μας μεταξύ μας; Οι διαφορές φθίνουν όσο περνάνε τα χρόνια, όσο γνωρίζουμε περισσότερα άτομα. Η Κανονικότητα της κατανομής των χαρακτηριστικών με σκοτώνει. Γιατί έχω καθήκον να ζω; Γιατί ξανάρχισα να φοβάμαι το θάνατο; Ποτέ δεν το νικάς, ακόμα λιγότερο όταν πετυχαίνει στιγμιαία την ευτυχία. Γιατί δε μπορώ να είμαι αρκετά χαζός ώστε να μην ξέρω ότι είμαι χαζός; Γιατί είμαι αρκετά έξυπνος για να ξέρω ότι είμαι βλάκας; Γιατί βασανίζομαι; Είμαστε μια γενιά με χαμένο το νόημα. Για να μεταφέρω (κάπως ελεύθερα) τα λεγόμενα του Tyler Durden: Ours is no great war. Ours is no great depression. We don’t have any crisis in our lives but the crisis that our lives are. Χάνομαι και χανόμαστε. Βουλιάζουμε σε ένα δίχως νόημα κόσμο που μας δίνει ηδονές τις οποίες δε νιώθουμε άξιοι. Και έτσι βασανίζουμε τους εαυτούς μας για να πληρώσουμε ένα τίμημα. Αλήθεια πότε το τίμημα της ηδονής έγινε η στέρηση της χαράς; Κάποτε το νόημα ήταν να υπερβείς τις δυσκολίες. Τι νόημα έχει η ζωή δίχως δυσκολίες; Είμαστε καταναγκασμένοι να βρούμε δικό μας νόημα. Τα μπουκάλια που ρίξαμε στη θάλασσα ήταν άδεια γιατί δε γράψαμε μέσα βοήθεια. Οι συνδέσεις μας με το παρελθόν χάνονται. Οι συνδέσεις μας με το μέλλον το ίδιο. Μετέωροι περιμένουμε για κάτι που ξεχάσαμε τη μορφή του.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Περί Αμαλίας.

Πολύς κόσμος έχει προωθήσει την τελευταία επιθυμία της Αμαλίας. Το επόμενό μου ποστ θα κάνει ακριβώς το ίδιο. Αλλά πρωτύτερα πρέπει να δικαιολογηθώ. Συγνώμη που δεν μπορώ να εμπλακώ συναισθηματικά. Ο λόγος είναι ότι υπήρχε κάτι αντίστοιχο πριν μερικά χρόνια στην Αμερική. Μισό εκατομμύριο κόσμος παρακολουθούσε την ιστορία από το διαδίκτυο, έστειλε λεφτά, έκανε, έρανε. Και τελικά η κοπέλα «πέθανε». Και τελικά η κοπέλα ήταν τύπος που τα οικονόμησε χοντρά. L. Τι να πω; Πιστεύω ότι η περίπτωση της Αμαλίας είναι διαφορετική. Θέλω να το πιστεύω. Αλλά δε θέλω να εμπλακώ συναισθηματικά περισσότερο απ' όσο όταν διαβάζω ένα βιβλίο. Το επόμενο (ή το προηγούμενο, αναλόγως αν το εξετάσεις ως προς τη στιγμή εγγραφής ή τη σειρά ανάρτησης) ποστ είναι το «επίσημο». Ακόμα και να είναι ένα παραμύθι, είναι απαίσιο αυτό που συνέβη. Ακόμα και αν η ιστορία είναι ψέμα, αυτά που πρεσβεύει είναι σωστά και δίκαια και θα τα υποστηρίξω, έστω με αυτόν τον υποτυπώδη τρόπο.

Οι αναμνήσεις.

Θυμάμαι φίλους, θυμάμαι στιγμές, θυμάμαι διαδρομές, θυμάμαι... Πολλά απ’ όσα θυμάμαι μοιάζουν ιδανικά, σαν ο χρόνος να σβήνει με το πέρασμά του τις τραχιές γραμμές στο σχέδιο που είναι οι αναμνήσεις μου, και σταδιακά δε μένει παρά ένα σχέδιο λιτό και όμορφο. Όσο επώδυνες και αν είναι οι αναμνήσεις, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ τις νοσταλγώ. Φοβάμαι άραγε τόσο να γεράσω; Τόσο επιλεκτική είναι η μνήμη μου; Τόσο υποκριτικό το υποσυνείδητό μου; Ίσως. Όλοι μας νομίζω πως έτσι λειτουργούμε. Αν κάτι το θυμόμαστε σταδιακά ξεχνάμε τις δυσάρεστες πτυχές του. Αν δε κάτι είναι τόσο επώδυνο και έντονο ταυτόχρονα, που δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε, μήδε να βρούμε τρόπο να το ωραιοποιήσουμε, τότε το αγνοούμε. Σύστημα επιβίωσης. Όμως ο τρόπος λήψης αποφάσεων καθορίζεται κατά κύριο λόγο από τις αναμνήσεις μας. Από τις ψευδαισθήσεις μας. Αλήθεια, σαν γεράσουμε θα πιστεύουμε ότι όταν ήμαστε νέοι συμπεριφερόμασταν καλύτερα από ότι τα νιάτα σήμερα. Ότι ο κόσμος ήταν καλύτερος τότε. Εγώ ήδη τα μισοπιστεύω και είμαι μπόμπιρας ακόμα. Τέλος πάντων, παρεκτρέπομαι... Το ερώτημα που ήθελα να θέσω ήταν: «Αξίζει να χάνουμε σε ακρίβεια λογικής κρίσης, για χάρη καλύτερων αναμνήσεων;». Δεν το γνωρίζω. Ο περισσότερος κόσμος διαλέγει την ευτυχία της άγνοιας. Άγνοιας όσων διέπραξαν στο παρελθόν, άγνοια αρνητικών πραγμάτων που έζησαν. Σίγουρα η συλλογιστική μας πορεία θα ήταν ανώτερη άμα λαμβάναμε υπ’ όψιν μας τα λάθη του παρελθόντος. Πώς όμως θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε δεύτερη φορά ένα άτομο; Πώς θα μπορούσαμε να συγχωρούμε; Δεν ξέρω. Δε θυμάμαι. Ρωτήστε κάποιον που να θυμάται. Εγώ δεν τσακώθηκα ποτέ σοβαρά με κανέναν. Δεν απογοητεύτηκα ποτέ. Θα το θυμόμουν.