mizzl (ή τι ωραίος καιρός...)

Ο καιρός αυτός είναι από τους αγαπημένους μου. Είναι ο καιρός με τον οποίο δεν χρειάζεται καν να δικαιολογηθείς με κάποια πολυσύνθετη δικαιολογία στον εαυτό σου αν θες να κοιμηθείς, να χουζουρέψεις, να κάτσεις στη πολυθρόνα κοιτόντας την θέα από το μπαλκόνι ή διαβάζοντας κάποιο βιβλίο. Είναι ο καιρός που αν βγει έξω με τα ρούχα σου και βρέξει, δεν σε νιάζει να βραχείς, γιατί ευχαριστιέσαι την βροχή, δεν σε νοιάζει να σε δούνε να περπατά έτσι, γιατί όσοι είναι στον δρόμο είτε είναι μουντζούφλιδες, με τις ομπρέλες και τα αμάξια τους, βιαζόμενοι να πάνε στο σπίτ τους, είτε είναι σαν εσένα. Όσο κουλό και να ακούγεται όλα αυτά τα πράγματα για εμένα είναι ευτυχία. Δεν μπορώ πάντα να ευχαριστηθώ τον καιρό αυτό. Δεν έχω πάντα τα απαιτούμενα ερεθίσματα. Σήμερα όμως, που ο ουρανός φαίνεται σαν να θέλει να αγγαλιάσει την επιφάνεια της Γης, σήμερα νιόθω όμορφα. Μελαγχωλία, απόλια, αλλά και γνώση της ηρεμίας, και αποδοχή του εαυτού μου, των πράξεών μου, μια ψεύτικη αίσθηση πως ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ακλύτερος από αυτές τις λίγες στιγμές που ζω τώρα. Ξαναδιαβάζω κείμενά μου, ιστοριούλες, ποιήματα, και βλέπω πως έχω κάτι που μπορεί να εκφραστεί τριγύρω. Ξέρω ότι όσο και να μην είναι τα πράγματα όπως θα ήθελα να ήταν, όπως τα ονειρεύομαι ξύπνιος, η ζωή είναι καλή μαζί μου. Το κείμενο αυτό μπορεί να φαντάζει μελό, μπορεί να μην έχει τον συνηθισμένο αυτοσαρκασμό μου, και να μην είναι καθόλου αστείο –για τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Παρ’ όλα αυτά θα το αναρτίσω, γιατί τώρα με εκφράζει. Μετά μπορεί να μην με αγγίζει, και να λέω ότι λυπάμαι που έχω χάσει επαφή με τόσα άτομα, που αυτοπεριορίζω τις κοινωνικές μου σχέσεις και άλλα, και ότι δεν θέλω να είμαι μόνος. Όμως τώρα δεν έχω ανάγκη από άλλο φίλο, άλλη φίλη, από την ψιλή βροχή που πέφτει.