Ο ντετέκτιβ μύρισε το δάχτυλο του. Η άσφαλτος είχε καεί δυο φορές από τα ίδια λάστιχα. Κάποιος είχε κάνει δυο χειροφρενιές, με λάστιχα Ubex. Και αυτό είχε συμβεί κατά την ολιγοήμερη απουσία του από την πόλη. Οι διακοπές του, του έβγαιναν ξινές. Τι ήθελε και διάλεξε τη ζωή του ντετέκτιβ; Ίσως ήθελε να πει κάποτε, «Αγαπητέ Γουάτσον, είναι προφανές: την πουτ6ι6@με» ή ίσως πίστευε πως τα φιλμ νουάρ έκρυβαν μέσα τους μια αλήθεια.
Δεν το γνώριζε. Αυτό που γνώριζε ήταν ότι όφειλε να καταλάβει τι συνέβη και να διαλευκάνει το αίνιγμα ετούτο, όπως το Αριέλ διαλευκάνει τα λερωμένα ρούχα.
Ήθελε να πάει για μια μπύρα, να πιει με τους κολλητούς, να τους πει πως πέρασε. Αλλά κοίταζε το γκρεμό μπροστά του εκείνη την στιγμή. Αποτέλεσμα? ΑΝ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ, ΘΑ ΠΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΣ όπως είχε πει κάποτε και κάποια.
Λοιπόν. Να πω και δυο πράγματα σοβαρά. Η αλήθεια υπάρχει και είναι υποκειμενική. Αλλιώς τα βλέπει ο καθένας μας τα πράγματα... Πολλές φορές αλλιώς βλέπουμε τα πράγματα δυο διαφορετικές χρονικές στιγμές. Ότι συμπεράσματα και αν βγάζουμε, δεν είναι ποτέ σίγουρα. Αλλά ένα είναι σίγουρο. Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Διάβασες το κείμενο μου. Μάλλον δε σου προσέφερε τίποτα. Αλλά αν είσαι στις μαύρες σου να ξέρεις ότι, ό,τι γράφηκε πιο πάνω σχετικά με την αλήθεια ισχύει. Το πως νιώθεις είναι υποκειμενικό. Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το αντιλαμβάνεσαι. Για τον λόγο αυτό άλλαξε λίγο οπτικές γωνίες, βγες έξω, μίλα με άτομα ξεχασμένα μα συμπαθή. Ίσως από μια άλλη γωνία η ζωή σου ομορφύνει, και ίσως καταφέρεις να κρατήσεις την οπτική γωνία αυτή...
No comments:
Post a Comment