Ας πιάσουμε ένα ζήτημα βαρβάτο, ένα ζήτημα αγκαθινό...

Ναι, το μαντέψατε πολυ σωστά, πρόκειται για τον έρωτα. (όσοι μαντέψατε το κυπριακό ή τη μέθοδο αναπαραγωγής των ηλεκτροφόρων χελιών, λυπάμαι, δεν έχετε κληρονομικό χάρισμα.)

Αχ, πόσοι και πόσοι έχουν πιάσει στο στώμα ή στη πένα, ακόμα και στο πληκρτολόγιό τους, το ζήτημα αυτό... Όλοι με μια άποψη, μα κανείς δεν καταφέρνει να βγάλει κάποιο συμπέρασμα. Από την αρχαιότητα με τις τραγωδίες και τους μύθους τους, μέχρι τους Monty Python με το “Would you come over to my place bouncy bouncy?” και “My hovercraft is full of eels”, όλοι είχαν μια άποψη να κοτσάρουν. {παρεπιπτόντως τελικά όσοι μαντέψαν τη μέθοδο αναπαραγωγής των ηλεκτροφόρων χελιών, ίσως να έχουν κάποιο ψύγμα ενόρασης.}

Φαντάζομαι εσάς τους αναγνώστες μου. «Ωχ, άλλος ένας που θα πει βλακίες.» Ελπίζω να μην σας απογοητεύσω:

Τι είναι ο έρωτας?

Δύσκολη ερώτηση. Αυτό που λένε ερωτευμένος δεν είμαι σίγουρος αν το έχω νιώσει, και δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει ως απόλυτη έννοια, απαράλλαχτη από άνθρωπο σε άνθρωπο, εποχή σε εποχή, κατάσταση σε κατάσταση.

Δεν γνωρίζω τι είναι ο έρωτας. (ναι, ξέρω ότι το σεξ μετά συναισθημάτων χαρακτηρίζεται από πολλούς ως έρωτας, μα δεν νομίζω πως ισχύει.)

Ξέρω καλά τι είναι το επονομαζόμενο μεταφορικά «κόλημα».

Επίσεις νομίζω πως ξέρω τι είναι η αγάπη.

Όμως κολάω στον έρωτα. Να βάλεις ένα άτομο σε τέτοιο κομβικό σημείο του εγκεφάλου σου που οι ώρες τις ημέρας (και της νύχτας ακόμα περισότερο) να περιστρέφονται γύρω από την ιδέα του. Η απόσταση ανάμεσά σας να σου προκαλεί δυστυχία, η οπτική επαφή να είναι αρκετή να ξεχάσεις τα προβλήματα σου. Όλα αυτά τα έχω ζήσει ανάκτα ανα στιγμές, για πολλές διαφορετικές κοπέλες. Αυτό καταστρέφει την μοναδικότητα του συναισθήματος, μετατρέποντας το σε μια βαρετά και προβλέψημα εναλλασόμενη κατάσταση.

Ένσταση έχω στον ρομαντισμό που δίνουν οι ταινίες, οι λογοτεχνία, οι τέχνες γενικά στον έρωτα. Τον εξυμνούν και τον κάνουν κοινωνική ανάγκη. Τον παρουσιάζουν τόσο υπέροχα ροζ, και τόσο υπέροχα σημαντικό. Δεν μου αρέσει αυτό. Ο έρωτας είναι το τέλος της λογικής. Είναι υπέροχο, αλλά μόνο όσο είσαι με τον έρωτά σου. Και επιπλέον: το να είσαι ερωτευμένος δεν σημαίνει τη λύση όλων των προβλημάτων σου, όπως μας το σερβίρουν συνήθως. Το αντίθρτο μάλιστα ισχύει πιο συχνά.

Ακόμα έχω την εντύπωση πως ο έρωτας είναι εγωιστικό συναίσθημα, όπως βασικά όλες οι πράξεις μας κατά βάθος. Τις κάνουμε με απότερο σκοπό την προσωπική μας ευχαρίστηση, τις ενδορφίνες που παράγει ο οργανισμός μας.

Τέλος πάντων. Φρούδες κουβέντες από ένα άτομο απελπισμένο...

Μακάρι να γνώριζα τι είναι αυτό που ζητάω. Μακάρι να το ξέραμε όλοι μας το τι ζητάμε.

Καλή συνέχεια άνθρωποι του πλανήτη που με αναγνώσατε. Ευχαριστώ.