Are we the baddies?

Αναρωτιέμαι αν ο πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής και ο Πάκης είχαν αυτή τη συζήτηση αυτές τις τελευταίες μέρες... Αν την είχαν κρίμα που δε το σκάνε. Πολιτική ηγεσία ή έναν σωστό πολιτικό λόγο έχει ακούσει κανείς;

That is so nineties!

Σηκώστε τα χέρια όσοι ζείτε ακόμα στα nineties.
Και τώρα που το κάνατε αυτό, όσοι σας είδαν να σηκώνετε τα χέρια μπροστά στην οθόνη σας χωρίς λόγο αναρωτιούνται WTF?

Πάει λίγος καιρός συνέβη κάτι που με παραξένεψε. Ήταν το Thanksgiving Party 2008 εδώ στην Fondation Des Etats Unis όπου διαμένω για το master μου. Το κρασί ήταν φτηνό (και με τις δύο έννοιες) αλλά το φαγητό δεν ήταν άσχημο. Κάποιος ήρθε να μας πάρει φωτογραφείες (την παρέα με την οποία έτρωγα) και είπα να κάνω "bunny ears" στην Yna που καθόταν δίπλα μου. Η οποία το πήρε χαμπάρι και μου είπε "Bunny ears? That's so Nineties". Ναι.

Καλοσήρθα στο 2008. Στα τέλη των 00es.

Πορτοκάλι

Όταν το καλύτερο πράγμα που έχεις να πεις για την μέρα σου είναι ότι έφαγες ένα νόστιμο πορτοκάλι, κάτι έχεις κάνει λάθος κάπου στη ζωή σου.

Χιονίζει.

Πριν φτάσει ο Δεκέμβρης, χιονίζει, για δεύτερη φορά στο Παρίσι. Μόνο που τώρα το έστρωσε. Βλέπω τις νιφάδες να πέφτουν άγαρμπα, αρτσούμπαλα και οκνηρά, σαν να θέλανε να δώσουνε για λίγο την ψευδαίσθηση ότι δε θέλουνε να αγγίξουν τη Γη. Όμως στο τέλος καλύπτουν τους δρόμους, τα σπίτια και τα δέντρα και κάθε επιφάνεια που τους είναι ανοιχτή και σαν ένα τεράστιο πέπλο αγκαλιάζουν οι νιφάδες την πόλη.

Κοσμοθεωρία

Ο λόγος που γράφω αυτό το ποστίδιο είναι συνειδητά υπεροπτικός. Θα έπρεπε, αν ήμουν ανειληκρινής προς τον εαυτό μου να πω ότι το κάνω για να εξηγήσω την κοσμοθεωρία μου, αλλά στην ουσία απλά προσπαθώ να σώσω την αξιοπρέπειά μου στα μάτια μου. Μικρότητα ίσως, αλλά τι να κάνουμε, αποδέχομαι ότι οι άνθρωποι είναι μικροί και ότι είμαι άνθρωπος. Επίσης σίγουρα δεν ανεβαίνω στα μάτια του ατόμου με το οποίο τσακώθηκα, αλλά τι να κάνουμε. Α, ναι δεν το ανέφερα:

Πρόσφατα βρέθηκα σε έναν τσακωμό με ένα άτομο υψίστης σημασίας για τον εαυτό μου. Ο λόγος που τσακώθηκα μαζί του δεν είναι ξεκάθαρος αλλά μπορώ να κάνω κάποιες υποθέσεις.

α- Απέκτησε, ή μάλλον ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό, την κοσμοθεωρία του, με την οποία δεν διαφωνώ αλλά ούτε και συμφωνώ σε πολλά από τα βασικά σημεία της.

β- Άρχισα να εκφράζομαι χωρίς να σκέφτομαι τις επιπτώσεις ή χωρίς αυτές να με απασχολούν. Τουλάχιστον χωρίς να με απασχολούν περισσότερο από όσο με απασχολεί να μπορώ να εκφράσω την άποψή μου και να μην ακούω παθητικά (αντώνυμο του ενεργειτικά) πράγματα με τα οποία διαφωνώ.

γ- Βρίσκομαι στην Γαλλία και η απόσταση διαστρεβλώνει πολλά.

δ- Δεν έχω ξεκαθαρισμένη κοσμοθεωρία πέραν της άρνησης κάποιων στοιχείων και παραδοχή κάποιων άλλων.

Ας αναλύσουμε μέρη της κοσμοθεωρίας μου:

Στην κοσμοθεωρία μου,

. Δεν υπάρχει νόημα ή ΝΌΗΜΑ στην ζωή. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την ζήσουμε, όσο πιο ευχάριστα μπορεί ο καθένας. Δυστυχώς το τι θεωρεί κανείς ευχάριστο είναι σχετικό.

. Ο κόσμος εξελίσσεται. Η εξέλιξη για εμένα σημαίνει αλλαγή, και όχι απαραίτητα βελτίωση, γιατί η βελτίωση είναι κάτι σχετικό.

.Ο άνθρωπος ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία είναι ο κόσμος, με την ρύπανση και τις κλιματικές αλλαγές. Όμως δεν θεωρώ ότι η κατάσταση είναι χειρότερη απ΄ότι αν εξερήγνουσαν ένα πλήθος ηφαίστεια τις τάξης του Pinatubo. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήμαστε επικριταίοι, ως είδος, που το κάναμε. Ούτε σημαίνει ότι η κατάσταση είναι μη-αναστρεύσημη.

.Δεν υπάρχουν υπερφυσικά φαινόμενα. Τα φαινόμενα είναι όλα φυσικά, αλλά η κατανόηση των μηχανισμών τους - προς το παρόν και ίσως για πάντα- μας ξεπερνάει.

.Η επιστημονική γνώση είναι ένα από τα πιο θαυμαστά πράγματα που υπάρχουν καθώς είναι ότι πιο κοντινό στην ύπαρξη νοήματος, μετά το αίσθημα επιβίωσης που έχουν οι έμβιοι οργανισμοί.

.Οι έμβιοι οργανισμοί λειτουργούν όλοι ανεξαιρέτως με βάση την λογική. Έχουν βιολογικά προδιαγεγραμμένες κάποιες οδηγίες: αναπαραγωγή και επιβίωση. Επίσης στην φύση υπάρχει ιεράρχηση ως προς τη τροφική αλυσίδα ως αποτέλεσμα αυτών των ενστίκτων. Οι άνθρωποι - στην κλίμακα αυτή είναι άκρως επιτυχημένοι ως είδος και παρουσιάζουν την δυνατότητα, μέσο της επιστημονικής γνώσης, να υπερβούνε και να επιβιώσουν κλιματικές αλλαγές και βιοσφαιρικές αλλαγές, χωρίς να χρειαστεί να μακροχρόνια βιολογική προσαρμογή.

.Οι άνθρωποι τα τελευταία 60 κάτι χρόνια βασίσανε την οικονομία τους στο πετρέλεο. Οι επόμενες δεκαετείες θα είναι δύσκολες, καθώς η οικονομία πρέπει να, και ΘΑ, προσανατολιστεί προς ήπιες πηγές ενέργειας. Η σύμπραξη στην μετάβαση αυτή είναι κάτι το θετικό.

.Όταν κάποιος βρίσκεται σε μια επιχειρηματολογία για ένα θέμα στο οποίο πιστεύει χωρίς να έχει βεβαιότητες τα επιχειρήματά του θα στηρίζονται στα λάθη του άλλου και όχι στην θεμελίωση των προσωπικών του σκέψεων σε λογικό, άφθαρτο πλαίσιο. (Στη συγκεκριμένη περίπτωση νιώθω πως ήταν αμφιδρομο)

Αυτά. Είναι και άλλα, που όμως δεν πρόκειται να αναφέρω γιατί οφείλω να κοιμηθώ. Τα προαναφερθέντα είναι μέρος των πιστεύω μου, και ελπίζω να μην διαφωνούνε ριζικά με τα δικά σας και τσακωθώ και με εσάς άνευ λόγου, αφού στην ουσία όλα αυτά δεν έχουν νόημα και συνεπώς αξία. Αξία έχουν τα πράγματα στα οποία δίνουμε εμείς αξία και για εμένα κάποια άτομα έχουν περισσότερη αξία από όλα τα προαναφερθέντα.

Joining the communist party.

You know me, friends. I always was left leaning and liberal, yet I was disillusioned about changing the world since I believed that human nature and savagery would win over ideals and good intentions almost every time. However there has been a reason for me to decide to join the communist party.

Τη νύχτα αυτή, τη λέτε ΄σεις φωτιά, μα ΄γω την λέω δέντρο.
Οι μέρες που λαχτάρησα θα ΄ρθούν

Η φωνή του Σαββόπουλου σταματάει την βόλτα της μέσα στο νου μου και αναρωτιέμαι.
Λαχτάρησα ποτέ να έρθουν κάποιες μέρες; Σίγουρα. ήρθαν και περάσανε και μονίμως περιμένω κι άλλες. Και προχωράω κοιτώντας το μέλλον, και όταν αυτό δεν υπάρχει, κοιτάω απλά τις άκρες των παπουτσιών μου.

Οι βροχές και οι άνεμοι συνοδεύουν για λίγο το κορμί μου, καθώς μετακινούμαι στους δρόμους μιας όμορφης πόλης. Προς στιγμήν νιώθω σαν να απατάω την Αθήνα και τους ανθρώπους της. Μου ξεφεύγει ένα <<Χα, σας ξέφυγα>> και αναρωτιέμαι αν αλήθεια αυτό ήθελα. Μετά μου περνάει η σκέψη, γιατί ο κρύος άνεμος με ηρεμεί και οι σκέψεις μου ξεγλιστράνε σε πιο ποταπά πράγματα.

Οι βόλτες στο Παρίσι σπανίζουν τελευταία, καθώς τα καταθλιπτικά απογεύματα διαβάσματος και μοιρολατρίας επιχειρούν να καταστήσουν μονοπώλιο.

Πόσο αλλάζει κανείς αλήθεια; Πού πήγε ο αστείος και ρομαντικός άνθρωπος που έγραφε σε αυτό το ιστολόγιο; Δεν αναφέρομαι σε εσένα Παναγιώτη, ούτε σε εσένα Δανάη. Τουλάχιστον η μετριοπάθεια μου δεν έχει χαθεί.

Δε θέλω να μεγαλώσω. Δε μου αρέσει το μέλλον, δε λαχταράω στιγμές. Η νύχτα αυτή δεν είναι δέντρο.

Όπως έλεγε και ο Τσιπ από τους Τσιπ εντ Ντέηλ. Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι σκίουρος.

Δυστυχώς εγώ ούτε σκίουρος είμαι, ούτε πλένω τα πιάτα με πορτοκάλια, ούτε έχω για το στέρεο σαρανταπέντε πρίζες. Οπότε δεν μπορώ παρά να πω ότι όλα αυτά είναι καλά άμα και στου κουφού την πόρτα να φας τριφύλλι.

Πρίν δει κανείς το γκρεμό.

Ο γκρεμός είναι πάντα εκεί. Δε μετακινείται για τίποτα και για κανέναν. Δεν τον βλέπεις πρώτα, και ταξιδεύεις την τριήρη σου στα πέρατα του κόσμου. Οι σύντροφοί σου σε περιστοιχίζουν και άλλοτε μένουν πιστοί στο όραμα του ταξιδιού, και άλλοτε κατεβαίνουν, κουρασμένοι από τις περιπέτειες. Ταξιδεύεις αμέριμνα στην πλάτη της θάλασσας, αψηφώντας τον χρησμό των Δελφών ''Θα φτάσεις στα πέρατα του κόσμου και θα γκρεμιστείς''. Κολόμβος πριν την εποχή σου, θρασύς και νέος τα αψήφησες όλα αυτά. Πάνε λιμάνια και χρόνια πολλά από τότε. Γέρασες και το πλοίο σου άρχισε να σαπίζει. Θυμάσαι τον χρησμό και φοβάσαι. Μια μέρα, ο κράχτης από το πόστο του θα βγάλει μια κραυγή τρόμου, και να γυρίσετε πίσω θα σας φωνάζει. Μα το τέλος του κόσμου σας καλεί: οι φυσικοί είχαν άδικο, η Γη δεν είναι σφαίρα. Ανάθεμά σε Αναξίμανδρε, ουρλιάζεις, και αγκαλιάζοντας τη κουπαστή βυθίζεσαι στο άδειο.

Οικονομικός γκρεμός, γκρεμός σπουδών, γκρεμός ηλικιακός, παντού γκρεμος και το μόνο που μένει είναι η πτώση.

Ήτανε μια φορά,

Κάποτε δε με ένοιαζε να έχει νόημα η ζωή. Τώρα φοβάμαι την ανουσιότητά της πάλι. Η εργασία δεν είναι νόημα, είναι τρόπος να σταματήσεις να ασχολήσαι με το ζήτημα. Η σχέση, όσο ωραία και να είναι δεν είναι αυτό που σου δίνει νόημα, είναι αυτό που σε αποτρέπει από την τρέλα. Οι φίλοι επίσης προσφέρουν σανίδες λογικής για να πιαστείς, αλλά δυστυχώς ούτε και αυτοί έχουν νόημα. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει νόημα, αλλά δυστυχώς πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση του νοήματος για να επιζήσουμε. Κι όταν έχεις ήδη αποφασίσει ότι τα προαναφερθέντα δεν έχουν το νόημα μέσα τους, πού να στραφείς; Θεός δεν υπάρχει και αξία δεν υπάρχει. Έτσι κατρακυλάς τη ζωή σου όπως μια πέτρα κατρακυλάει για να φτάσει στο γκρεμό, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί το λόγο της πτώσης. Ίσως το μόνο στο οποίο διαφέρει ένας άνθρωπος είναι ότι μπορεί να επισπεύσει την πτώση.

alphabet

A is for ant. A unit lost among millions.
B is for beauty. If you know how to look it is all around.
C is for clochard. There are too many of them.
D is for Danae, the Penelope left at home.
E is for elation due to the possibilities awaiting me.
F is for freedom which is a relative thing.
G is for gray clouds obstructing the sun.
H is for hazards. Life is full of them.
I is for intelligence a sword that cut on both edges.
J is for Jane. She rides a giraffe with Tarzan in the english seminar's jungle.
K is for knowledge. Will it really matter?
L is for lamentations; internal and continuous they doom those they plague.
M is for movie; filmed one recently.
N is for negativity which comes and goes as it pleases.
O is for opportunities there for the taking, accessible to those who want them.
P is for Paris, the city I am in.
Q is for quest. To find myself.
R is for Reine: as all pizzas should be.
S is for sleeping: a siren that always calls.
T is for transportations. A spider's web where your money gets stuck.
U is for Ultimate Showdown. It is of ultimate destiny.
V is for video surveillance. Ever-present big brother.
W is for willingness to live, to find a meaning.
X is for xenophobia, slowly dissipating through osmosis.
Y is for Yorick, poor fellow.
Z is for Zenith of our lifes.

21 πράγματα που θα μου λείψουν.

Φεύγω για ένα χρόνο στη Γαλλία για μεταπτυχιακά στην école polytechnique. 21 πράγματα που θα μου λείψουν:

1) Η κοπέλα μου.
2) Ο καλύτερός μου φίλος.
3) Οι άλλοι δύο καλύτεροί μου φίλοι.
4) Οι υπόλοιποι φίλοι μου.
5) Ο Δάσκαλος του καράτε.
6) Οι γονείς μου.
7) Το σεξ. (21 πράγματα θα γράψω... ξέρω ότι εντάσσεται στο νούμερο 1, αλλά...)
8) Το τμήμα Μαθηματικών του ΕΚΠΑ.
9) Η θάλασσα.
10) Ο ήλιος.
11) Η οδήγηση.
12) Το ψάρι μου.
13) Τα σουβλάκια.
14) Το εξοχικό "Ανεμοράχη".
15) Το κρεβάτι μου.
16) Ο μη μεταγλωττισμένος κινηματογράφος και η μη μεταγλωττισμένη τηλεόραση.
17) Τα φρούτα και τα λαχανικά που να έχουν γεύση.
18) Τα θαλασσινά ψάρια.
19) Το να έχω προφορά όταν μιλάω που να υποδεικνύει ότι είμαι από αλλού.
20) Τα φθηνά μέσα μαζικής μεταφοράς.
21) Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που παίζουν τη μουσική που μου αρέσει.

Θρησκευτικά γιοκ!

Άντε και προς την ειλικρινή αθεΐα τώρα. Προσωπικά το χαίρομαι. Πάει ο αγιασμός πάνε οι προσευχές και προαιρετικά γίνονται τα θρησκευτικά και η εκκλησία. Τελικά αυτός ο υπουργός έκανε και κάτι καλό μέσα στα υπόλοιπα...

Οι φίλοι που δε γνώρισα...

Οι φίλοι που δε γνώρισα δε με παίρνουν τηλέφωνα συχνά,
και αραιά τους βλέπω.
Δε μοιραστήκαμε πότε μας λύπη ή χαρά, στιγμές πολλές ή λόγια,
μα με μια ξαφνική ματιά, φιλία δέσαμε προτού κινήσουμε ξανά τα ίδια δρομολόγια.
Και σαν τη νύχτα αυτοί ζουν, τους συμπονώ και τους θυμάμαι,
και κάτι ώρες σκοτεινές "πού να 'ναι τάχα" συλλογιέμαι
την ώρα που προς το κρεβάτι μού λέει ο ύπνος "άμε".
Γιατί με γνώρισαν σωστά και όπως θέλω να 'μαι,
γιατί με γνώρισαν λειψά και δίχως να πονάνε,
και ίσως λίγο, αληθινά, αυτοί φίλοι μου να 'ναι.

Another brick in the wall.

Δε θέλεις αλλά τι να κάνεις, είσαι αμελητέα ποσότητα. Αντιλαμβάνεσαι ότι το να κάνεις μια διαφορά είναι αδύνατον, κι όμως οι τοίχοι είναι φτιαγμένοι από τούβλα, εκτός από αυτούς που είναι φτιαγμένους από άλλα υλικά. Οι επαφές σου με άλλους, πώς τους αλλάζεις και πώς σε αλλάζουν δε σου αρκούν και όταν βλέπεις την προδιαγραμμένη πορεία σου... θέλεις να ξεφύγεις. Επιταχύνοντας, χρησιμοποιώντας τη βαρύτητά τους να πετάξεις, να γίνεις another bird in the wall. Αλλά τα τούβλα δεν πετάνε, ακουμπάνε και στηρίζουν και όταν δεις την ύπαρξη ολιστικά ελπίζεις ότι αξίζει.

Σημάδια ενός δημιουργικού υποσυνείδητου: Όνειρα.

Όνειρο α) είμαι ο Batman αλλά όσα συνέβησαν τα βλέπω εκτός του σώματός μου. Ίσως να είμαι ο joker επίσης. Κάθομαι μέσα σε ένα εστιατόριο σαν αυτά που είχαν στην Αμερική, στις ταινίες με γκάγκστερς. Ο Joker έχει καλέσει όλους τους κακούς στο μαγαζί και έχω πάει για επίσκεψη, φοβούμενος για τη ζωή μου αλλά αποφασισμένος να ξεσκεπάσω το ραδιούργο σχέδιό του. Είναι ντυμένος στα μοβ, και έχει πράσινο μαλλί, και όλοι οι κακοί με κοιτάζουν να τρωω το φαγητό που μοιραζόμαστε. Έχω πάρει όλα τα δυνατά αντίδοτα για δηλητήρια πριν έρθω και έτσι δεν αγχώνομαι. Επίσης ότι τρωω τρωνε και αυτοί. Έπειτα από λίγο ο Πιγκουίνος λεει: «Λοιπόν Joker, τι ήταν αυτό που του έκανες;» Και ο Joker απαντάει: «αυτό το γλυκό σοκολάτας είχε μια στρώση ποντικοκούραδα! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑχαχα χαχΧΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑχ.» Τα οποία είχαμε όλοι φαει, μαζί και αυτός.

Όνειρο β) Αποφασίσαμε να μετακομίσουμε οικογενειακώς το δωμάτιο μου. Ο πατέρας μου όμως έλειπε στη δουλειά και έτσι βρέθηκα να κουβαλάω το γραφείο μου με τον υπολογιστή απάνω καθώς και το μισό δωμάτιό μου, να τα κατεβάζω με το ασανσέρ και να βρίσκομαι με τη μάνα μου στο Τραμ όπου να κάνει ζέστη να έχει πολύ κόσμο που δεν γνωρίζω, να φοβάμαι να μη με κλέψουν, να ζεσταίνομαι και να κουράζομαι. Αποκάλεσα τη μάνα μου με το όνομα της κοπέλας μου, και μετά μέσα στο όνειρο έφαγα φρίκη και φοβόμουν και επαναλάμβανα όχι -όχι -όχι. Έπειτα ήρθε το τρόλεϊ, όπου δεν χωρούσαμε και δε θα μπορούσα να βάλω τα πράγματά μου μέσα πριν κλείσουν οι πόρτες και χωρίς να πέσω στο κενό ανάμεσα στις αποβάθρες. Μου είπε να γυρίσω σπίτι και να παρατήσω τα πράγματά μου. Γύρισα σπίτι και οι γονείς μου ήταν εκεί και επίσης εκεί ήταν η αναμενόμενη αντίδραση του πατέρα μου που έκανε ότι αδιαφορεί, και είπε κάτι σαν «ενήλικας είσαι πλέον εσύ ξέρεις τι κάνεις».

Υποσημειώσεις:

Dr.Horrible’s sing-along blog

Χρόνια Ευτυχισμένα Σκιόφατσε.

Πήρα Πτυχίο, Φεύγω για Γαλλία τον Αύγουστο για Μεταπτυχιακό.

Σήμερα βγαίνει το The Dark Knight.

Σκατά.

Να ακόμα και το λεξιλόγιό μου το δείχνει: χρειάστηκε να καταφύγω στα περιττώματα για να εκφράσω την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Δυστυχώς δεν είμαι κοπρολάγνος για να την ευχαριστηθώ. Ή μήπως ευτυχώς; Γιατί αν ήμουν σε αυτή τη κατάσταση και ήμουν και κοπρολάγνος... Τέλος πάντων ας αναλύσω την αδιέξοδη κατάσταση διεξοδικά. Προσπαθώ να τελειώσω τη σχολή μου (Μαθηματικό) καθώς είμαι στο πέμπτο έτος σπουδών μου -ένα παραπάνω απ' όσα χρειάζονται. Με έχουν δεχτεί για μεταπτυχιακό στην Γαλλία, άλλα πρέπει να περάσω μερικά μαθήματα... και τσούυυυπ κόβομαι στο ένα. Τώρα πρέπει να περάσω τρία αυτήν την εβδομάδα, εκ των οποίων δύο είναι δύσκολα και ένα απαιτεί εργασία που δεν έχω κάνει. Τέσσερις μέρες μου μένουνε για να δώσω τα δυο πρώτα, και άλλη μια για το δεύτερο. Επιπλέον ανακαλύπτω σταδιακά ότι αυτή η διαβόητη οξυδέρκεια μου δεν είναι παρά ένας μύθος. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις αποδώσεις μου σε τόσες εξετάσεις; Φίλοι στους οποίους εξηγώ πράγματα μετά έχουν καλύτερες επιδώσεις από εμένα. Μήπως να τα παρατήσω; Το μέλλον μου ως επιστήμονα με τέτοια μυαλά μου φαίνεται ωχρό. Να γίνω δάσκαλος γυμνασίου - λυκείου, να ζω απ' τα ιδιαίτερα και να ονειρεύομαι πως θα ήταν να ήμουν λίγο πιο έξυπνος, να διάβαζα λίγο παραπάνω όπως όλοι όσους θεωρούσα αποτυχημένους. Να ησυχάσω μιαν ώρα αρχύτερα χωρίς να χάσω, έχοντας πάντα να λέω ότι αν πάλευα θα νικούσα.

Θεσσαλονίκη.

«Όχι ευχαριστώ δεν θέλω άλλο.», μου απάντησε η Νίκη. Κρίμα, γιατί θα μου περίσσευε.

Μπύρες και αλκοόλ. Μια πόλη που για τον πατέρα μου ήταν το σύμπαν όλο, που με τις διηγήσεις του έχει πάρει για εμένα διαστάσεις άλλες. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι άνθρωποι πρέπει να κρίνουν μόνοι τους. Και οι εμπειρίες μου με την πόλη έριξαν τον μύθο του πατέρα μου. Πάνω στα ερείπια των νοσταλγικών αυτών θυμήσεων έχτισα τη δική μου εικόνα της πόλης. Άλλωστε έτσι δε γίνεται με όλες τις πόλεις και τις εποχές; Χτίζουμε με ό,τι υπήρχε ήδη και αλλάζουμε δομή και διάταξη. Η εποχή έχει αλλάξει και μαζί της άλλαξε και η Θεσσαλονίκη. Πόλη με φοιτητές, με νυχτερινή ζωή. Πόλη με φάτσες που βλέπεις ξανά και ξανά. Η ανωνυμία της πόλης χάνεται λόγω της συγκέντρωσης. Είσαι άραγε σε πόλη ή σε μεγάλο χωριό; Οι φίλοι μου εκεί είναι λίγοι αλλά είναι καλοί. Βεβαίως δε θα μπορούσα μάλλον να ζήσω στη Θεσσαλονίκη λόγο κλήματος. Γενετική γονέων παιδεύουσι τέκνα δίνοντας τους άσθμα. Ήταν ωραία η επίσκεψη. Περίεργη. Οι έξοδοι για αλκοόλ σπάσανε τους φραγμούς και επιτρέψανε να μιλήσω στον εαυτό μου, να ερευνήσω τα όριά του. Έχω χάσει την αντοχή στο αλκοόλ... Το συνέδριο μετεωρολογίας με ρωτάτε πώς πήγε; Προσωπικά συνειδητοποίησα πόσο εύκολο είναι να κάνεις μια έρευνα, άμα αυτό είναι το επίπεδο που ζητάνε.

Θεσσαλονίκη; Ναι, άντε, για να μη μείνει τίποτα ξεχασμένο.

Ανουσιότητα.

Όταν συναντάς την ανουσιότητα έχεις πάντα πολλές επιλογές. Το μπαλκόνι και το καινό της πτώσης, ένας φόβος που δίνει νόημα στη ζωή. Οι φίλοι, μια παράπλευρη βοήθεια όταν η επίγνωση του βιολογικού προγραμματισμού και οι άγνοια του σκοπού του σε ταλανίζουν. Γιατί να θέλουμε να ζούμε; Ποιος ο λόγος του ενστίκτου επιβίωσης και αναπαραγωγής; Γιατί έχω αρκετή λογική και δύναμη επί των αποφάσεων μου ώστε να μπορώ να υπερβώ τα ένστικτα; Η βελτίωση των ειδών, η επικράτηση του βέλτιστου τι εξυπηρετεί; Ματαιότης.

Όταν βρίσκεσαι μπροστά στην ανουσιότητα που σε περιβάλει και κλείνεις τα μάτια σου, γεμίζεις τις σκέψεις σου με ιδέες ουσίας. Η δουλειά μου, η σχέση μου, το μέλλον μου. Ξεφεύγεις σε φαντασιώσεις. Μια σκάλα κυκλική, μεταλλική που όσο την κατεβαίνεις τόσο λιγότερο τρέμει και τόσο λιγότερο από τον ορίζοντα βλέπεις.

Δεν υπάρχει νόημα στην ζωή μας. Οφείλουμε να δημιουργούμε νοήματα και μετά να ξεχνάμε ότι τα δημιουργήσαμε εμείς και ότι δεν προϋπήρχαν ημών. Ο Άθεος το ξέρει και γνωρίζει ότι τις ψευδαισθήσεις του της έχει δημιουργήσει ο ίδιος. Αναγνωρίζει την ματαιότητα και την πολεμάει. Αναγνωρίζει ότι είναι, χωρίς τη δική του έγκριση μέρος της ζωής και, μιας και είναι στον χορό, αποφασίζει να χορέψει και να το ευχαριστηθεί όσο μπορεί. Οι αναμνήσεις είναι η ουσία του και τις δημιουργεί όταν η καθημερινότητα του αρνείται το πρωτότυπο.

Όταν βρεθείς μπροστά στην ανουσιότητα, κάνε κάτι ανούσιο.

Συγχρονισμός

Ναι είναι αλήθεια ότι έχω παντελή έλλειψη συγχρονισμού...
Ας τα πάρω με την σειρά. Χμ... μπα άσ’ το καλύτερα... (έχω κάποιους λόγους)
Για άλλη μια φορά είμαι μπροστά από μεγάλες αποφάσεις.
Μόλις βρήκα κάτι που να με κρατάει στο Λονδίνο ήρθε η ώρα να γυρίσω Ελλάδα.
Αυτή την στιγμή χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο του flat μου και σε λίγες ώρες θα χτυπάω το κεφάλι μου στο νέο και όμορφο διαμερισματάκι μου. Δεν ξέρω τι λέτε αλλά δεν είναι κατάσταση να πάω από τοίχο σε τοίχο (θα μου πεις και τώρα τι κάνω... για διάλειμμα γράφω σε αυτόν τον βλογοτοίχο που είχα κάτι μήνες να λερώσω).
Ξέρεις κάτι. Παρόλα αυτά δεν μετανοιών για τίποτα. Αυτές είναι οι επιλογές μου και αυτές με κάνουν αυτό που είμαι.
Σήμερα δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο. Πήγα και είδα μια έκθεση με τα final projects των τα παιδιών που τελείωναν το foundation στο Saint Martins. Ύστερα πήγαμε με κάτι παιδιά σε μια pub και συνειδητοποίησα ότι υπάρχουνε μερικοί English που είναι και γαμώ τα παλικάρια (μην κάνεις το λάθος να τους πεις ‘British’).
Ήταν μια παράξενη μέρα(ίσως επειδή ήταν η τελευταία μου σε αυτή την πόλη). Ήταν παράξενη επειδή ήταν η πρώτη πραγματική λονδρέζικη μέρα μέσα σε αυτούς τους μήνες. Δεν θα το επεκτείνω περισσότερο. Άλλωστε όλο το κείμενο μπορεί να συνοψιστεί σε μια γραμμή: η ζωή μου θα είναι πολύ λιγότερο ροζ και θα μου λείψει πολύ....

Να είσαι πάντα καλά

Υ.Γ: μόλις το ξαναδιάβασα και παρατήρησα ότι δεν έχει ειρμό ούτε point. Αλήθεια γιατί το διάβασες όλο αυτό φίλε αναγνώστη και τι κατάλαβες;

Ήρθε η ώρα να σας κρίνω.

Είστε ανάξιοι.

Νύχτα.

Έξω κάνει νύχτα. Κάθομαι κάτω από τα φώτα του δωματίου μου σε μια τεχνητή ημέρα, και αναπολώ. Πόσο μεγάλη μου φαίνεται ήδη η ζωή μου. Πόσες εμπειρίες. Τελευταία, μια αλληλουχία συμπτώσεων με έφερε αντιμέτωπο με τα παιδικά μου χρόνια. Που πήγε η αθωότητά αυτή; Γιατί να παρατήρησα τον δόλο; Τελικά ήμουν έξυπνος μικρός ή πολύ βλάκας; Αντικρουόμενες αναμνήσεις. Πόσα πράγματα έχω μετανιώσει στη ζωή μου; Πολλά. Συνήθως φορτώνω ανεξήγητα στον εαυτό μου, στην συνείδησή μου, την αποτυχία του κόσμου. Δεν έφταιξα που ένας παππούς μου ζήτησε να του αγοράσω κομπολόι και τελικά δε του το πήρα, και τώρα τον βλέπω, να περπατάει με χαμένα τα λογικά του αριστερά και δεξιά ψάχνοντας κάποιον να μιλήσει. Αλλά που κολλάνε όλα αυτά; Δε ξέρω. Τα βράδια φιλοσοφεί κανείς, ανασκοπεί. Κουρασμένος ο εγκέφαλος από τις τόσες ώρες σκέψεων θεωρεί πως τώρα ότι σκέφτεται πρέπει να αποτελεί κάτι σημαντικό ή παραλήρημα, μια αλληλουχία συνειρμών που θα τον οδηγήσουν στο βασίλειο του Μορφέα. Ανασκοπείς γιατί θέλεις να αντιληφθείς ποιος είσαι. Αστείο: Είναι ένα χρυσόψαρο και φιλοσοφεί "ποιος είμαι; που πάω; ποιος είμαι; που πάω; ποιος είμαι; που πάω; ποιος είμαι; που πάω;" Καταθλιπτικό. Και εμείς άραγε πόσο προχωράμε τις σκέψεις μας πριν ξαναγυρίσουμε στις βάσεις της κοσμοθεωρίας μας, και κουλουριαστούμε στο πάπλωμα των ζεστών επαναλήψεων των ιδεών μας; Η νύχτα, το άγνωστο, ο φόβος. Μας αρέσουν εκ του ασφαλούς. Άλλο ένα αστείο υπάρχουν 10 είδη ανθρώπων. Αυτοί που καταλαβαίνουν δυαδικό και αυτοί που δε καταλαβαίνουν δυαδικό. Μπορεί κανείς να γίνει πιο έξυπνος; Να βελτιώσει τον τρόπο σκέψεις του, την περιέργειά του, την κατανόηση του; Πόσος κόπος απαιτείται; Θέλουμε όντως να τα καταλάβουμε όλα ή αρκούμαστε στο ιδανικό του χρυσού αιώνα της Αραβίας, "γνώριζε αρκετά για να μπορείς να συζητήσεις ένα θέμα, όχι αρκετά για να μην έχει ενδιαφέρον η συζήτησή του"; Η σκέψη αποτελεί μια μορφή ζωής ανεξάρτητη από το βιολογικό υπόβαθρο; Αστείο: 9

Ο κυνηγός και ο κυνηγημένος

Περπατώντας σε δρόμους άδειους ξαφνιάζεσαι να συναντάς άλλα άτομα. Σφίγγεις τις γροθιές σου και περπατάς μετρώντας ενδόμυχα τα βήματα που σας χωρίζουν, προετοιμαζόμενος για μια σύγκρουση, για μια μάχη. Τα βήματά σου και οι χτύποι της καρδιάς σου σμίγουν με τους ήχους της πόλης και τους ήχους που κάνει ο ξένος, και η άρρυθμη αυτή μουσική αντιλαλεί μέσα σου, πετώντας αδρεναλίνη στις φλέβες σου. Φοβάσαι άραγε εκείνη τι στιγμή που περνάει δίπλα σου και τελικά τίποτα δε συμβαίνει; Απογοητεύεσαι που αυτό το μικρό διάστημα ζωής - όαση στην έρημο της καθημερινότητάς σου - πέρασε; Και ξέρεις να πολεμάς, γιατί να φοβάσαι; Και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να ζήσεις, γιατί να κρέμεσαι από τέτοιες στιγμές για να ζεις;

Περπατώντας σε δρόμους άδειους βρίσκεσαι μπροστά σε μια αγέλη αδέσποτους σκύλους. Ποιος θα ξαφνιαστεί περισσότερο και ποιος θα χιμήξει; Τους κύναις άραγε πρέπει να φοβάσαι; Ο αρχηγός τους θα αποφασίσει τι μέλει γένεστε, και άρα ο κυνηγός τους να φοβηθεί πρέπει, και θα ζήσεις. Αλλά εσύ πισωπατάς και με περηφάνια το βάζεις στα πόδια και τα γαβγίσματα τους, αλαλαγμοί που σε περιγελούνε: "δειλιάζεις". Και, τη φωνή τους σαν δεν αντέξεις άλλο, γυρνάς, υψώνεσαι και με ότι έχεις στα χέρια, την ελπίδα και τη γνώση σου και επιτίθεσαι και κρατάς την αγέλη πιο πέρα, μέχρι να φτάσεις σε δρόμο με ανθρώπους και να μπεις στη δική σου αγέλη. Ως τότε περπατάς υψωμένος και βρομάς στα ρουθούνια τους τον φόβο ότι το ύψος σου, η ελπίδα σου και όλες οι γνώσεις δεν τους κρατήσουν μακριά.

Περπατώντας σε άδειους δρόμους συναντάς τον εαυτό σου, ξανά και ξανά τον κοιτάζεις μέχρι που τέλος οι δρόμοι άδειοι δεν είναι πια.

Pourvu que ça dure

Πόσο έχω αλλάξει από το τελευταίο ποστίδιο; Πολύ. Τόσα γεγονότα... Γενέθλια εξετάσεις δηλώσεις μεταπτυχιακών σπουδών... Αμελητέα γεγονότα που με οδήγησαν παρ’ όλα αυτά σε μια νέα ωρίμανση. Πόσα χρόνια είχα να νιώσω ότι παράγω νέες σκέψεις, ότι μαθαίνω πολλά νέα πράγματα ότι βελτιώνομαι; Τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Όταν είσαι νέος, λένε, βλέπεις τον κόσμο και θέλεις να τον κατακτήσεις μόνος σου, νιώθεις ότι μπορείς να μεγαλουργήσεις. Ξαναβρήκα αυτήν την αυτοπεπήθεση. Δεν θεωρώ πλέον υποχρέωσή μου να δικαιολογώ τον εαυτό μου. Ωρίμασα και αισθάνομαι ωραία με το ποιος είμαι. Όπως έλεγε και η μητέρα του Ναπολέοντα: «Pourvu que ça dure» (αρκεί/μακάρι να διαρκέσει)

Μην το ψάχνετε...

Το παγώνι δε πετάει.

Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να διαλέξω την μπύρα ή την ευκαιρία να σε σκοτώσω. Τελικά κατέληξα στη Χαβάη με ένα μπουλντόγκ που δε φορούσε παρεό. Εκεί, τη στιγμή που ένας αλλοπρόσαλλος τύπος προσπαθούσε να μου πασάρει μια κονσέρβα βούκινο, αποφάσισα πως δε θα έκανα ανασκολόπιση. Δε ταίριαζε στο υψηλό προφίλ του προφιτερόλ μου. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν τα προφυτερόλ είναι καλή μέθοδος αντισύλληψης; Όχι; Τότε δεν ήταν αρκετά kinky. Γιατί κάθε νοικοκυρά που σέβεται τον εαυτό μου φοράει πάντα στο πέτο δεξιά την καρδία της, και στα πλουμιστά τα στήθη της πετούσαν αηδονάκια. Ένα τ' αηδονάααακι κι αυτό το Μαι λαλεί. Όπως λέει και το παραδοσιακό τραγούδι του χωριού μου που μαθαίνει μια μνημοτεχνική μέθοδο μέτρησης μέχρι το 13 χωρίς να παίρνεις ανάσα. Πρέπει να βάλω τον πατέρα μου να το τραγουδήσει και να το περάσω σε μη πει τρία. Με αυτά και αυτά ξέχασα τον οδοντίατρό μου αναμμένο! Πρέπει να γυρίσω στο σπίτι και να κλειδωθώ πριν έρθει να με σοδομήσει. Γιατί όλοι το ξέρουμε ο κανιβαλισμός βλάπτει σοβαρά το περιβάλλον. Το λέει και το υπουργείο Μακεδονίας και ελληνικής των ελλήνων η χώρα. Αυτά. Και να θυμάστε ήταν η Επιτάς. (Η γνωστή Επιτάς, ερμηνεύτρια του άσματος όταν πηγαίναμε μαζί αναμορφωτήριο καθόσουνα και έπινες μπάφο)

Αναστενάζοντας στην εσυαγγλικομετρό

Το Εσυαγγλικομετρό (youtube) φιλοξενεί πλέον κάποιες προσπάθιες του εμου του ιδίου και του σκιόφατσα. Όσοι πιστοί ας παρακολουθήσουν την εξέληξή μας. Ευελπιστούμε να βρούμε 2-3 άτομα με κοινό χιούμορ που να κατοικούν στην αθήνα γιοα να γυρίσουμε πολλά ακόμα "σκετσάκια".

Αλογάκια.

Κάθε θάλασσα έχει λιμάνια. Εκτός της θάλασσας της νεκρής. Αυτήν τη σκότωσαν και στο νερό της τώρα ζούνε μονάχα κάτι κουλά φύκια και υδρόβια μανιτάρια. Και τώρα σκοτώνουν άλλη μια θάλασσα και την κάνουν στεριά. Θα μου πεις στη μεγάλη αναμέτρηση στεριά θάλασσα το προπαντζίδικο της γειτονιάς μου δίνει συντελεστή 1.02 για τη θάλασσα και 99999 για τη στεριά. Βεβαίως οι συντελεστές δόμησης στη θάλασσα είναι πιο μικροί. Ανάστροφα νομίζω. Επίσης η δόμηση των προτάσεών μου πάει από το κακό στη Τρίπολη. Όχι ότι η Τρίπολη είναι χειρότερη, προς άθεου. Απλά νομίζω πως η κοινωνία μας έχει καταντήσει να έχει υπερβολικά απλοϊκό χιούμορ. Πόσοι λίγοι κατανοούν τους Monty Python? Πόσοι λίγοι θα σηκωθούν να φύγουν στο ημίχρονο μιας ταινίας που δε κάνει αστεία αρκετά καλά; Το χιούμορ πέθανε σαν τη θάλασσα τη νεκρή και πλέον το μόνο χιούμορ που μπορούμε να κάνουμε είναι για φύκια και υδρόβια μανιτάρια. Είναι ένα υδρόβιο μανιτάρι που συναντάει ένα φύκι. Το φύκι του λεει τι χαμπάρια και ο Καρλ Μαρξ απαντάει το προλεταριάτο θα νικήσει, αρκεί να μην του δώσουν οφσάιντ.

Dada: εκτός των άλλων στα γαλλικά σημαίνει, βασικά στην argo των γαλλικών, αλογάκια.

Η ξεθοριάζουσα σκιά μιας ανάμνησης ξεχασμένης παίρνει τη πασα...

παίρνει τη πάσα του Βαλίδορου του Πρωτομαρτυρήσαντος, και βρίσκεται μπροστά στη μεγάλη περιοχή, χωρίς να ξέρει ποδόσφαιρο, αλλά με αρκετές καλές γνώσεις καράτε, να κοιτάει τους 3 αμυντικούς να έρχονται καταπάνω του, ενώ ένας φλεγόμενος πύργος πέφτει επίσης καταπάνω του. Δεν πανικοβάλεται και:

Περνάει τον πρώτο αμυντικό:

παίρνω symbicort turbuhaler 160/4.5 mcg / δόση. Από μία δόση το πρωί και μία δόση το βράδυ μπας και κάποτε μου περάσει το άσθμα.

Περνάει το δεύτερο αμυντικό:

διαβάζω από 3 έως 15 web comix την ημέρα στο διαδίκτυο. Αν τα χάσω αναπληρώνω όταν έχω πάλι χρόνο.

Περνάει τον τρίτο αμυντικό:

ταΐζω τον Rashel Crow, το ψάρι μονομάχο που μου έκανε δώρο ένας φίλος μου για τα Χριστούγεννα. (Pun intended)

Και βρίσκεται μπροστά στην εστία. Αποφασίζει όμως να μην τα βάλει με τον τερματοφύλακα και να δώσει και αυτός με τη σειρά του πάσα στα εξής άτομα, για να πούνε τρεις καθημερινές τους συνήθειες, ανεξαρτήτως σημαντικότητας:

Α) Η δική μου σα ( Special Muse)
Β) σκιόφατσας ( Shadowface )
Γ) μις Ολυμπιάδα ( firefly - alpha - omega )
Δ) Dancing Body ( σώμα που χωρεύει)
Ε) σάκο του μποξ (punching bag )

Πoιος είναι πιο χαρούμενος;

Σας ρωτώ: ποιο συγκρότημα είναι πιο "χαρούμενο";

Το Α?

Το Β?

Όχι... ΤΟ "Γ" !

Δημοκρατία Δικτατορία και τα δυο από δέλτα δεν αρχίζουν;

Ας δούμε τον κόσμο της Γης κατά την δεκαετία του 1970 με το χριστιανικό Ιουλιανό ημερολόγιο. Η υφήλιος αναρρώνει ακόμα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο προ 25 χρόνων. Βασικά οι νικητές έχουν ήδη αναρρώσει και έχουν μοιράσει τον κόσμο σε περιοχές εξουσίας. Σαν μια τεράστια παρτίδα GO βάζανε πούλια - δικτάτορες σε χώρες που δεν είχαν αναπτυχθεί αρκετά τεχνολογικά. CIA και KGB αλλά και άλλες μυστικές υπηρεσίες κρατών που πρέσβευαν δήθεν τη Δημοκρατία και τον Κομμουνισμό, πολιτεύματα που στη θεωρία έχουν τον άνθρωπο ως κέντρο, δίδασκαν τους αγράμματους αστυνόμους του κόσμου όλου πώς να βασανίζουν αποτελεσματικά, πώς να εντοπίζουν ελευθερόφρονα στοιχεία της κοινωνίας, πώς να κρατάνε τη χώρα σε σταθερή βάση επιχειρήσεων των συμμάχων τους, πώς να μη νοιάζονται για την ελευθερία του κάθε ανθρώπου. Η Ελλάδα, το Ιράν, τόσα κράτη / προτεκτοράτα που έζησαν, και πολλά ζούνε ακόμα, μια σκλαβιά απάνθρωπη. Το όνειρο του ανθρώπου, η τεχνολογία να του δώσει περισσότερη ελευθερία, παγκοσμίως καταστρέφεται από όσους έχουν τα περισσότερα να χάσουν από κάτι τέτοιο. Γιατί άμα είσαι βολεμένος ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος. Γιατί άμα είσαι βολεμένος ξεχνάς τους άλλους. Ζούγκλα. Ποτέ δε θα ξεφύγουμε από εκεί. Ο θείος ο Κώστας στη Μακρόνησο, όπως χιλιάδες θείοι Κώστηδες ανά τον κόσμο σε αντίστοιχες Μακρόνησους θα πληρώνουν με το αίμα και την αξιοπρέπειά τους το βόλεμα των πολλών και αμόρφωτων. Κάποιος είχε πει: μπορεί οι καλοί στον κόσμο να είναι περισσότεροι αλλά οι κακοί είναι καλύτερα οργανωμένοι. Πόσο δίκιο είχε. Παλεύω να βρω μια λογική λύση, έναν τρόπο να αλλάξουμε τον κόσμο, μα μου ξεφεύγει. Μπερδεύομαι με τα τόσα πράγματα που αρχίζουν με Δέλτα. Δημοκρατία, Δικτατορία, Δικαστήρια, Δολοφονία, Δικαιοσύνη, Δημιουργία. Καταλήγω να επιστρέφω στο διάβασμά μου τη δειγματοληψία, μπερδεμένος. (κάπου το πήγαινα το ποστ και στη διαδρομή το έχασα... κρίμας)

Εξεταστική.

Πόσες εξεταστικές έχετε ζήσει εσείς; (Ναι θεωρώ, κατά κάποιο παράξενο ρατσιστικό τρόπο ότι όσοι με διαβάζουν είχαν πανεπιστημιακή παιδεία, αν και γνωρίζω πως δεν είναι απαραίτητη, ούτε και συνώνυμη της εδραιωμένης γενικής κουλτούρας και της ανεκτικής και ερευνητικής σκέψης.) Προσωπικά έχω ζήσει 12 εξεταστικές περιόδους στο Πανεπιστήμιο, και αυτή θα είναι η δέκατη τρίτη. Μακάρι να τελειώσω τώρα τη σχολή μου. Όσο η μέρα που θα αρχίσει το βάσανο πλησιάζει τόσο λιγότερο κέφι κάνω να διαβάσω. Φυγοπονώ. Ξαφνικά ξεχασμένα ενδιαφέροντα αποκτάνε νέα χλιδή. Και το ηθικό μου πέφτει γιατί δε διαβάζω όσο θέλω. Χαζεύω. Πρέπει να συγκεντρωθώ. Δεν πάει άλλο. Όπως έλεγε ο Φελίπε όταν ανάρτησε στο τοίχο του δωματίου του μια αφίσα που έγραφε: "μην κάνεις αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα", έτσι και εγώ θα πω: "Από αύριο αρχίζω!"

PERSEPOLIS

Πρώτα διάβασα το κόμικ. Έπειτα είδα τη ταινία. Και στις δυο περιπτώσεις έκλαψα. Η ταινία έχει πολύ χιούμορ, αλλά παρουσιάζει μερικές από τις πιο μαύρες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάπου, ως είδος, κάναμε κάτι λάθος. Πάλι καλά που υπάρχουν οι εξαιρέσεις όπως η Marjan Satrapi και αντισταθμίζουν, κάπως την κατάσταση του είδους μας.

Χρόνος.

Καλό χρόνο! Πολλοί θα αναρωτιέστε γιατί να ευχηθώ κάτι τέτοιο τώρα. Ε, λοιπόν αρνούμαι να μου βάζουν μέτρα και σταθμά στο πότε πρέπει να είμαι χαρούμενος και πότε πρέπει να κάνω μια καινούργια αρχή. Ο χρόνος κυλάει, δίνει εμπειρίες, και μας γερνάει. Είναι επίσης σχετικός. Για παράδειγμα δε μπορώ να συνηθίσω την ιδέα ότι ένα κρασί του 1995 είναι πλέον παλιό. Ότι πάνε 10 χρόνια από το 1998... Δε μπορώ να συνηθίσω πολλά πράγματα. Ο χρόνος κυλάει περίεργα όπως λέει και το σώμα που χορεύει... Πώς να μη κυλάει περίεργα. Όλοι μας το έχουμε ζήσει... Και τελικά τι είναι ο χρόνος;
Ας το πάρουμε όμως από επιστημονική άποψη: οι ορμόνες όπως αδρεναλίνη ενδορφίνη και άλλες πολλές λειτουργούν πάνω σε ένα βασικό παράγοντα της παρατήρησης του χρόνου: το πόσες διαφορετικές πληροφορίες δεχόμαστε. Έτσι όταν γίνεται ατύχημα δεχόμαστε τόσες πολλές πληροφορίες λόγω αδρεναλίνης που μας φαίνεται να διαρκεί μέχρι και 5 φορές παραπάνω ο χρόνος του. Αντίστοιχα όταν καθόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα σε ένα σημείο και δε δημιουργούμε δικές μας πληροφορίες (ενδιαφέρουσες σκέψεις) συνήθως ο χρόνος μας φαίνεται ατελείωτος γιατί δε λαμβάνουμε νέες πληροφορίες.
Πρέπει να ευχαριστήσω για το πλήθος στιγμών που έχω μαζέψει, εμπειριών που έχω ζήσει και πληροφοριών που έχω απομνημονεύσει. Γιατί είναι αυτός που είμαι. Καλό σας χρόνο και πάλι.

Εσύ τι θα απάνταγες;

Θέλεις την αλήθεια;
Όχι. Την τρέμω.
Τότε τι θέλεις;
Να πιστεύω ότι θέλω την αλήθεια.
Μα αυτό είναι κενό, δε θα σε γεμίσει, δε θα σε βελτιώσει.
Ναι αλλά θα είμαι ήρεμος και θα πολεμήσω επειδή μου αποκρύπτουν την αλήθεια.
Κατανοείς το παράλογο;
Ναι, αλλά είμαι άνθρωπος. Η ύπαρξή μου η ίδια είναι ένα παράδοξο.
Και σε τι αποσκοπείς;
Σε τίποτα πέρα από το να ξεχάσω το θάνατο και τη μιζέρια μου.
Γιατί τον φοβάσαι το θάνατο; Γιατί σε αποστρέφει η μιζέρια σου;
Επειδή όταν πεθάνω δε θα έχω ζήσει. Επειδή είμαι εγωιστής. Επειδή είμαι άνθρωπος.
Τότε προχώρα. Μακάρι κάποτε να ξανασυζητήσουμε και να έχεις αλλάξει.
Μακάρι.

Πολεμώντας

Υπήρχε σχεδόν σε κάθε κοινωνία βασισμένη στο πόλεμο ένας κώδικας αρχής. Τουλάχιστον σε αυτές τις κοινωνίες που δεν χρησιμοποιούσαν πυρίτιδα ως όπλο. Στη Γιαπωνία υπήρχε το bushido, στην αρχαία Ελλάδα το ή ταν ή επί τας, στο Βυζάντιο ο κώδικας των ακριτών, στη μεσαιωνική Γαλλία ο κώδικας τιμής των ιπποτών. Σε όλους τους κώδικες βασική αρχή ήταν η αφοσίωση στη νίκη και η αυτοθυσία στη μάχη. Οι καλύτεροι πολεμιστές πολεμούσαν δίχως να δώσουν σημασία στη σωματική τους ακεραιότητα μετά τη μάχη, δίχως επιφυλάξεις και ενδοιασμούς. Όταν ένας αντίπαλος δε φοβάται τίποτα, και γνωρίζει ότι πρέπει να νικήσει πάση θυσία, δίνοντας ακόμα και μέρος του σώματός του, ή και τη ζωή του για να κερδίσει, τότε αυτός ο μαχητής είναι αήττητος, ακόμα και αν χάσει.

Άραγε πόσο απέχουν οι ζωές μας από έναν πόλεμο;

Περιφάνεια στο είδος μας.

Σ’ ένα νησί χαμένο από το πολιτισμό φτάσανε πριν χρόνια και καιρούς δέκα άποικοι. Έρημο το νησί από τους ανθρώπους, και αυτοί δεν ήταν παρά ναυαγοί. Ενωμένοι κόψανε δέντρα αιώνων, σκοτώσανε χελώνες που ζούσανε πριν γεννηθούν οι προγόνοι τους, ένας κόσμος με τόση ισορροπία χιλιάδων χρόνων δομημένη, ολάκερη υπό πολιορκία. Οι θηρευτές του νησιού τρομάξανε τους αποίκους και οι άποικοι τους σκοτώσανε για να μη φοβούνται. Και ανενόχλητοι καλλιεργήσανε και φάγανε και πληθύνανε. Και άρχισαν να τσακώνονται γιατί παρέμεναν άνθρωποι. Και χωρίστηκαν σε ομάδες, τίποτα δε τους φόβιζε πια και έπρεπε να φοβίσουν ο ένας τον άλλο, γιατί η ευτυχία τους φαίνονταν μικρή. Ένστικτο του κυνηγημένου που δε θα τους περάσει ποτέ, όσο έχουνε λογική. Η ενότητά τους ράγισε, άρχισε πόλεμος, και ρημάχτηκε το νησί. Οι επιζώντες, άποικοι γίνανε και πήγαν σε άλλο νησί.

le retour.

Ξέρετε τι κάνω αυτή τη στιγμή; Αποφασίζω να μοιρασθώ τις σκέψεις μου, μαζί σας μετά από τόσο καιρό. Ένας μήνας χωρίς νέα μου, θα αγχωθήκατε. Δυστυχώς η διάθεσή μου για να γράψω και να δημοσιεύσω πράγματα ήταν περιορισμένη. Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πως οι σκέψεις μας στο διαδίκτυο είναι ελεύθερες για όλους, και θυμήθηκα πόσοι κακόβουλοι άνθρωποι υπάρχουν. Σκέφτηκα ότι αν κάποιος αποφασίσει για κάποιο δικό του λόγο να μου εναντιωθεί, όλες αυτές οι πληροφορίες που άφοβα ανεβάζω στο διαδίκτυο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον μου. Ο επιστημονικός ορισμός αυτού του φαινόμενου είναι παράνοια. Ή ίσως να είναι μια δικαιολόγηση που δίνω για να μη πω βαριόμουν. Πάντως άρθρα και κείμενα υπήρχαν στο μυαλό μου, όμως δε μπορώ να τα χωρέσω όλα σε αυτό εδώ. Το εφαλτήριο για να ξαναγράψω πάντως ήταν ένα άρθρο σε μια εφημερίδα: η Κίνα επιθυμεί να λογοκρίνει το ίντερνετ εντός της χώρας της. Αναρωτιόμουν τι επιδράσεις θα είχε αυτό... Όπως λογόκρινα τον εαυτό μου γιατί φοβόμουν ότι θα με βλάψει κάποιος άγνωστος, έτσι και η Κίνα θα λογοκρίνει το διαδίκτυο της φοβούμενη τη δημοκρατία. Στο τέλος όμως δε τα κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου για τους λόγους μου και ξαναέγραψα. Έτσι ελπίζω και η Κίνα να αποτύχει, γιατί το διαδίκτυο είναι Λερναία Ύδρα, και όσο και αν κυνηγήσουν τους «επαναστάτες» του διαδικτύου, όσο και αν κυνηγήσουν τους επαναστάτες στο δρόμο, η ανθρώπινη φύση απαιτεί ελευθερία, και κάθε δράση θα έχει αντίδραση. Με αυτά σας αφήνω ευχόμενος καλή χρόνιά με υγεία και ευτυχία και σας υπόσχομαι να ξαναγράψω σύντομα.