Αναστενάζοντας.

Και βρίσκεσαι να αναστενάζεις όλο και πιο συχνά. Οι ώρες, παλιοί σύμμαχοι που σε προδώσανε, και τρέχουν, τρέχουν μακριά σου. Τα σχέδιά σου, τόσο τέλεια, τόσο καλοπροαίρετα, μα και τόσο αβάσιμα και πρόχειρα, καταρρέουν. Κυλάς ξανά σε ρυθμό ζωής συν ημιτονοειδή. Πάνω για λίγη ώρα και έπειτα η πτώση και ξανά η ανόρθωση, και Ξανά η πτώση. Μια ολόκληρη περίοδος, να περιμένεις την επιπόλαια, εφήμερη κορύφωση. Πρέπει να την περιμένεις αγωνιωδώς, γιατί φοβάσαι σε κάθε κύκλο, πως άλλος κύκλος δεν θα υπάρξει. Θα γίνεις πατέρας, ενώ είσαι παιδί. Όχι. Το παιδί δεν έχει ευθύνες. Δεν είσαι παιδί λοιπόν. Έχεις πια στις πλάτες σου τις προσδοκίες των ανθρώπων που αγαπάς. Μαυρίλα ξανά και ξανά, μίζερα, αντλείς ευχαρίστηση από την γραφή. Ξαναμαζεύεις το είναι σου καθώς συντακτείς ανορθόδοξα τις προτάσεις σου. Αναστενάζεις και βγάζεις από τα άρρωστα πνευμόνια σου το μολυσμένο αέρα. Για λίγο. Για λίγο μένουν κενά. Η ψυχή σου σαν κρύσταλλο. Και έπειτα παίρνεις ξανά μιαν ανάσα, γιατί φοβάσαι ακόμα το θάνατο, γιατί παραμένεις ποιητής. Και το κρύσταλλο ραγίζει από αυτήν την ανάσα, και εσύ αναπολείς τη στιγμή.

Ο πολεμιστής του φωτός...

Είναι αυτός που πολεμάει το φως. Πολεμάει το φως, αλλά δε το αφήνει να σβήσει, για να μη χάσει λόγο ύπαρξης. Βλέπει γύρω του ανθρώπους, αντιλαμβάνεται ιδέες μέσα τους, και προσπαθεί να τους διδάξει το ψέμα τους. Προσπαθεί να υψώσει τους ανθρώπους, αλλά ποτέ δε τους αφήνει να εξυψωθούν πάνω από αυτόν. Γιατί τότε θα έχει χάσει το νόημα της ύπαρξής του. Ταΐζει τις μάζες με αλήθειες μα και ψέματα, και όσο ο καιρός περνάει ξεχνάει να λεει αλήθεια, όπως αυτός μπορεί να την αντιληφθεί.

Ο Paolo Coelho θα μπορούσε να συνοψίσει το βιβλίο του, στο ίδιο στιλ με τις τόσες απλές συμβουλές του, στην παραπάνω παράγραφο.

Les jours tristes

Στα ελληνικά μεταφράζεται ως "οι θλιβερές μέρες". Είναι το τραγούδι που ακούω, από το soundtrack της ταινίας Ameli. Δεν είναι στενάχωρο αλλά μου θυμίζει πάντα πως υπάρχουν στενάχωρα πράγματα στον κόσμο, όπως αυτό, και ότι αν και είμαι εγώ καλά υπάρχουν χιλιάδες γύρω μου που δεν είναι. Τους σκέφτομαι, αλλά πόσες φορές τους βοήθησα; Ελάχιστες και αν ήταν. Συγχωρέστε το πήδημα από τη μια ιδέα στην άλλη, αλλά αυτό μου θύμισε μια ταινία που είδα πρόσφατα: "Νώε για μια εβδομάδα". Χάλια, όντως, αλλά είχε μια ενδιαφέρουσα σκέψη: το να αλλάξεις το κόσμο είναι δύσκολο. Άμα πελαγώσεις και δε ξέρεις από που να αρχίσεις, άρχισε από μια τυχαία καλή πράξη. Η ίδια ιδέα που κρύβονταν πίσω από αυτή την ταινία (παίζει ο Kevin Spacey, γίνεται να μην είναι καλή;). Όμως τίθεται ένα ερώτημα: κλεισμένοι όπως ήμαστε στις φούσκες μας στους μικρόκοσμους μας, μη τολμώντας να αγγίξουμε παρά τους εαυτούς μας και τις προεκτάσεις τους, πως θα κάνουμε μια καλή πράξη;

Μα για όνομα.

Δεν υπάρχει. Διαφωνώ. Όχι. Αρνούμαι...

100 ποστ από την αλήθεια μου.

Εν αρχή ήταν τα ποιήματα. Όχι. Λάθος. Εν αρχή ήταν οι κοπέλες. Τα ποιήματα ήρθαν έπειτα. Εξ’ αιτίας τους; Θα μου άρεσε να πω ότι δεν ευθύνονται. Όμως άρχισα να γράφω για τις κοπέλες. Τα ποιήματά μου δεν ήταν ερωτικής φύσεως. Αφορούσαν θέματα που με απασχολούσαν εκείνο το καιρό, κοινωνικά, ψυχολογικά και φιλοσοφικά. Δεν θα είχα μπει στο κόπο να τα γράψω αν δεν ήθελα να επιδείξω την εγκεφαλική μου ανωτερότητα όμως. Να γίνω εφάμιλλος του Σινόπουλου ή του Καρυωτάκη στην γραφή, γιατί τα ποιήματά τους με είχανε αγγίξει. Ματαιοδοξία^. Πόσο εύστοχα με χαρακτηρίζεις.

Το λύκειο τελείωσε και άρχισε το πανεπιστήμιο. Κοινωνικοποίηση. Νέες παρέες, πιο ταιριαστές από τις υποχρεωτικές παρέες του λυκείου. Άρχισα να παίζω ένα παιχνίδι ρόλων με πολλούς παίχτες, το Αίνιγμα. Από εκεί (και αλλού) γνώρισα πολλά άτομα, με τα οποία μακάρι να είχα μια ζωή να περάσω παρέα τους. Ένα από αυτά με εισήγαγε στην ιστοσελίδα του Μούχλα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν την τροπή τους και έκανα τα πρώτα μπουσουλίματα μου στον κόσμο των βλογ. [Τα κείμενα που είχα γράψει στον μούχλα αποτελούνε πλέον ένα ποστίδιο στο βλογ μου.]

Κάποια στιγμή αποφάσισα πως θα ήθελα να καταγράψω τις σκέψεις μου σε ένα βλογ. Ξανά για λόγους αυτοπροβολής κυρίως, αλλά και για να ξεδίνω, να γράφω με απώτερο σκοπό την κάθαρση, όταν δεν αντέχω άλλο, όταν δεν έχω κάποιον να με ακούσει έστω και για λίγο. Είμαι μοναχικό άτομο, μου αρέσει να κρατάω απόσταση από όσα άτομα δε θεωρώ «άξια». Είμαι υποκριτικό άτομο, γιατί ενώ θεωρώ όλες τις φυλές ίσες, όλους τους ανθρώπους κατά βάση ίσους, δεν δέχομαι να με περιτριγυρίζουν άτομα που τα θεωρώ δίχως φαντασία, χιούμορ και εξυπνάδα. Υπομένω ευγενικά την παρουσία τους και έπειτα εξαφανίζομαι. Υποχρεώσεις και λόγοι υγεία μου παρέχουν προσχήματα πίσω από τα οποία κρύβομαι για να αποφύγω εξόδους που δεν είναι του γούστου μου. Μου αρέσει η μελαγχολία, το σπλίν. Είμαι άτομο οκνηρό. Όλα αυτά ήταν οι συντελεστές που με οδήγησαν στο να δημιουργήσω το “anastenazontas”, και να του δώσω τον τίτλο αυτό.

Όταν το άρχισα, ήμουν πολύ πιο αστείος μου φαίνεται. Είχα περισσότερο ταλέντο, περισσότερο αυτοσαρκασμό, περισσότερη πλάκα (όχι όμως τερηδόνα) αλλά και περισσότερη ουσία. Αναπολώ εποχές που όλα μου φαίνονταν μαύρα, γιατί ήταν εποχές πιο παραγωγικές. Νοσταλγώ κακουχίες γενικά, γιατί έχω βαθιά ριζωμένη τη πεπείθεση ότι η κινητήρια δύναμη της ανθρωπότητας είναι ο πόνος, η δυστυχία. Δίχως να την αναζητώ πιστεύω πως παρέχει στα άτομα δίχως σκοπό, τον σκοπό που τους λείπει. Αναπτύσσεται κανείς μόνο υπερβαίνοντας καταστάσεις, και η εποχή μας δεν μας προσφέρει και τόσα πολλά εμπόδια, τουλάχιστον στους γόνους μικροαστών. Το μέλλον μας είναι διαβεβαιωμένο. Όχι αυτό των παιδιών μας, αλλά το δικό μας είναι. Θα έχουμε φαγητό και στέγαση κατά πάσα πιθανότητα. Ποιος ο λόγος να κινηθείς περαιτέρω; Αναρωτιέμαι...

Με τον καιρό στο βλογ μου έγραψα διάφορα. Δύο ποστίδια διαγράφτηκαν στο παρελθόν και ένα έμεινε στη θέση τους να θυμίζει την ύπαρξή τους. Έπειτα κάποια στιγμή, σχετικά πρόσφατη, άφησα χώρο να γράψει και ο Dakkon. (Παρεμπιπτόντως αυτό είναι το εκατοστό δικό μου ποστ που εμφανίζεται αναρτημένο αυτή τη στιγμή. Όχι το εκατοστό ποστ γενικά. Γιόρτασα το εκατοστό πρώτο ποστίδιο ονομάζοντάς το 101 πιγκουίνοι της Δαλματίας και κανένας σας δεν έχει καταλάβει αυτό το ποστ πλήρως.) Αυτό το γεγονός, που τότε με είχε ενοχλήσει, όπως και άλλα γεγονότα με οδήγησαν φέτος σε πολλές προσωπικές συνειδητοποιήσεις. Δε γράφω πλέον συχνά. Έχω πολύ κοντινά άτομα που με ακούν και καλύπτουν την ανάγκη να μοιραστώ με την απρόσωπη μάζα του διαδικτύου. Όμως τελευταία, η απόσταση, η κούραση, αλλά και μια περίεργη αίσθηση φοβισμένης αναμονής με οδηγούνε πάλι εδώ, στην ηλεκτρονική σκηνή, να γδυθώ μπροστά σας και να με κρίνετε. Πολλοί από εσάς μπορεί καταλάβατε ότι σας χλεύασα εμμέσως εντός του ποστιδίου αυτού. Δεν πρόκειται για χλευασμό προς εσάς όσο προς τον εαυτό μου.

Ξέρω ότι δηλώνω ότι προσπαθώ να γίνω καλύτερος κάθε μέρα, ότι αναζητώ την ευτυχία, και ότι πολλοί από εσάς αμφισβητείτε τα λεγόμενά μου. Το πρώτο το αμφισβητώ και εγώ ο ίδιος... Αλλά για το δεύτερο δεν υπάρχει λόγος αμφιβολίας. Απλώς για να επιτύχει κανείς την ευτυχία σε διάρκεια μη εφήμερη, πρέπει να γνωρίζει καλά τον εαυτό του. Και ένα κομμάτι του μου παραμένει άγνωστο: Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, στο οποίο πιστεύω θα επανέλθω στο μέλλον.

Ως τότε, ευχαριστώ που με διαβάσατε μέχρι τώρα. Όσοι τα έχετε διαβάσει όλα, σας αξίζουν μετάλλια ανδρείας (ή γυναικείας; Πως το θέτει κανείς αυτό χωρίς να ακουστεί φαλλοκράτης;). Είθε οι πιγκουίνοι και τα καβούρια να μην μας διοικήσουν ποτέ.

-Fading shadow of a memory beloved.

(It did not fade completely it seems...)

Κούραση.

Κατοικώ σε ένα σώμα συνεχώς άρρωστο. Βαρέθηκα. Δεν αντέχω άλλο. Τρέχω σαν τον παλαβό, από εδώ από εκεί, όλη την ώρα τρέχω. Άρχισα γαλλικά στο ifa, 9 ώρες την εβδομάδα και έχω πολλές εργασίες για το σπίτι. Πηγαίνω σχολή. Τσακώνομαι με την κοπέλα μου όλο και πιο συχνά. Κουράζομαι. Βλέπω συμφοιτητές που πλέον είναι στο μεταπτυχιακό, ενώ κάποτε τους εξηγούσα το μάθημα. Προσπαθώ, για όλα προσπαθώ, αλλά μάλλον, σε αντίθεση με αυτό που μας μάθαιναν στο σχολείο, η προσπάθεια δεν είναι αυτό που μετράει, αλλά το αποτέλεσμα. Νιώθω να έχω τόσες δυνατότητες και όμως κάπως καταφέρνω να μην πετυχαίνω τους στόχους μου... Προφανώς δεν είμαι όσο έξυπνος όσο πιστεύω, όσο μελετηρός όσο θα έπρεπε, και όλο ενσυνείδητος όσο θέλω να είμαι. Δυστυχώς όμως παραμένω στην προσπάθεια και δεν φτάνω ποτέ στην επιτυχία. Κουράστηκα πλέον. Ξανά άρρωστος, ξανά τσακωμένος, ξανά μόνος. Δεν είναι η προσπάθεια που μετράει, είναι το αποτέλεσμα...

Recycling your past, create your future

You can’t go away from four own mind
Live your past again and again
Painful feelings in the raining scene
Unknown but well-known faces in the tube wagons
Deferent town, same me


Hyde Park '07

101 πιγκουίνοι της δαλματίας.

Ποιος είμαι και πού πάω; Πόσοι από εσάς θα με ρωτήσετε; Δεν ξέρω. Όταν αποφασίσεις να απαντάς σε αυτά που θέλουν να ρωτήσουν, με απαντήσεις που δε θα τους αποκαλύψουν όσα φοβούνται να μάθουν, σε θεωρούν σοφό. Σοφό ή άραγε φοβάσαι δεν ξέρω. Τόσος κόπος όμως... Το βουνό που διάλεξα είναι πολύ ψηλό, δύσβατο, και το φαράγγι του απρόσιτο από ελικόπτερα και, τολμώ να πω, πιγκουίνους. Ό,τι στραβό, παράλογο και απόκοσμο και να πω δικαιολογείται. Είναι σοφία μεταμφιεσμένη. Σε πιγκουίνο. Που μεταμφιέστηκε σε περίεργες λέξεις. Όμως ξεφεύγω από το ζήτημα. Πώς είναι να ανεβαίνουν μέχρι εδώ, με τόσο θάρρος, και τελικά να μην καταφέρνουν να καταλάβουν ότι το ταξίδι μέχρι εδώ θα τους δώσει την απάντηση και όχι εγώ; Και έτσι έρχονται, με ρωτάνε, δεν απαντάω ουσιαστικά και φεύγουν. Παίρνουν μαζί τους λίγη σκόνη από το βουνό, κολλημένη στα ρούχα τους, και σαν φτάσουν κάτω ξανά, την πλένουν και συνεχίζουν τη ζωή τους. Κάθε φορά που αποτυγχάνουν θέλουν πάλι συμβουλή. Περιμένω τον θάνατο να με λυτρώσει, ή τουλάχιστον έναν επισκέπτη να έρθει να με δει απλά για να δει πως είμαι, να πληρωθεί και η δική μου κοινωνικότητα. Μα τους ρωτάω πάντα: Τι θέλεις να μάθεις; Με το βλέμμα ή με λέξεις ξεκόβομαι, και πλέον περιμένω κάποιον που δεν υπάρχει. Κάποτε είχα μαθητές μα να με προφυλάξουν θέλοντας κατεβήκανε πιο χαμηλά, να διώχνουν όσους πιγκουίνους ξανανεβαίνουν. Connecticut’s for Fucking, ο Χριστός Η. Σωτήρας και οι τέσσερις αναβάτες της αποκάλυψης τραγουδάνε. Βγάζω τα σανδάλια μου, τις ρόμπες μου και μπαίνω στο ποτάμι. Κατουράω, και γνωρίζω πως όπως όσα λεω και καταπίνονται, πιο κάτω στο ποτάμι κάποιος θα πιει νερό και δε θα ξέρει τι κρύβεται μέσα του. Περιμένω. Οι αιώνες, οι ώρες περνάνε. Το νόημα που σας μεταδίδω, ποτέ δε θα το ζήσω, για να το ζήσετε εσείς. Μοναχός εξ επιλογής, βασιλιάς σε μια σκακιέρα άδεια, γελάω με τη νίκη. Πύρρος, που νίκησε τα πάντα και έχασε το στρατό του. Όπ, μα τι βλέπω; Επισκέπτης ανεβαίνει. Με συγχωρείτε πρέπει να πάω να φορέσω την πιγκουινοστολή μου.

to be deleted.

Who lives? Who dies? Suppose I knew, would you care to know too?

What happens tonight when with darkness you feel that fright?

Wouldn’t you want to know? Shadow arise.

Not one of us will see the light. I might be blind but I have seen,

All the pain, the fear, inside your grin. There is no sin, or so you say,

But does to those words, your heart obey.

I saw you and through you and noς I know you for now and for ever.

Momentary bliss to think you are clever, to think you will rise,

Above the filth and, there to await you, eternity lies.

But no such thing ever existed. Your race and its creations will fade.

Your name – you did never like your name- your name.

Your obsession, to forward the pain. Never will our society be free, even through pain.

Recall you younger days when you first saw in your mind’s eye,

The Planet, the stars, free, yet constricted in space to fly.

The sun will fade and thus will we die.

Our creations, engulfed by a fiery tongue.

So scribe away your fears, and plans and megalomania.

Sleep and dream of happiness and of ever after.

But even your immortality is at end, at the dream’s end.

Τρέλα

Σήμερα ένας γνωστός μου τρελάθηκε. Βγήκε στο δρόμο γυμνός και έδειρε το πρώτο άτομο που πέτυχε μπροστά του. Με είχε διδάξει πολλά πράγματα για τα σύννεφα στο παρελθόν. Κοιτούσε τον ουρανό και ήξερε τι καιρό θα έχει τις επόμενες ώρες. Τώρα είναι σε ψυχιατρική κλινική. Πόσο απέχουμε άραγε και εμείς από ένα τέτοιο ξέσπασμα; Δεν το γνωρίζω.

Οι βουλευτικές εκλογές: το σχόλιό μου: 5 κόμματα στη βουλή είναι ένα θετικό γεγονός. Αν δεν είχε και αυτοδυναμία ένα από αυτά θα ήταν καλύτερα, να είχαμε συσπείρωση και να φοβότανε κανείς να πάρει αποφάσεις που δε συμφέρουν το λαό. Αν ,δε, υπήρχε η απλή αναλογική, τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα. Ήμουν γραμματέας της εφορευτικής επιτροπής. Ήταν ευχάριστο. Τα τραγικά συμβάντα ήταν ένας παππούς 92 χρονών που είχε έρθει με κέφι, καλλωπισμένος, για να κάνει το καθήκον του ως πολίτης. Αφού μας ανακοίνωσε ότι ψήφισε πρώτη φορά το '34, πήρε τα ψηφοδέλτια και μπήκε στο παραβάν. Αφού πέρασαν μερικά λεπτά και μερικοί ακόμα ψηφοφόροι, βγήκε από το παραβάν, και παραπονέθηκε ότι δεν του δώσαμε όλα τα ψηφοδέλτια. Αφού του τα ξαναδώσαμε όλα, έπειτα από περαιτέρω μελέτη, μας δήλωσε ότι οι άνθρωποι για τους οποίους θέλει να ψηφίσει δε βρίσκονταν στα ψηφοδέλτια. Ανάθεμα. Ανακαλύπτουμε πως βρίσκονται στη Β' Αθηνών και ο παππούς ψηφίζει στην Α', όπου ήμουν γραμματεύς. Του το εξηγούμε. Μας δηλώνει ότι θέλει να ψηφίσει γι' αυτούς. Από εκεί και πέρα για 20 λεπτά επαναλαμβάνεται η ίδια συζήτηση. Ο παππούς έχει κολλήσει. Τα κόμματα αποφασίζουν να προσπαθήσουν να τον ψαρέψουν για την ψήφο του. Τον παίρνουν παράμερα. Αφού καταλαβαίνουν ότι δε θα τους ρίξει ψήφο, τον κατεβάζουν στο ισόγειο, τον παραδίδουν σε έναν αστυνομικό και φεύγουν. Δεν περνάνε πέντε λεπτά, να τος πάλι ο παππούς, σχεδόν κλαμένος. «Παλέψαμε για να έχουμε, για να έχετε, αυτό το δικαίωμα και υποχρέωση», μας λεει, «και εσείς μου το στερείτε;» Τα μάτια του είχαν τόση απογοήτευση που ακόμα με βασανίζουν. Τελικώς ψήφισε, όπως του εξηγούσαμε τόση ώρα, το κόμμα στο οποίο βρίσκονταν οι υποψήφιοι που ήθελε». Αυτό το περιστατικό με έκανε να λυπηθώ.

Το άλλο γεγονός ήταν η κυρία που έκανε φασαρία επειδή ήθελε να διαγράψουμε τη μάνα της από τους εκλογικούς καταλόγους, αφού είχε πια πεθάνει. Το ζήτημα είναι ότι δεν ήταν στους εκλογικούς καταλόγους. Της το είπα, ψήφισε και μετά από δύο ώρες γύρισε με το ίδιο αίτημα. Ζήτησε να δει τον εκλογικό κατάλογο. (Παρένθεση: στους εκλογικούς καταλόγους διέγραφα τα άτομα που ψήφιζαν με διαφορετικό χρώμα την κάθε πενήνταδα. Την κυρία έτυχε να την διαγράψω στην πενηντάδα ανάμεσα στο 350 με 400 με μολύβι.) Κοιτάει λοιπόν τον κατάλογο και ρωτάει: «Γιατί δε διαγράψατε τη μάνα μου;», «Μα αφού η μάνα σας δεν είναι στον κατάλογο...» ,«Α». Παύση. Έπειτα, νευριασμένη: «Γιατί με διαγράψατε με μολύβι;». Της εξηγώ. «Δείξτε μου άλλους που τους διαγράψατε με μολύβι» (υπήρχαν άλλα 3 άτομα στην ίδια σελίδα, αλλά της δείχνω άλλα δύο - τρία σε άλλες σελίδες. Έφυγε μουρμουρίζοντας κάτι για παλιομαλάκες που με διαγράφουν με μολύβι. Αυτό το περιστατικό δεν το σχολιάζω... Τέλος πάντων, απογοητεύομαι από την ψήφο των πολιτών, αλλά ce qui est fait, est fait.

Κατά τα άλλα όλα μέτρια. Όλοι σχεδόν φεύγουν, ο ένας μετά τον άλλο και διανύουν αποστάσεις. Αγγλία, ορεινή Αχαΐα, Λουξεμβούργο και αλλού. Μένω πίσω να αναρωτιέμαι τι πάει στραβά...

Γενικά νιώθω πως ένα μεγάλο μέρος της αθωότητάς μου φεύγει. Απογοητεύομαι με τη ζωή μου. Το μέλλον μου. Αγχώνομαι. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω και δεν είμαι σίγουρος πως θα το μάθω ποτέ. Απασχολούμαι με τη θνησιμότητά μας, το πόσο εύκολα μπορεί να πεθάνει, να χαθεί ένα άτομο που θεωρεί κανείς δεδομένο. Αναρωτιέμαι γενικώς. Στο τέλος οι σκέψεις με κουράζουν και σταματάω. Μέχρι την επόμενη φορά που πρέπει να προβληματιστώ, που τελευταία δεν απέχει παρά ελάχιστα από την προηγούμενή της.

Πώς σταμάτησε η μίρλα.

Για πολλούς λόγους τελευταία πάω από το υπερχαρούμενο στο υπερλυπημένο... και πάλι πίσω. Χτες το βράδυ ας πούμε που ήμουν λυπημένος έκατσα στον υπολογιστή μου και χάζευα στο διαδίκτυο. Στην κορύφωση της λύπης μου πάτησα το stumble ( κουμπάκι από τη γραμμή εργαλείων που προσφέρει το stumble upon). Εκεί βρήκα τη λύση στο πρόβλημά μου!!!

Γκρίζος ουρανός.

Όταν ο άνεμος σηκώνεται στην έρημο, συνήθως έχει πάνω του πολλούς μικρούς λαθρεπιβάτες: κόκκοι άμμου αρκετά μικροί ώστε ο αέρας να μπορεί να τους σηκώσει. Όταν ο αέρας από την Αφρική αποφασίσει να πάει στην Ευρώπη, παίρνει μαζί του τους μικρούς αυτούς λαθρεπιβάτες. Χτες ο ουρανός ήταν μελαγχολικά κίτρινος. Ο αέρας ήταν ζεστός και στεγνός, αλλά αυτή τη φορά δεν πρόκειται για λαθρεπιβάτες από την Αφρική, πρόκειται για τον Υμηττό, πρόκειται για την Καισαριανή, πρόκειται για τις τελευταίες δασικές περιοχές της Αττικής, περιοχές που αποφάσισαν να κάψουν κάποιοι εμπρηστές. Στις ειδήσεις χτες έδειξαν τη Γη από το δορυφόρο. Η σκόνη, η κάπνα αποφάσισε να πάει να δει τον τόπο καταγωγής της κίτρινης σκόνης. Ο καπνός έφτασε στην Αίγυπτο. Άνθρωποι καίγονται ζωντανοί, χωριά ερημώνουν, δέντρα καίγονται, ερημώνει ο τόπος. Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό; Δεν ξέρω, αλλά υποθέτω. Θα μειωθούν οι ψήφοι στα δύο μεγάλα κόμματα και ίσως αποκτήσουμε πολυκομματισμό. Ίσως –τώρα που έφυγε ο Βεργής- να πάρουν κανένα ψήφο οι οικολόγοι. Ίσως να γίνει πιο αυστηρή η κυβέρνηση στα θέματα οικολογίας, αν και δεν το πιστεύω. Σίγουρα όμως η οικονομία μας, ο τουρισμός μας, η παραγωγή μας, όλα θα υποφέρουν. Πολυκατοικίες θα χτιστούν εκεί όπου κάποτε υπήρχε δάσος. Το ξέρω ότι πρέπει να διαβάσω, αλλά η σκόνη, ο χθεσινός καπνός, το άσθμα μου, όλα αυτά συνεργάστηκαν για να έχω μια ωραιότατη βρογχίτιδα και μια ακόμα πιο ωραία διάθεση. Η κούραση με κάνει να πετάω μαζί με τους δικούς μας λαθρεπιβάτες, τη σκόνη και την κάπνα, και να ονειρεύομαι την έρημο, να ονειρεύομαι κάτι που, δυστυχώς, θυμίζει ένα πιθανό μέλλον για το κράτος μας.

Διακοπές 2007

Τι έχω κάνει όλο αυτό το καιρό που η χώρα μας καίγεται σύσσωμη;

Πήγα στο Παρίσι (στη Γαλλία – ναι υπάρχουν και άλλα Παρίσια στον κόσμο) με την κοπέλα μου 4 μέρες. Ήταν υπέροχα, αν εξαιρέσεις το ξενοδοχείο που ήταν για κλάματα (περισσότερες λεπτομέρειες από το ιστολόγιο της mysticmuse). ΔΕΝ ανεβήκαμε στο Πύργο του Άιφελ, (3 ώρες ουρά? Ναι, καλά που θα καθόμασταν...), ούτε πήγαμε στη Μονμάρτη (έλεος, πώς σφάζει έτσι τα γαλλικά ονόματα η ελληνική γλώσσα... τέλος πάντων). Ανεβήκαμε όμως στον πύργο Mont Parnas (μόλις παρατήρησα ότι και η γαλλική γλώσσα σφάζει τον Παρνασσό, αλλά τέλος πάντων), πήγαμε στο Λούβρο ( 35 λεπτά περιμέναμε μέσα στη βροχή για να μπούμε, αλλά τα άξιζαν) όπου περπατήσαμε μέχρι τελικής πτώσης σε έναν βολικό καναπέ, είδαμε μια ξαδέρφη μου που μας πήγε σε ωραίες συνοικίες του Παρισιού, σε πάρκα και άλλα μέρη, κάναμε βόλτα στα Ηλύσια πεδία, και στα πεδία του Άρη, κάναμε βόλτα με πλοίο στον Σηκουάνα. Επισκεφτήκαμε τη Fnac για να αγοράσω commix, φάγαμε κρέπες και ήπιαμε cidre (αλκοολούχος μηλίτης), διαβάσαμε τις επιγραφές στο μουσείο του Trocadero και είδαμε ζευγάρια να χορεύουν κοντά στο Σηκουάνα εκεί που δίνονται δωρεάν μαθήματα χορού (δε θυμάμαι το όνομα). Θαυμάσαμε τα λεπτομερή εκθέματα του, λιτού σε σύγκριση με το Λούβρο, μουσείου – ινστιτούτου του Αραβικού κόσμου, όπου μας άφησαν να περάσουμε με μειωμένη τιμή απλά και μόνο γιατί κάναμε πλάκα με τον ταμεία. Γενικά ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Τα αρνητικά όπως είπα συνοψίζονται στο ξενοδοχείο. Μην πάτε ποτέ στην αλυσίδα ξενοδοχείων Best Western.

Τι άλλο έκανα... Αφού επέστρεψα και ξεκουράστηκα 3-4 μέρες, πήγα –πάλι με τη κοπέλα μου, να συναντήσω τους γονείς μου και τους φίλους τους στο Πήλιο. Πιο συγκεκριμένα στο Χόρτο Αργαλαστής, όπου παραθερίζουν εδώ και χρόνια (και εγώ μαζί τους συχνά πυκνά...). Τα θετικά της παραμονής ήταν τα επιτραπέζια που παίξαμε με την Άρτεμις, μια φίλη μου από εκείνα τα μέρη. Μπλόφα, Αποίκους του Κατάν και Κάστρα του Μυστρά for ever. Τα αρνητικά ήταν ότι όλοι μιλούσαν γαλλικά και η κοπέλα μου δε μπορούσε να συνεννοηθεί, ότι ήμασταν «υποχρεωμένοι» να ακολουθούμε το πρόγραμμα, ότι η ατμόσφαιρα με τους γονείς μου άρχισε να γίνεται τεταμένη.

Επιστροφή στο σπίτι όπου τσακώνομαι με τους γονείς μου. Οι λόγοι ηλίθιοι στην αρχή, αλλά μετά ανταλλάχτηκαν κουβέντες που δεν έπρεπε να είχαν ειπωθεί. Το αποκορύφωμα ήρθε την επόμενη, όταν ξύπνησα. Δεν άντεξα άλλο, δε θα άντεχα άλλο με όσα ειπώθηκαν αν δεν έκανα κάτι. Και έτσι έπραξα. Άφησα ένα γράμμα, τα κλειδιά μου, πήρα τη βαλίτσα, κάποια ρούχα αρκετά χρήματα και έφυγα. Την έκανα από το σπίτι μου. Οι φίλοι μου με φιλοξένησαν και αφού πέρασαν 5 μέρες χωρίς επικοινωνία, με πήρε τηλέφωνο μια φίλη της μητέρας μου, με έπεισε να επικοινωνήσω μαζί τους. Αυτό που μου είπανε είναι ότι φεύγουν διακοπές στην Πελοπόννησο και πως, αν θέλω, τα κλειδιά μου είναι στο γείτονα που μένει από πάνω. Έτσι επέστρεψα σπίτι. Ευχαριστώ τους φίλους μου για τη φιλοξενία. Βεβαίως όπως προανέφερα αρρώστησα, αλλά δεν είναι τίποτα το τραγικό. Τα πνευμόνια μου που είναι για πέταγμα είναι. Βρογχικό άσθμα.

Πριν προχωρήσω πρέπει να αναφέρω και την προχθεσινή έξοδο. Όπου με παλιούς φίλους πήγαμε Γλυφάδα για καρπουζοvodka. Επικές ατάκες.

Ας δούμε τώρα όμως τι μου επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον.

Α) Εξεταστική

Β) Θα φύγει η κοπέλα μου για Αχαΐα, όπου διορίστηκε ως δασκάλα από το δημόσιο (άμα κανένας έχει ιδέα από κανένα καλό σχολείο να δηλώσει στην περιοχή, ας το πει σε σχόλιο, μας ενδιαφέρει).

Γ) Θα φύγει ο Δάκκος ο μαυρόσπαθος, ο φόβος της ελιάς, να φοβίσει τις αγγλικές ελιές. Άραγε να υπάρχουν; (Συγχαρητήρια για το μεταπτυχιακό bro)

Ως τότε θα διαβάσω, θα κάνω κουράγιο, θα βήξω και θα ελπίζω να συνεχίσω να έχω τέτοιες εμπειρίες γιατί τελικά έζησα πολύ και έντονα αυτό το καλοκαίρι και μερικές φορές, φοβάμαι, ξεχνάει κανείς να ζει.

Υ.Γ: με τους γονείς μου όλα καλά. Κάνουμε πως δε συνέβη τίποτα.

Σημαντικό!

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
Αγαπητοί φίλοι.

Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θρηνούμε για την καταστροφή στην Πάρνηθα.
Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θέλουμε εδώ και τώρα να κάνουμε κάτι για
να ξαναδούμε τον Εθνικό Δρυμό υγιή και ζωντανό.
Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά πρέπει με ψυχραιμία να κάνουμε ό,τι
καλύτερο για να βοηθήσουμε.

Αυτή τη στιγμή, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι:

- Να μην ανέβουμε στην Πάρνηθα. Το οικοσύστημα είναι εξαιρετικά
ευαίσθητο και η αυξημένη ανθρώπινη παρουσία στα καμένα θα το επιβαρύνει
ακόμα περισσότερο, ενώ στις περιοχές που δεν έχουν καεί η ανθρώπινη
παρουσία μπορεί να ενοχλήσει τα ζώα που έχουν συγκεντρωθεί εκεί.

- Να μην ταίζουμε τα ελάφια. Το Δασαρχείο έχει αναλάβει πλήρως τη
σίτιση των ελαφιών, όπου αυτό απαιτείται και το WWF Ελλάς έχει ξεκινήσει
πρόγραμμα περίθαλψης σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το
ανεξέλεγκτο τάισμα έλκει τα ελάφια στις καμένες περιοχές, από τις οποίες
πρέπει να απομακρυνθούν προσωρινά, ενώ πιθανότατα μπορεί να τα βλάψει
σοβαρά.

- Να μη φυτεύουμε δέντρα. Οι ανεξέλεγκτες φυτεύσεις δέντρων και
θάμνων χωρίς κανένα σχέδιο μπορεί να προκαλέσουν πολύ μεγάλη επιβάρυνση,
σχεδόν αντίστοιχου μεγέθους με αυτήν που προκάλεσε η πυρκαγιά, στο
οικοσύστημα που προσπαθεί να ανακάμψει. Οι όποιες αναδασώσεις γίνουν θα
πρέπει να γίνουν βάση μελέτης.

Μπορείτε να μείνετε κοντά μας για να ενημερώνεστε τις νέες εξελίξεις και να
εγγραφείτε στο site μας (www.wwf.gr ) για να προσφέρετε εθελοντική εργασία
στις μελλοντικές εργασίες αποκατάστασης. Μπορείτε επίσης να υπογράψετε την
έκκληση του WWF Ελλάς (www.politics.wwf.gr ) προς τον Πρωθυπουργό για
αποκατάσταση της Πάρνηθας και προστασία των δασών της χώρας.

Άλμα εις ύψος.

Εισαγωγή:

Ο αθλητής έχει λάβει τη θέση του 20 μέτρα από την υπερυψωμένη δοκό. Με βλέμμα αποφασισμένο αρχίζει να επιταχύνει.

Τι συντέλεσε στο να γραφτεί αυτό το κείμενο; Αρκετά πράγματα. Το γήπεδο κοντά στο σπίτι μου, όπου τελευταία πηγαίνω για τρέξιμο και –όταν είμαι με παρέα-κάνω άλμα εις ύψος πάνω σε ένα στρώμα ειδικό για το άθλημα. Οι αποδώσεις μου στη σχολή. Τα όσα έγραψα στο προηγούμενο μου ποστίδιο περί ποιότητας συγγραφής.

Κυρίως θέμα:

Η απόσταση μειώνεται και τα βήματά του αποκτούνε όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Τρία, δύο, ένα τα απαριθμεί στο μυαλό του. Έχει προετοιμαστεί κατάλληλα νομίζει. Δεν είναι ώρα για αμφιβολίες. Πατάει και εκτοξεύεται. Προς στιγμήν πετάει. Όσο μπορεί να πετάξει μόνος του ένας άνθρωπος. Περνάει πάνω από τη δοκό. Πέρασα! Σκέφτεται.

Τα όρια που έθεσα στον εαυτό μου γενικά είναι τεράστια και με αποθαρρύνουν γενικά. Δεν καταφέρνω να αποδεχτώ τη μετριότητά μου και βάζω στόχους ψηλούς. 8άρια βαθμοί στο πανεπιστήμιο. 15 γύρους στο στίβο, πάθος σε κάθε μου γραπτό. Κάθε φορά που βάζω έναν τέτοιο στόχο ενδόμυχα γνωρίζω ότι δεν είναι πολύ πιθανό να τον πετύχω τελείως. Τον βάζω, προσπαθώ πολύ –αν και συνήθως για περιορισμένο χρονικό διάστημα- και προσπαθώ να τον πετύχω.

Επίλογος:

Νόμοι που δεν τους ψήφισε ο ίδιος (βαρυντικής έλξης, διατήρησης της ενέργειας και άλλοι) του επιβάλλονται. Πέφτει στο στρώμα και κοιτάζει τη δοκό. Αυτή για λίγο αμφιταλαντεύεται. Να μείνει στη θέση της ή να πέσει; Τελικά πέφτει. Τη στιγμιαία απογοήτευση διαδέχεται η χαρωπή ανάμνηση του άλματος και η βεβαιότητα πως μπορεί ακόμα να κάνει πολλά άλματα, και κάποια από αυτά, να τα πετύχει.

Ψωνίστικο ίσως.

Η τέχνη δίχως να συμπάσχεις, δίχως να νιώθεις, να βάζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτά που γράφεις, δεν υφίσταται. Το συνειδητοποίησα με αυτό το τραγούδι, πράγμα που για πολλούς θα μοιάζει τραγικό. Αλλά αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου. (Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια). Και στο βίντεο που σας έβαλα να παρακολουθήσετε, ακούσατε 2 φορές το ίδιο τραγούδι. Τη μία από μια φωνή «ακάθαρτη» (Σωτηρία Μπέλου) και την άλλη από μια μουσικό που ακολουθούσε τις οδηγίες του τραγουδιού κατά γράμμα. Σε αντίθεση με τη Σωτηρία Μπέλου όμως, δε το ένιωθε. Στην εκτέλεση του τραγουδιού από την πρώτη, έκλαψα. Στη εκτέλεση της δεύτερης ξαναέβαλα την πρώτη να την ακούσω άλλη μια φορα. Γιατί πρέπει να νιώθεις πόνο, να νιώθεις έρωτα, να νιώθεις, για να μπορέσεις να βγάλεις τέχνη πραγματική. Συγχωρέστε με που το ξέχασα και κατά καιρούς έγραφα πράγματα που δεν τα ένιωθα τόσο βαθιά.

Υ.Γ. Καίγεται ο Υμηττός, το μέρος που έμαθα να περπατάω. Διόρθωση. Ξανακαίγεται. Δε θα σχολιάσω. Άμα σχολιάσω τις φωτιές θα είναι από Οκτώβριο που θα σας ζητήσω να πάμε για αναδάσωση.

Η χειρότερη διαφήμιση της ημέρας.

Επέστρεφα από τη σχολή μετά από ένα διήμερο συνεχών εξετάσεων σε 4 μαθήματα, ( ναι καλά τα πήγα ευχαριστώ), όταν το μάτι μου έπεσε (μεταφορικά εννοώ) πάνω σε μια πινακίδα με έναν τύπο να κάνει ιστιοσανίδα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μετά όμως παρατήρησα το «κάντε διακοπές στο Παρίσι! Μια εβδομάδα 560 ευρώ τα πάντα πληρωμένα!» Μακάρι να είχα φωτογραφική μηχανή...

Δεν είναι ποσοτικό, είναι ποιοτικό.

Έχετε δει ζευγάρια που αγαπιούνται, που είναι ερωτευμένα να κοιτιούνται. Όταν το ένα μέλος από τα δύο χαζεύει το άλλο αφηρημένα, αντί να προσέχει τη συζήτηση που γίνεται τριγύρω; Το πρόσωπο τους να φωτίζεται όταν ξανασμίγουν μετά από ώρες που πέρασαν μακριά ο ένας από τον άλλο. Κάθε σχέση έχει τέτοιες στιγμές. Τι κάνει άραγε τον οργανισμό μας να θεωρεί έναν άλλο άνθρωπο τόσο υπέροχο; Να τον βάζει σε τόσο κομβικό σημείο της ύπαρξής του που οι σκέψεις του να γυρνάνε ξανά και ξανά σε αυτόν. Δεν το γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως όταν συμβαίνει, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορεί να παρατηρήσει ή να ζήσει κανείς.

μην περιμένετε να βγάλετε νόημα.

Οι λέξεις μας είναι τα δημιουργήματα, τα μνημεία που θα αφήσουμε πίσω μας.
Πέρασαν οι εποχές που μας επέτρεπαν να φτιάξουμε κάτι χειροπιαστό μόνοι μας.
Πλέον πρέπει να είμαστε πνεύμα, να σφυρηλατούμε ιδέες.
Πλαδαρά σώματα.
Κάποτε, εικάζετε, είχαν πει στους αρχαίους: « μπορούμε να σας δώσουμε μηχανές που να κάνουν τη δουλειά των σκλάβων».
Πέρασαν οι εποχές που μπορούσαμε να είμαστε μαστόροι.
Οι τάφοι μας θα είναι μικρά δοχεία γεμάτα στάχτη, να κοσμούν τα τζάκια των απόγονών μας.
Οι πυραμίδες της ύπαρξής μας, λέξεις, ήχοι και εικόνες δισδιάστατες, που σκιές δε θα ρίχνουν.
Κάποτε οι αρχαίοι απάντησαν: «Τι θα κάνουν τότε οι σκλάβοι; Όχι, δε θέλουμε μηχανές»
Σήμερα, εμείς οι σκλάβοι δε κάνουμε τίποτα και πνιγόμαστε.
Πρέπει να δουλεύει το πνεύμα μας, ενώ πεθαίνει το σώμα μας, αφέντες σε έναν κόσμο δίχως σκλάβους.
Οι στάχτες μας θα κάνουν τα ταξίδια που δεν κάναμε εμείς, θα περάσουν δίπλα σε ένα κτήριο που δε χτίσαμε εμείς και θα κοιμηθούν στον ίσκιο του.

Ένα χαμόγελο...

Το ταξίδι της ζωής το ξεκινάμε και το τελειώνουμε μονάχοι. Μέσα από τα αόρατα φέρετρα μας, παρακολουθούμε μια παράσταση έχοντας το ρόλο του κομπάρσου. Ασφυκτιώντας για μια ανάσα για ζωή, βρίσκουμε παρηγοριά στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά και στο πρόσκαιρο σεξ.
Όσο κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας κάνοντας ότι δεν βλέπουμε την αόρατη φυλακή μας, νομίζουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι. Όσο πιο πολύ συνειδητοποιούμε την αλήθεια, τόσο πιο αβάσταχτο γίνεται το φορτίο.
Ο αέρας του δοχείου τελειώνει και έρχεται το τέλος.



Προτεινόμενο ανάγνωσμα: «Ο μοναχικός» του Eugene Ionesco

Τα νέα μου.

Διαβάζω. Και όταν δε μπορώ μου παρέχεται η κατάλληλη υποστήριξη από το περιβάλλον μου για να συνεχίσω. Είτε σε μορφή κουβέντας με φίλους, είτε σε μορφή τρυφερότητας μιας μούσας, είτε μαστιγίου και άγχους. 40 βαθμοί Κελσίου και η εξεταστική μου όχι απλά δεν έχει τελειώσει, αλλά δεν έχει ξεκινήσει καν! Αααααααα!

(και δύο γνωστά ανέκδοτα: Γιατί η κότα δεν μπορεί να πηδήξει από μία πέτρα ύψους 2 εκατοστών; Επειδή είναι κότα! Γιατί ο Καίσαρας φορούσε σανδάλια; Γιατί ήταν Ιούλιος!)

Η εξέλιξη του κόκορα.

«Παλιατζήηηης, εδώ ο παλιατζήηης!» Κάποτε ήταν κικιρίκου. Πλέον είναι παλιατζής. Η εξέλιξη δε σταματάει πουθενά.... Σήμερα το πρωί (ημέρα Κυριακή) ξύπνησα με τον ευχάριστο ήχο του παλιατζή με την, υποβοηθούμενη από μεγάφωνο, βραχνιασμένη κακοφωνάρα του. Τη δουλειά του κάνει ο άνθρωπος, οκ, αλλά προσωπικά μου φαινόταν αντί να λεει «παλιατζήηηης! εδώ ο καλός παλιατζήηηηηης», πως έλεγε «Σπασα#@$!ης! εδώ ο καλός Σπασα#@$!ης!»

Οι μίζεροι αυτής της Γης.

Ένας παππούς σε ένα παράθυρο μπροστά στο δρόμο να κοιτάει τους πεζούς και τα αμάξια, με ένα βλέμμα κενό, χαϊδεύοντας μηχανικά μια, ισχνή σαν τον ίδιο, γάτα. Μόνος και χαμένος.

Ένας σκελετός με ίσα-ίσα αρκετή σάρκα για να περνάει για άνθρωπος. Στην Ομόνοια, κοντά στον σταθμό. Επιληπτική κρίση από έλλειψη και προσπαθεί να ανασηκωθεί, μα τα χέρια του ανήμπορα να σηκώσουν το λιγοστό του βάρος.

Μια γυναίκα, χαμένη σε ένα τριπ, περπατάει στο δρόμο χωρίς να βλέπει τα αμάξια. Κίτρινο κολάν, μαύρα ρούχα, κάτω από τον ήλιο της Ηλιούπολης περιμένει. Περιμένει μήπως ένα αμάξι τη μιμηθεί. Όπως αυτή δε τα βλέπει κι αυτό να μην τη δει...

Οι μίζεροι αυτής της Γης μου θυμίζουν πόσα είναι τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Είμαι ο πρέσβης της Λογικής. Τι άλλο να πω; Πράσινα παπούτσια.

Η ερώτηση είναι ποιος με έχρισε ιππότη. Κανείς. Ένας πότης φίλος μου και εγώ συζητούσαμε για το τι είμεθα. Είμεθα σκλάβοι του σώματος και του πνεύματος μας και κυρίαρχοι του καταλήξαμε. Και από τη στιγμή που είμεθα ανώτεροι κάπως πρέπει να ξεχωρίσουμε. Μου δόθηκε ο τίτλος του πρέσβη της λογικής. Οι πρέσβεις είναι εξόριστοι, όμορφοι μορφωμένοι εξόριστοι. Ξύπνια άτομα, επαγγελματίες κατάσκοποι κατά έναν τρόπο. Ε, λοιπόν, από τη στιγμή που είμαι λογικός, ο καλύτερος τρόπος να το δείξει η λογική ήταν να με ξαμολήσει στο κόσμο. Κατασκοπεύω τόσα παράλογα. Αναμειγνύομαι με τους γηγενείς. Τους θωρώ αλαζονικά, μα υιοθετώ τις συνήθειές τους. Μιλάω με τους συμπατριώτες μου που με τριγυρίζουν και μου θυμίζουν μια ιδανική πατρίδα που εγκατέλειψα για να ικανοποιήσω την περιέργεια μου, να ζήσω αυτό που ζουν εδώ οι άλλοι. Αλλά παραείμαι διαφορετικός και ίδιος για να μπορέσω να το ζήσω. Και στη χλιδή των προτερημάτων μου, του πομπώδους τίτλου μου, κάθομαι. Παρατηρώ και λιώνω. Σαν ζαβλακωμένο κεραμίδι που.

κρίση ενός τετάρτου ηλικίας;

Τι καθήκοντα έχετε; Στο δημοτικό λένε τη δουλειά για το σπίτι «καθήκοντα» πλέον. Είναι ένας πολύ κομψός τρόπος να πει κανείς πώς πρέπει να κάνεις κάτι που δε θέλεις, επειδή μετά κάποτε κάπως υποθέτουμε πως ίσως και πιθανά να σε ωφελήσει. Ναι καλά. Υποκρισία σε κάθε βαθμό της εκπαίδευσης, σε κάθε βαθμό της κοινωνίας. Δε θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά τέλος πάντων. Το ζήτημα είναι τι καθήκοντα έχουμε απέναντι στους άλλους, απέναντι στον εαυτό μας. Αλήθεια τι καθήκοντα έχουμε; Ο καθένας μας θα μας πει κάτι διαφορετικό αλλά συνάμα βαρετό. Έχουμε καθήκον να περνάμε καλά; Να είμαστε ειλικρινείς; Εργατικοί; Ευγενικοί; Φέρσου στον άλλο όπως σου φέρεται. Ξαναδιάβαζα το βλογ μου. Σκεφτόμουν τι ευθύνες έχω θέσει στον εαυτό μου. Έχω ευθύνη να γράφω νέα κείμενα; Να σας δείχνω πτυχές της προσωπικότητάς μου; Πόσα σας λεω που δε θέλω ούτε ο ίδιος να ξέρω για τον εαυτό μου; Πόσα ψέματα μέσα στις ειλικρινείς προτάσεις μου; Ψέματα που σχεδόν πιστεύω και ο ίδιος πλέον. Έχω καθήκον όταν είμαι καθ' οίκον να συλλογίζομαι και να σας τεκμηριώνω τις σκέψεις μου; Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι πολλά πράγματα τον τελευταίο καιρό. Γιατί ταυτίζομαι τόσο με άτομα που είχαν τόσες πολλές δυνατότητες αλλά κατέληξαν στη μιζέρια της μετριότητας; Γιατί με τον καιρό δεν καταφέρνω να επαναφέρω κομμάτια του εαυτού μου στην κατάσταση που ήταν πριν τη ρήξη; Γιατί εξαφανίζω ως Χουντίνι ή Κόπερφιλντ τα σοβαρά προβλήματα και τα αφήνω να σαπίσουν κάπου; Γιατί οι σχέσεις μας θεωρούνται δικές μας; Στην τελική με τις σχέσεις μας καταφέρνουμε να μην ανήκουμε καν στους εαυτούς μας. Ανήκω στην κοπέλα μου, τους φίλους μου, την οικογένεια και τους γνωστούς μου. Πόσο μένει που να ανήκει στον εαυτό μου; Γιατί διαβάζω για τις εξετάσεις; Δε θα έπρεπε να με τσεκάρουν με εργασίες και με ανοιχτά βιβλία στο πόσο κατέχω κάποια πράγματα, όπως θα με τεστάρουν στις συνθήκες εργασίας; Γιατί πρέπει να παπαγαλίσω; Γιατί μοιάζουμε τόσο όλοι μας μεταξύ μας; Οι διαφορές φθίνουν όσο περνάνε τα χρόνια, όσο γνωρίζουμε περισσότερα άτομα. Η Κανονικότητα της κατανομής των χαρακτηριστικών με σκοτώνει. Γιατί έχω καθήκον να ζω; Γιατί ξανάρχισα να φοβάμαι το θάνατο; Ποτέ δεν το νικάς, ακόμα λιγότερο όταν πετυχαίνει στιγμιαία την ευτυχία. Γιατί δε μπορώ να είμαι αρκετά χαζός ώστε να μην ξέρω ότι είμαι χαζός; Γιατί είμαι αρκετά έξυπνος για να ξέρω ότι είμαι βλάκας; Γιατί βασανίζομαι; Είμαστε μια γενιά με χαμένο το νόημα. Για να μεταφέρω (κάπως ελεύθερα) τα λεγόμενα του Tyler Durden: Ours is no great war. Ours is no great depression. We don’t have any crisis in our lives but the crisis that our lives are. Χάνομαι και χανόμαστε. Βουλιάζουμε σε ένα δίχως νόημα κόσμο που μας δίνει ηδονές τις οποίες δε νιώθουμε άξιοι. Και έτσι βασανίζουμε τους εαυτούς μας για να πληρώσουμε ένα τίμημα. Αλήθεια πότε το τίμημα της ηδονής έγινε η στέρηση της χαράς; Κάποτε το νόημα ήταν να υπερβείς τις δυσκολίες. Τι νόημα έχει η ζωή δίχως δυσκολίες; Είμαστε καταναγκασμένοι να βρούμε δικό μας νόημα. Τα μπουκάλια που ρίξαμε στη θάλασσα ήταν άδεια γιατί δε γράψαμε μέσα βοήθεια. Οι συνδέσεις μας με το παρελθόν χάνονται. Οι συνδέσεις μας με το μέλλον το ίδιο. Μετέωροι περιμένουμε για κάτι που ξεχάσαμε τη μορφή του.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Περί Αμαλίας.

Πολύς κόσμος έχει προωθήσει την τελευταία επιθυμία της Αμαλίας. Το επόμενό μου ποστ θα κάνει ακριβώς το ίδιο. Αλλά πρωτύτερα πρέπει να δικαιολογηθώ. Συγνώμη που δεν μπορώ να εμπλακώ συναισθηματικά. Ο λόγος είναι ότι υπήρχε κάτι αντίστοιχο πριν μερικά χρόνια στην Αμερική. Μισό εκατομμύριο κόσμος παρακολουθούσε την ιστορία από το διαδίκτυο, έστειλε λεφτά, έκανε, έρανε. Και τελικά η κοπέλα «πέθανε». Και τελικά η κοπέλα ήταν τύπος που τα οικονόμησε χοντρά. L. Τι να πω; Πιστεύω ότι η περίπτωση της Αμαλίας είναι διαφορετική. Θέλω να το πιστεύω. Αλλά δε θέλω να εμπλακώ συναισθηματικά περισσότερο απ' όσο όταν διαβάζω ένα βιβλίο. Το επόμενο (ή το προηγούμενο, αναλόγως αν το εξετάσεις ως προς τη στιγμή εγγραφής ή τη σειρά ανάρτησης) ποστ είναι το «επίσημο». Ακόμα και να είναι ένα παραμύθι, είναι απαίσιο αυτό που συνέβη. Ακόμα και αν η ιστορία είναι ψέμα, αυτά που πρεσβεύει είναι σωστά και δίκαια και θα τα υποστηρίξω, έστω με αυτόν τον υποτυπώδη τρόπο.

Οι αναμνήσεις.

Θυμάμαι φίλους, θυμάμαι στιγμές, θυμάμαι διαδρομές, θυμάμαι... Πολλά απ’ όσα θυμάμαι μοιάζουν ιδανικά, σαν ο χρόνος να σβήνει με το πέρασμά του τις τραχιές γραμμές στο σχέδιο που είναι οι αναμνήσεις μου, και σταδιακά δε μένει παρά ένα σχέδιο λιτό και όμορφο. Όσο επώδυνες και αν είναι οι αναμνήσεις, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ τις νοσταλγώ. Φοβάμαι άραγε τόσο να γεράσω; Τόσο επιλεκτική είναι η μνήμη μου; Τόσο υποκριτικό το υποσυνείδητό μου; Ίσως. Όλοι μας νομίζω πως έτσι λειτουργούμε. Αν κάτι το θυμόμαστε σταδιακά ξεχνάμε τις δυσάρεστες πτυχές του. Αν δε κάτι είναι τόσο επώδυνο και έντονο ταυτόχρονα, που δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε, μήδε να βρούμε τρόπο να το ωραιοποιήσουμε, τότε το αγνοούμε. Σύστημα επιβίωσης. Όμως ο τρόπος λήψης αποφάσεων καθορίζεται κατά κύριο λόγο από τις αναμνήσεις μας. Από τις ψευδαισθήσεις μας. Αλήθεια, σαν γεράσουμε θα πιστεύουμε ότι όταν ήμαστε νέοι συμπεριφερόμασταν καλύτερα από ότι τα νιάτα σήμερα. Ότι ο κόσμος ήταν καλύτερος τότε. Εγώ ήδη τα μισοπιστεύω και είμαι μπόμπιρας ακόμα. Τέλος πάντων, παρεκτρέπομαι... Το ερώτημα που ήθελα να θέσω ήταν: «Αξίζει να χάνουμε σε ακρίβεια λογικής κρίσης, για χάρη καλύτερων αναμνήσεων;». Δεν το γνωρίζω. Ο περισσότερος κόσμος διαλέγει την ευτυχία της άγνοιας. Άγνοιας όσων διέπραξαν στο παρελθόν, άγνοια αρνητικών πραγμάτων που έζησαν. Σίγουρα η συλλογιστική μας πορεία θα ήταν ανώτερη άμα λαμβάναμε υπ’ όψιν μας τα λάθη του παρελθόντος. Πώς όμως θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε δεύτερη φορά ένα άτομο; Πώς θα μπορούσαμε να συγχωρούμε; Δεν ξέρω. Δε θυμάμαι. Ρωτήστε κάποιον που να θυμάται. Εγώ δεν τσακώθηκα ποτέ σοβαρά με κανέναν. Δεν απογοητεύτηκα ποτέ. Θα το θυμόμουν.

Ζούμε σε όνειρα.

Η αλήθεια είναι πως η ζωή μας είναι βαρετή. Και γι’ αυτό ζούμε σε όνειρα. Όνειρα του πώς ήταν κάτι , πώς θα μπορούσε να ήταν, πώς θα μπορούσε να είναι τώρα και πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί στο μέλλον. Το τώρα μας μάς φαίνεται, πλην ελαχίστων στιγμών, άδειο, άνευ νοήματος. Σκεφτόμαστε πώς περάσαμε χτες με την κοπέλα μας. Πόσο ωραία ήταν όταν σκαρφαλώναμε σε δέντρα στην εξοχή όταν ήμαστε παιδιά. Πόσο ωραία θα ήταν το τώρα άμα είχαμε διαβάσει πιο πολύ, άμα είχαμε περισσότερα κίνητρα. Σκεφτόμαστε ότι θα πάμε διακοπές, ότι θα έρθουν ωραίες αλλά και άσχημες στιγμές. Σαν τα τρελομπαλάκια που αγοράζαμε κάποτε, οι σκέψεις μας χοροπηδάνε μπρος πίσω στο χρόνο. Γιατί; Απλά και μόνο γιατί το τώρα είναι αυτό που έχουμε. Θέλουμε κάτι παραπάνω, αλλά αρκούμαστε σε αυτό που έχουμε. "Δε βαριέσαι" είναι η έκφραση που όλους μας ενώνει. Και μετά βλέπεις εθελοντές στον ερυθρό σταυρό. Βλέπεις ανθρώπους που παίρνουν 2 χρόνια διακοπές για να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Και αναρωτιέσαι, εμένα πότε θα φτάσει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι και θα με κάνει να κινηθώ; Να διαβάσω; Να βοηθήσω; Να ενδιαφερθώ; Να ψάξω; Όμως δε κάνουμε τίποτα από όλα αυτά. Απλά καθόμαστε, διαβάζουμε για κατορθώματα και περιμένουμε στο κουκούλι μας να γίνουμε πεταλούδες. Δε θα γίνουμε όμως.Είμαστε άνθρωποι που κοιτούν το έδαφος. Σήκω. Αρκετά διάβασες. Πήγαινε έξω. Στο μπαλκόνι ή στο παράθυρο ή, ακόμα καλύτερα, στην εξοχή. Δες τον ουρανό, γιατί το είδος μας χαρακτηρίζεται από αυτό. Αφού το κάνεις... Η μπάλα είναι στα χέρια σου.

Ο νέος είναι ωραίος. Ο παλιός;

Είναι αλλιώς; Ίσως. Ένιωσα non-modern, ένα απολίθωμα. Εικόνες. Labels. Καινοτομίες. Εντυπωσιασμοί. Σε έναν χώρο που, όσο και αν έλεγα ότι δε με ενοχλεί να γράφει κάποιος άλλος, τελικά είναι πιο κομμάτι μου απ’ όσο περίμενα. Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί και κατέληξα κάπου. Θα γράφει ένας πολύ καλός μου φίλος πού και πού τις σκέψεις του επειδή «βαριέται» να φτιάξει βλογ. Ε, και? Άμα δενμπορούμε να αφήσουμε λίγο χώρο στους φίλους μας, στις ψυχές μας, τότε κινδυνεύουν να πάθουν αρτηριοσκλήρωση. Οι ψυχές μας, όχι οι φίλοι μας. Όσο και αν χωρίζουν οι δρόμοι μας, οι αναμνήσεις μάς ενώνουν. Καλή αρχή bro.

Ο Καινούριος

Από εδώ και πέρα θα συνεισφέρω και εγώ σε αυτό το βλογ. Βέβαια αυτό δεν θα γίνεται και πολύ συχνά(τυχεροί είστε) λόγο διαφόρων παραγόντων που δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούν σε αυτό το πρώτο μήνυμα γνωριμίας. Δεν θα πω αλλά πράγματα για τώρα. Θα συνεχίσουμε κάποια στιγμή.

Υ.Σ.: συναίσθημα καθώς έγραφα: αισθάνομαι ότι εισβάλω σε έναν προσωπικό χώρο με έναν θρασύ τρόπο(παρόλο που υποτίθεται ότι έχω το οκ του ΑΘΕ). Τελικά έχει ενδιαφέρον...

Crash the 29 questions party.

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Κάτι άπιαστο.
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το γεγονός ότι μειώνεται η μελατονίνη στο σώμα μου.
3. Η μεγαλύτερη μαλακία που έχετε πει σε κάποιον και την έχει πιστέψει;
Βασικά... Δεν είμαι ο Ανέστης. Ο δίδυμός του ο Αλέξανδρος είμαι.
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Δε το γνωρίζω.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Υπερβολικά συχνά βαριέμαι τον πραγματικό κόσμο και χάνομαι στο αν.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Τα ορθογραφικά.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Τον Αννίβα. Φαντάστικός στρατηγός απίστευτος ηγέτης, αλλά έχασε μια ανάσα από το όνειρο.
8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Αυτοί που καταφέρνουν να εκμεταλλευτούν τα ταλέντα τους.
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Η Ζωή μου.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Frank Herbert, Bernard Werber, Π.Σ.Δέλτα, Καζαντζάκης, και ένα σωρό άλλοι. (έβαλα έναν από κάθε γλώσσα που διαβάζω :P)

11. Αγαπημένη ταινία;
Fight Club

12. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Παραμύθι δίχως όνομα.

13. Χειρότερο τραγούδι όλων των εποχών;
Είναι μάλλον ελληνικό σκυλάδικο.

14. Τι νοσταλγείτε πιο πολύ απ’ όλα;
Που δεν είχα ιδέα τι είναι το σεξ.

15. Κανένα σοκαριστικό μυστικό έχετε;
Ναι.

16. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Δεν έχω πετύχει και πολλά πράγματα...

17. Τι θα παίρνατε μαζί σας αν ήταν να ζούσατε στο "Μικρο Σπίτι στο Λιβάδι" ;
Βιβλία.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Βαθύ γαλάζιο.

19. Αγαπημένος τρόπος αυτοκτονίας;
Πέφτω από το μπαλκόνι ενώ έχω πάρει γερή δόση αναισθητικών και πεθαίνω

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Νερό.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν ασχολούμαι πιο πολύ με τα μαθηματικά
22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την έλλειψη νοήματος που μας περιτριγυρίζει.
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Οι υπόλοιπες υγιεινές αποδράσεις από την πραγματικότητα.
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Άμα κάνω παιδιά να βγούνε καθυστερημένα.

25. Μεγαλύτερο ψέμα;
ΨΕΜΑ (μεγαλύτερο δεν είναι έτσι;)

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Όλα είναι τόσο πολύπλοκα απλά.

27. Πως θα επιθυμούσατε να ζήσετε;
Ευτυχισμένα.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Εξήγησέ μου.

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Αναμονή για αλλαγές.

2ρο Dan

Πήρα το δεύτερο Dan στο Tang Soo Do την κυριακή 13/5/2007. Νιόθω κομμάτια από την προπόνηση, αλλά τα πήγαμε ως σχολή πολύ καλά στις εξετάσεις μας. :) Ευχαριστώ τον δάσκαλό μου για αυτό.

Άθε... θα σας κάνω τη χάρη.

Η αλήθεια είναι πως είμαι Θεός. Ο Άθε. Ο Θεός των Άθεων. Όταν κανείς λεει ότι είναι Άθεος, εννοεί ότι πιστεύει σε εμένα. Κοινώς οι πιστοί μου είναι περί τα 600.000.000 άνθρωποι στο πλανήτη Γη. 10% του συνολικού πληθυσμού. Η θρησκεία του Αθεϊσμού. Ιδού και οι δέκα εντολές μας: (υπάρχουν και στο διαδύκτιο αλλά τις μετέφρασα και τις άλλαξα γιατί τι Θεός θα ήμουν αν δεν άφηνα το στίγμα μου στη θρησκεία μου;)

1)ΔΕΝ θα πιστεύεις κάθε τι που σου λένε

2)Θα ερευνείς για γνώση και αλήθεια συνεχώς.

3)Θα μεταδίδεις σε όσους θέλουν να μάθουν όσο έχει δείξει η επιστήμη.

4)ΔΕΝ θα ξεχάσεις ποτέ τις καταστροφές που προκάλεσε ο Θρησκευτικός φανατισμός.

5)Θα θέσεις θεμέλια για τη βελτίωση του κόσμου ανά τις γενεές.

6)Θα ζεις εν ειρήνη με τους συνανθρώπους σου.

7)Θα ζεις κάθε σου στιγμή στο έπακρο.

8)Θα ακολουθείς έναν προσωπικό κώδικα αξιών.

9)Θα διαχωρίζεις την εκκλησία από το κράτος

10)Θα υποστηρίζεις όσους ακολουθούν αυτές τις εντολές

11)Θα με λατρεύετε.

12)ΔΕΝ θα ακολουθείτε κανόνες που σας δίνουν άλλοι πέραν του εαυτού σας.

Αθελούια.

Σημείωση: Το κείμενο είναι ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΌ. Δεν ωθώ κανέναν να πιστέψει τίποτα στο οποίο δεν θέλει να πιστέψει. Αναφέρω τις 10 εντολές του ηθικού Άθεου για εμπλουτισμό του κειμένου. Ο καθένας μας έχει δικαίωμα πίστης σε ότι θέλει. (Αλήθεια τι 'αποψη έχετε για τις εντολές των άθεων; Τις θεωρώ καλοδουλεμένες. Αλλά και άχριστες, καθώς οι άθεοι θεωριτικά δεν οφείλουν να ακολουθούν κάτι. Δε πιστεύουν σε κάποια ανώτερη δύναμη. Τέλος πάντων. Αυτά. Ά! Και η όλη ιστορία άρχισε όταν άκουσα πάρα πολλές φορές το "σε λατρεύω" από την κοπέλα μου :S.

Φωτομοντάζ με λέξεις.

Η Ιστορία μου δεν ενδιέφερε κανέναν.

(¨Ένας δρόμος άδειος με τρομερή συννεφιά)

Μια σταγόνα ανάμεσα στις άλλες, ποιος να με προσέξει;

Βροχή που πέφτει σε ένα τζάμι και οι σταγόνες σχηματίζουν ένα βέλος που δείχνει μία ή πολλές σταγόνες.)

Καθώς το έδαφος πλησίαζε, σκέφτηκα:

(Πολλές εικόνες όπου το έδαφος πλησιάζει από μακριά μέχρι ζοομ σε μια πέτρα και ένα λουλούδι)

Τουλάχιστον εγώ πέφτω στη Γη.

(Κάποιος που στέκεται με χέρια ανοιχτά σε μία ταράτσα ενώ βρέχει. Ένα ζευγάρι φτερά.)

Πατάκες

Είσαι τρελό παλικάτι.

Καληνύστα!

Σκυλάκια! (Αντί για φιλάκια)

Υπαρξικακή Ανησυχία.

Ευτυχεσμένα.

Μεγάλες αλλαγές.

Ονόματα, (Ναι έγινα ο Άθε, αλλά αυτό είναι μια ιστορία για άλλη φορά. Οποίος το βρει - πλην της κοπέλας μου -, κερδίζει γλειφιτζούρι. Το βλογ χάρη στη βοήθεια του Βαλίδορου Πρωτομαρηρίσαντος, πήρε νέα μορφή. Σας αρέσει; Επίσης από καιρό σε καιρό θα προσθέτω commix και σχόλια και άλλα πράγματα.

Τον εαυτό σου θα τον βρεις.

Για μια στιγμή μονάχα. Στην παραλία το βράδυ με τα αστέρι της εξοχής να σε κάνουν να θέλεις να τα κοιτάς όλο το βράδυ. Σε ένα λεωφορείο ρεμβάζοντας. Στην αγκαλιά της κοπέλας σου. Θα τον βρίσκεις και θα τον χάνεις κάθε στιγμή. Γιατί ο εαυτός σου αλλάζει συνεχώς, τα πάντα ρει που έλεγε και ο Ηράκλειτος. Κάθε σκέψη που περνάει από τον νου σου, κάθε εικόνα που βλέπεις, ήχος που ακούς, κάθε ερέθισμα που δέχεσαι σε αλλάζει από το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Τα λόγια περί ελευθερίας της βούλησης, οι όλοι προβληματισμοί σχετικά με την χρησιμότητα της «αυτοπραξεωκρισίας» (κάτι σαν τη λογοκρισία αλλά για τις πράξεις μας –όχι 1+1 =2, βρε τις κοινωνικές μας πράξεις), όλα αυτά, δεν αποτελούν παρά προσπάθεια κατανόησης του εαυτού μας. Όμως ποτέ δεν θα τον κατανοήσουμε πλήρως για διάστημα μεγαλύτερο της μίας στιγμής. Η στιγμή μπορεί να είναι κάτι γενικό, και ευμετάβλητο αλλά σίγουρα δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Είναι μικρές ευχάριστες στιγμές. Όταν κάνεις κάτι για να ευχαριστήσεις τους άλλους, και αυτοί ευχαριστιούνται αυτό δεν είναι κακό. Το κάνεις για να τους ευχαριστήσεις, όπως αυτοί κάνουν άλλα πράγματα για να σε ευχαριστήσουν. Υπάρχουν όρια πάντοτε, αλλά το να κάνεις κάτι γιατί υποσυνείδητα καταλαβαίνεις ότι το να βοηθάς τα άτομα που σε βοηθάνε δεν είναι κακό. Το να περιορίζεσαι υπερβολικά εξ αιτίας αυτού, ίσως. Το να κάνεις μερικές θυσίες όμως δεν είναι κακό –όσο αυτές δεν είναι άσκοπες. Ο εαυτός μου πάντως χάνεται και βρίσκεται διαρκώς. Αυτή η αναζήτηση είναι που μας κάνει ανθρώπους. Προσπαθούμε να φτάσουμε σε κάτι καλύτερο και πάντα πέφτουμε στα λάθη μας. Τρία βήματα μπρος και δύο πίσω.

Παντρεύομαι!

Να σας ανακοινώσω μέσα από το βλογ μου ότι σε 3 εβδομάδες, στις 15 του μήνα θα παντρευτώ, με πολιτικό γάμο, την κοπέλα μου. Ο γάμος θα γίνει στο δημαρχείο του Αγίου Δημητρίου στις 10 το πρωί.

ΧΑΧΑΧΑ Πρωτομαγιά!!!!

Τι; έχω χρονοκαθυστέρηση; Ε, και εσείς τώρα τι τα ψάχνετε...

Help wanted.

Αποφάσισα κάτι: Να αλλάξω template στο βλογ μου. Δεδομένου ότι θέλω να έχει να κάνει με περίπου τα ίδια χρώματα με τα τωρινά, με δελφίνια ή/και θάλασσα, μήπως έχετε να μου προτείνετε κανένα; Θέλω να είναι ευανάγνωστο. Άμα βρω μόνος μου κανένα θα σας διαγράψω το ποστ αυτό. Ευχαριστώ εκ των προτέρων :)

Κάθομαι μπροστά την οθόνη και πληκτρολογώ.

Τόσες ιδέες περνάνε, μα δε μπορούν να βρουν συνοχή. Θέλω να εκφράσω τόσα πράγματα, αλλά η έμπνευση αρνείται να μου δώσει τρόπο να τυλίξω τις ιδέες που θέλω, να περάσω μέσα σε φράσεις αρεστές και εύηχες. Θέλω να γράψω για τους φίλους μου, είτε αυτό σημαίνει για να με διαβάσουν, είτε για να αναφερθώ σε αυτούς. Όμως οι λέξεις αρνούνται να στοιχηθούν σε ένα κείμενο της αρεσκείας μου. Θέλω να εκφραστώ για τη ζωή, την ΖΩH με κεφαλαία, μα, φευγαλέα μου φαίνεται και σαν θέμα περνάει. Θέλω να μιλήσω για τόσα πράγματα, μα αντί για λόγο παράγω γραφή. Εσώκλειστη στη γραφή η αφή. Άραγε σας αγγίζω; Οι Λατίνοι λέγανε Verba volant, scripta manent ή κάπως έτσι. Δεν έμαθα ποτέ να ορθογραφώ στα λατινικά. Όμως μένουν τα γραπτά; Προφανώς εννοούσαν πως ό,τι γράφεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πειστήριο στο μέλλον, όσον αφορά εμπορικές συμφωνίες. Όμως για τι θα πείσουν τα γραπτά μου; Ότι ξέρω να παρομοιώνω πράγματα μεταξύ τους; Ένα κενό. Ένα κενό θα φανερώνουν στο μέλλον. Ένα τεράστιο κενό, εκεί που άλλοι έχουν πίστη και ελπίδα. Έναν άνθρωπο απογοητευμένο πρόωρα. Δεν καταφέρνω να γεμίσω τις γραμμές, γιατί σήμερα δε νιώθω πως μπορώ να πω κάτι που να μην έχει ειπωθεί από άλλους παλαιότερα ή ακόμα και από εμένα τον ίδιο. Τα κείμενα που υπάρχουν παρακάτω του ποστ αυτού δεν έχουν ήδη πει πολλά; Όσα γράφω τώρα δεν είναι παρά επαναλήψεις, αναμείξεις ακάθαρτες, τίποτα το νέο. Verba volant, scripta manent και έτσι θα μείνει και αυτό το κείμενο, στο αρχείο, με τα τόσα κείμενα που γράφονται κάθε ημέρα, ξεχασμένο, γιατί και να το διαβάσετε, θα ξεχαστεί.

P.S.:Καλά είμαι, μην αγχώνεστε. Αλήθεια τι με έχει πιάσει με τους λατίνους;

Mea Culpa

Ή όπως γράφεται αυτό κατά τους Λατίνους.

Λοιπόν σε προηγούμενό μου βλογ, με αριστοκρατικό τίτλο αφοδεύματα, και με κοινό τίτλο σκατά, έγραψα κάτι που, όπως πολλά που γράφω, α) δε με εξέφραζε πλήρως αλλά εξέφραζε ότι ένοιωθα εκείνη τη στιγμή, και β) δεν έγινε αντιληπτό με τον τρόπο που επιθυμούσα. Γενικά το ποστ αυτό ήταν μια απόδειξη πως δεν γράφω καλά όταν πρέπει να κοιμηθώ αντί να γράφω κείμενα για το βλογ.

Αλλά είχα θερμότατους μαχητές των απόψεών μου που μου αποδείξανε πως τα όσα γράφω είναι φασιστικότατα {υπερθετικός του φασιστικά αλλά δεν το έχει το word}. (ναι, σε εσένα και εσένα αναφέρομαι.)

Έχει να κάνει με τη γενιά του βλογ και τις απόψεις μου για αυτήν. Το αστείο είναι πως στο ποστ σκατά είχα αντιφάσεις με το ποστ η γενιά του βλογ.

Τα βλογ. Ας δούμε λοιπόν ως τι χρησιμοποιούνται: Ως ένα μέρος που μπορεί κανείς να αναρτήσει συνδυασμούς από κείμενα, εικόνες, και ήχους. Μπορεί να είναι ένα ημερολόγιο που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με φίλους αλλά και αγνώστους, ή μπορεί να είναι ένα site με πορνό. Η ύπαρξή τους αποτελεί από μόνη της ένα τεράστιο βήμα προς τα μπρος για τη δημοκρατία που τελευταία οπισθοδρομεί. Για αυτό το γράφω και το δηλώνω, είμαι υπέρ του να γράφει κόσμος σε βλογ. Και ας γράφει ότι θέλει.

Ας πάμε όμως τώρα αυτά που με ώθησαν να τα κατακρίνω.

Συλλογισμός πρώτος: η κοινωνία μας, μας έχει διδάξει από την πιο τρυφερή μας ηλικία στο ότι ήμαστε μοναδικές νιφάδες χιονιού, η κάθε μια μας όμορφη και ξεχωριστή. Ταυτόχρονα μας έχει γεμίσει το κεφάλι με φιλοδοξίες. I wanna be a star που ακούγαμε και πρόσφατα. Θέλουμε όλος ο κόσμος να αναγνωρίσει την μοναδικότητά μας. Δεν βγάζω τον εαυτό μου από τον χορό. Το να μην είναι κάποιος επιτυχημένος και δημοφιλής είναι κατακριτέο. Έτσι έχουμε γενιές επί γενεών ανθρώπων που ζούνε μίζερες ζωές επειδή δεν έχουν συμβιβαστεί με την αποτυχία. Επαναλαμβάνω πως αν και γενικά δεν είμαι καλός χορευτής δεν βγάζω τον εαυτό μου από το χορό.

Συλλογισμός δεύτερος: Λογοκρισία μέσο της μάζας. Παλαιότερα, επί μεσαίωνα κυρίως, υπήρχε η ιερά εξέταση που καθόριζε τι αξίζει και τι όχι για την ανάγνωσή μας. Ο κόσμος δεν θα είχε πρόσβαση σε αιρετικά πράγματα. Όμως πλέον ο κάθε ένας από εμάς είναι συγγραφέας, και έτσι η μάζα της πληροφορίας που παράγεται ημερησίως είναι μεγαλύτερη από τη μάζα πληροφορίας που μπορεί να απορροφήσει ένας άνθρωπος ετησίως. Συνεπώς πολλά αξιόλογα πράγματα χάνονται λόγο του όγκου των πληροφοριών που παράγονται αδιαλείπτως.

Σύνθεση των συνειρμών: αξίζει να γράφω; Είμαι μοναδικός; Δεν είμαι. Τριγύρω μου υπάρχουν πιο γλαφυροί, μα και πιο ωμοί βλόγεροι από εμένα που στην ουσία όμως λένε τα ίδια με εμένα. Όμως άμα αξίζει να συνεχίσω να γράφω; Ναι. Αξίζει. Γιατί ακόμα και αν δεν είμαι μοναδικός, και αν δεν είμαστε παρά καχεκτικές κόπιες κάποιου καλύτερου συγγραφέα από εμάς, υπάρχουν στιγμές που κάπως πρέπει να σπάσεις λίγο κάποια δεσμά από πάνω σου, είτε αυτά είναι προκαταλήψεις που έχει ο κόσμος, είτε οτιδήποτε άλλο σε βαραίνει, και έστω για λίγο έτσω διαδυκτιακά να φωνάξεις: ΑΞΊΖΩ!

Ζητώ συγνώμη σε όσους προσέβαλα με προηγούμενα ποστ. Θα προσπαθήσω να εκφράζομαι πιο καθαρά και λιγότερο dada-ιστικά. Όποιες διαφωνίες δεκτές. J

{Σημείωσεις πριν τις ξεχάσω. Κάντε και εσείς χρήση της λέξης βλογ αντί για την λέξη blog. Και δεν είμαι άθλιος στη φωτογραφία που ανάρτησα;}

Πασχαλινός διάλογος.

Άγνωστος: Χριστός Ανέστη.

Πιθανές απαντήσεις μου:
1)Α γαμήσου.
2)Old news no news
3)Δε φτερνίστηκα

Λατρεύω το πάσχα. Φαίνεται;

Σκατά.

Άμα το σκεφτεί κανείς δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε πως τα απορρίμματα μας είναι κάτι απαίσιο, δεν υπάρχει λόγος να εκφράζουμε μέσο του ονόματος τους το πόσο δυσάρεστη είναι μια κατάσταση. Στη περίπτωση αυτού του βλογαρίσματος όμως εκφράζουν ακριβώς την κατάστασή μου. Όχι δεν συνέβει κάτι κοσμοϊστορικά σημαντικό. Απλά, καιρό τώρα, σκέψεις και ερωτήματα στροβιλίζουν στον εγκέφαλο μου, ως άλλα χρυσόψαρα σε μια γυάλα, και σήμερα, αφού κάνανε τόσους μίζερους κύκλους, βγήκαν στην επιφάνεια. Αυτές τις μέρες που σαν παλίρροια ξεχύνεται ο λαός στην περιφέρεια, στα χωριά του, και η Αθήνα μένει μισή. Αυτές τις μέρες που οι άθεοι γίνονται ξανά χριστιανοί... Εγώ ως συνήθως νιώθω μόνος. Έχω ξαναπεί τις απόψεις μου για το Πάσχα... Φέτος έρχονται –για τελευταία απ’ ότι φαίνεται φορά- ο παππούς και η γιαγιά από Γαλλία. Η ηλικία, προχωρημένη αλλά παρ’ όλα αυτά με έλλειψη πρωτοτυπίας, θα τους καθηλώσει, όπως λένε, σπίτι μετά από αυτό το ταξίδι. Πάνω σε αυτό να πούμε ότι τους συγγενείς δε τους διαλέγουμε, αλλά προσπαθούμε να τους αγαπήσουμε ως έχει. Τι να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που σου μιλάει για τον Β παγκόσμιο πόλεμο από όταν είσαι μωρό, και για τη ζωή του. Που έχει μείνει σε αρχές που δεν υπάρχουν πια. Που πιστεύει σε κάτι που εσύ αμφισβητείς; Που σου μιλάει για κρεματόρια και για κήπους των αναμνήσεων και σου ζητάει να τα επισκεπτείς αφού αυτός πεθάνει. Τι να πεις σε μια γυναίκα που είναι γλυκιά μα εύθραυστη που είναι αυστηρή και τελειομανής και τη θυμάσαι μια ζωή να σου λεει για κανόνες συμπεριφοράς που ως παιδί δε καταλαβαίνεις; Απλά κάθεσαι μαζί τους, προσπαθώντας να ρουφήξεις όσες περισσότερες αναμνήσεις τους, και υποκρίνεσαι πως είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου για να είναι ήσυχοι. Τι να κάνεις; Έρχονται απόψε.

Όμως δεν είναι μόνος αυτές οι σκέψεις που με ταλαιπωρούν. Λυπάμαι που σας βάζω και διαβάζεται τόσο μεγάλο κείμενο, αλλά έχω πολλά θαμμένα που πρέπει να ξεθάψω.

Έχετε παρατηρήσει τελευταία πόσα πολλά βλογ υπάρχουν; Πόσοι πολλοί συγγραφείς υπάρχουν; Ξέρω ξαναμίλησα για αυτό στη γενιά του βλογ, αλλά τώρα με απασχολεί μια άλλη πτυχή του θέματος. Είμαστε τόσοι πολλοί με ανώτερη της μέσης εκπαίδευσης; Ήμαστε τόσοι πολλοί που θεωρούμε τις σκέψεις μας μοναδικές, τις εμπειρίες μας ξεχωριστές; Τόσοι πολλοί ήμαστε με την αυταπάτη πως τα γραπτά μας αξίζουν να διαβαστούν; Κοιτάχτε και πόσα βιβλία βγαίνουν. Λογοκρισία λόγο υπερβολικά πολλών πηγών πληροφόρησης. Ποιος από εμάς, τις εξ ημών άραγε, αξίζει; Ποιος έχει ταλέντο; Ποιος είναι ένας νέος Tim Robins, Frank Herbert, Bernard Werber; Και αν είναι κάποιος από εμάς, που πολύ αμφιβάλω καθώς οι περισσότεροι δεν αποζητάμε παρά την προσοχή και την αποδοχή του κοινωνικού συνόλου, και αν είναι κάποιος από εμάς, τότε πως θα καταφέρουμε, πως θα καταφέρει να βγει από την αφάνεια; Δε θα τα καταφέρει. Γιατί θα βρίσκεται μέσα σε ένα δάσος από κέρινα ομοιώματα του. Ο καθένας μας μια ακίνητη αντιγραφή του, μια έλλειψη πρωτοτυπίας που σαν κερί καλύπτει το δικό του τέλειο γράψιμο.

Και πάλι όμως δεν είναι μόνο αυτά που με απασχολούν. (όσοι με διαβάζεται/ γνωρίζετε, θα αναρωτιέστε τι έχει πάθει και γράφει τόσο πολύ; Ή αν δε το αναρωτιόσασταν, το αναρωτιέστε τώρα. Ή κάτι τέτοιο. Απλά είδα αρκετές ωραίες ταινίες πρόσφατα και με πληγώσαν αρκετά, και αρκετά ευχάριστα για να θέλω να γράψω.)

Σας έχει τύχει ποτέ το παρακάτω;

Έχετε πάει ποτέ στο σούπερ-μάρκετ και ενώ ξέρετε πως θέλετε το x πράγμα και μόνο αυτό, βλέπετε ένα ποτό, ή ένα y προϊόν και καταλήγετε σπίτι και με τα δύο, ενώ χρειαζόσασταν μόνο το ένα.

Ή

Ενώ είστε κατά των Mac Donald’s, να περάσετε απ’ έξω και να αποφασίσετε ότι πεινάτε να μπείτε και να πάρετε κάτι να φάτε;

Γενικά τελευταία με απασχολεί η τέχνη της υποσυνείδητης χειραφέτησης που μας γίνεται, αλλά που μπορούμε και εμείς να εξασκήσουμε. Ένας από τους πιο ωραίους «μάστορες του είδους είναι ο Derren Brown του ηνωμένου βασιλείου της Αγγλίας.

Μόλις βγήκα από την ψυχική κατάσταση με την οποία γράφω, οπότε οφείλω να σας αποχαιρετήσω και να σας ευχηθώ να περάσετε καλά κατά τη τήρηση μιας παράδοσης στην οποία οι περισσότεροι δεν πιστεύετε. Καλό σούβλισμα.

Θε

Ή αλλιώς ο Θεός του Schrödinger.

Ας δούμε κάποια πράγματα μαζί.

Α) Τα πειράματα επηρεάζονται από την παρατήρησή τους. Αυτό ισχύει. Από εκεί, πολύ χοντρικά, μπορούμε να υποθέσουμε πως ένας αριθμός πραγμάτων στο σύμπαν επηρεάζονται από την καθολική αντίληψη/ παρατήρησή τους.

Β) Ένα σεβαστό ποσοστό (μεγαλύτερο του 80%) των ανθρώπων πιστεύουν στη ύπαρξη του θεού. (Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο βεβαίως).

Γ) Ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου πιστεύει ότι στη δύναμη της λογικής και της επιστημονικής έρευνας.

Δ) Η επιστημονική έρευνα αντιτίθεται στην ύπαρξη του θεού, λόγο έλλειψης στοιχείων. Δε μπορεί να αποδείξει την ανυπαρξία του, αλλά κανείς δε μπορεί να αποδείξει την ύπαρξή του...

Ε) Άμα η ύπαρξη του θεού επηρεάζεται από όσα πιστεύουν οι άνθρωποι/ παρατηρητές, τότε το λογικό συμπέρασμα, όπως θα το έβγαζε ίσως ο Schrödinger, θα ήταν ότι ο Θεός, υπάρχει κατά το ήμισυ. Κοινώς μισό υπάρχει, και μισό δεν υπάρχει.

Τι συνέπειες θα είχε αυτό στις θρησκείες του κόσμου!

Χριστιανισμός:

Ο θεός είναι σεμί-πανταχού παρόν, σεμί τα πάντα πλήρων, σεμί πανάγαθος, και σεμί πάνσοφος. Κοινώς ξέρει τα μισά από όλα όσα συμβαίνουν, υπάρχει στα μισά από όσα υπάρχουν και ούτο καθ’ εξής. Και ο Χριστός θα είχε παλουκωθεί, όχι σταυρωθεί...

Ακόμα δε θα υπήρχε η άγια τριάδα αλλά η αγία μιαμισάδα...

Μωαμεθανισμός:

Μισός είναι ο πραγματικός θεός, και ο Μωά είναι ο προφήτης του.

Θα υπήρχαν δυόμισι ιεροί στύλοι του Ισλάμ.

Βουδισμός:

Τα αγάλματα του βούδα θα ήταν καχεκτικά.

Ιουδαϊσμός:

Θα ήταν το τρίγωνο του Ιουδαϊσμού αντί για το αστέρι του Ιουδαϊσμού...

Τ ιερά τρεισήμισιπτέρυγα...

Δωδεκαθεϊσμός:

Θα ήταν εξαθεΪσμός!

Εγωισμός:

Θα είχα το μισό μπόι από αυτό που έχω. (Και ναι εννοώ πως είμαι θεός. Ιδέα της Angie:P)

Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα αλλά προφανώς κάπου θα έκανα κάποιο λάθος. Πάντως θα είχε φάση ένας τέτοιος κόσμος...

Υπάρχουν 4 τρόποι να σκοτώσεις ένα λεοπαρδαλί πουκάμισο.

Πολλοί από εσάς γνωρίζουν ότι τα πουκάμισα είναι νίντζα. Άμα δε το ξέρετε αρκεί να ρωτήσετε οποιαδήποτε ομάδα ταράνδων συναντήσετε. Το ζήτημα όμως είναι αμάξι. Πως θα μπεις από τα παράθυρα; Ακριβώς όπως το σκέφτηκες: Μαρμελάδα. Όχι ότι δεν γίνεται και με άλλους. Απλά μόνος είναι πιο ομαδικά απ’ ότι με κρεμμύδι. Ναι ναι. Οχι. Το μόνο που ξέρω είναι ραδίκι. Α. Έχω πιάσει φωτιά. Πάνω μου. Χαχα. Με πιστόλι. Δε θα αντέξει τη φλογερή μου ανάσα όταν θα με σβήνει με έλεος. Τα νύχια μου είναι σαν Φρανσίσκο. Τα έστειλα αεροπορικώς με το τρένο. Κάτω από τις ρόδες του ελικοπτέρου. Πονάνε αίμα. ΧΑΑΑΑΑ.

5 πράγματα που δένουν τη σάλτσα.

Η Eroviana είχε την καλή θέληση να μου στείλει πρόσκληση να σας πω 5 πράγματα που δε ξέρετε για εμένα...

1. Αν είχα επιλογή να μη γεννηθώ ή να είχα γεννηθεί δελφίνι ή να γεννηθώ και να ζήσω τη ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, θα είχα προτιμήσει να μην είχα γεννηθεί. Αν αυτό δεν ήταν δυνατό τότε θα διάλεγα να είχα γεννηθεί δελφίνι. Και μόνο ως τελευταία επιλογή θα διάλεγα τη ζωή που έχω ζήσει. Όχι ότι δεν είναι ωραία ζωή. Απλά τα προηγούμενα θα ήταν καλύτερα νομίζω.
2. Δε μπορώ να γράψω κείμενα παρά μόνο όταν είμαι στεναχωρημένος ή έχω κάτι να με απασχολεί. Άμα θέλω να γράψω κάτι προσπαθώ να μπω σε αυτό που οι εγγλέζοι ονομάζουν splin (καμία σχέση με τη σπλήνα.). {είναι μια κατάσταση μελαγχολίας}
3. Δεν ξέρω ακόμα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θεωρώ τον εαυτό μου καλό σε πολλούς τομείς χωρίς κάποιος από αυτούς να με ελκύει αρκετά για να του αφιερώσω τη ζωή μου.
4. Απογοητεύομαι εύκολα και τα παρατάω εύκολα σε πράγματα τα οποία δεν παίζουν ή προβλέπω να παίξουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Παρόμοια ενθουσιάζομαι αρκετά εύκολα με ιδέες αλλά σχεδόν ποτέ δεν έχω το κουράγιο –λόγο φυγοπονίας- να τις ολοκληρώσω.
5. πουλάκια κάθονταν. Εεε...αυτό που δε ξέρετε για εμένα είναι ότι κάποτε έκανα μια 5σέλλιδη απόδειξη στα μαθηματικά που αν δεν είχε ένα λάθος πρόσημο στην ανάλυσή της, θα είχε συνταράξει όλο το μαθηματικό είναι...

Δεν έχω που να περάσω την μπάλα, παρά στην Angie, στις Ksotikouli και Μιστυκή Μούσα, στη Μαριλένα, και στην τριάδα. 4 βλογς, 7 άτομα μέσος όρος 5.5 άτομα, καλά είμαι...

Η Eroviana είχε την καλή θέληση να μου στείλει πρόσκληση να σας πω 5 πράγματα που δε ξέρετε για εμένα...

1. Αν είχα επιλογή να μη γεννηθώ ή να είχα γεννηθεί δελφίνι ή να γεννηθώ και να ζήσω τη ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, θα είχα προτιμήσει να μην είχα γεννηθεί. Αν αυτό δεν ήταν δυνατό τότε θα διάλεγα να είχα γεννηθεί δελφίνι. Και μόνο ως τελευταία επιλογή θα διάλεγα τη ζωή που έχω ζήσει. Όχι ότι δεν είναι ωραία ζωή. Απλά τα προηγούμενα θα ήταν καλύτερα νομίζω.
2. Δε μπορώ να γράψω κείμενα παρά μόνο όταν είμαι στεναχωρημένος ή έχω κάτι να με απασχολεί. Άμα θέλω να γράψω κάτι προσπαθώ να μπω σε αυτό που οι εγγλέζοι ονομάζουν splin (καμία σχέση με τη σπλήνα.). {είναι μια κατάσταση μελαγχολίας}
3. Δεν ξέρω ακόμα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θεωρώ τον εαυτό μου καλό σε πολλούς τομείς χωρίς κάποιος από αυτούς να με ελκύει αρκετά για να του αφιερώσω τη ζωή μου.
4. Απογοητεύομαι εύκολα και τα παρατάω εύκολα σε πράγματα τα οποία δεν παίζουν ή προβλέπω να παίξουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Παρόμοια ενθουσιάζομαι αρκετά εύκολα με ιδέες αλλά σχεδόν ποτέ δεν έχω το κουράγιο –λόγο φυγοπονίας- να τις ολοκληρώσω.
5. πουλάκια κάθονταν. Εεε...αυτό που δε ξέρετε για εμένα είναι ότι κάποτε έκανα μια 5σέλλιδη απόδειξη στα μαθηματικά που αν δεν είχε ένα λάθος πρόσημο στην ανάλυσή της, θα είχε συνταράξει όλο το μαθηματικό είναι...

Δεν έχω που να περάσω την μπάλα, παρά στην Angie, στις Ksotikouli και Μιστυκή Μούσα, στη Μαριλένα, και στην τριάδα. 4 βλογς, 7 άτομα μέσος όρος 5.5 άτομα, καλά είμαι...

Αν είναι να μου πουν ότι έχω AIDS...

θέλω να είναι με τον τρόπο αυτό.

Περίοδος Κατάληψης, και όχι κατάθλιψης.

Το υπουργείο σοκοφρετοποιείας και παραναλώματος προειδοποιεί: Το κείμενο αυτό γράφεται υπό της επήρεια του Theyre Taking The Hobbits To Isengard του Erwin Beekveld. Σε ατέρμονη επανάληψη. Οποιεσδήποτε εγκεφαλικές παρενέργειες στους αναγνώστες είναι απολύτως φυσιολογικές και οφείλονται σε κάψιμο.

Το υπουργείο αναπόλησης και ευπαθών οργανισμών προειδοποιεί: αυτό το κείμενο αποτελεί αναπόληση προηγουμένων ημερών μου.

Το υπουργείο κάλτσας, ανακάτωσης δεδομένων και τροφικών δηλητηριάσεων προειδοποιεί: μία στις δύο κάλτσες είναι δηλητηριασμένη και οι περισσότερες πορτοκαλάδες προκαλούνε τροφική τρύπα.

Μετά από όλα αυτά ακολουθεί μια μεγάλη ανακοίνωση: Ζω πιότερο στο μέλλον μου παρά στο παρών μου. Είμαι σαν να λέμε με σύνδρομο μετατοπισμένης προσοχής του παρόντος. Ή κάτι τέτοιο. Αν και σε μερικά πράγματα καταφέρνω να σιάζω.

Το τελευταίο 9 παρεμπιπτόντως όποιος το έχασε πολύ κακώς έκανε, ειδικά αν ασχολείται με βλογς. Είχε δυο φανταστικές ιστορίες.

Ας περάσουμε στη ζωή μου από την κοπή των μαλλιών μου.

Πλεονεκτήματα:

Κάνω ντους όποτε θέλω.

Δεν είμαι κακάσχημος.

Δε με ενοχλούν στη γυμναστική.

Δε με ενοχλούν στο σεξ.

Δε χρειάζονται χτένισμα.

Δε με ενοχλούν όταν βγάζω/ βάζω ρούχα.

Μειονεκτήματα:

Μου λείπει το στιλ που είχα.

Χωρίς ζελέ μοιάζω με διασταύρωση κουρεμένου γιδιού με σκαντζόχοιρο.

Στα γρήγορα -γρήγορα πριν βαρεθείτε και αλλάξετε βλογ, (σας ξέρω εσάς και τα ζάπινγκ σας...), αλλάζω σε πιο βαρετό θέμα:

ΚΑΤΆΛΗΨΗ: Η Επίσημη Δικαιολογία Για Έναν Ακόμα Χρόνο Σπουδές.

Πόσες βδομάδες πλέον; Μήδε εγώ ο ίδιος ξέρω. Είναι σαν κάτι βεντέτες που αρχίζουν 500 χρόνια πριν και τις συνεχίζουν ακόμα. Μόνο που στην περίπτωσή μας δεν είναι βεντέτα και θυμόμαστε ακόμα γιατί κάνουμε την κατάληψη. (αναφέρομαι στη κατάληψη των πανεπιστημίων...)

Χοπ Χοπ: Νέα διαδυκτιακή πώρωση: POXNORA παιχνίδι στρατηγικής που σχοινοβατεί ανάμεσα στα παιχνίδια με κάρτες σαν το magic, σε παιχνίδια με μινιατούρες σαν το warhammer και το σκάκι, και σε παιχνίδια ανταλλαγών. Ελπίζω να μη σας κολλήσω και εσάς: www.poxnora.com

Βαφόμπαλα. (Ή Paintball εις την αγγλική διάλεκτο.)

Πήγα με τον κολλητό μου και τον Ξάδερφό μου για Paintball. Απέδειξα περίτρανα πως είμαι πολύ καλός στόχος για τους αντιπάλους, και πως το άθλημα αυτό δεν είναι για τις τσέπες μας. Με τα πλαστικά γυαλιά μου που θόλωναν –όπως και η προστατευτική μάσκα μου- δεν έβλεπα τίποτα. Έπειτα έβγαλα τα γυαλιά και συνέχισα χωρίς διόπτρες. Ημίτυφλος, καθώς και η μάσκα θόλωνε και ήταν γρατσουνισμένη, και δεν είχα τα γυαλιά μου. Τους αντιπάλους τους έβλεπα μόνο ως κίνηση. Τις σφαίρες τις άκουγα μόνο. Ή τις ένιωθα. Πονάνε οι ηλίθιες. Είμαι τίγκα στις μελανιές. Τέλος πάντων. Και στο τέλος 30ευρά έφυγαν από το πορτοφόλι μου. Τουλάχιστον είχε ωραίες στιγμές. Π.χ. από γκελ σε δίχτυ προστασίας μια σφαίρα μου πέτυχε έναν πολύ καλά καμουφλαρισμένο αντίπαλο. Ή όταν ήμουν μέσα στο σχεδόν απόρθητο καστράκι. Ή όταν έβλεπα (στην αρχή). Ή όταν έτρεχα βλέποντας τον κόσμο μέσα από μία ομίχλη σαν αυτές των ψυχοτροπικών φαρμάκων. Άσε που νικήσαμε, χάρη στον Παναγιώτη και την ταχύτητά του. Ή όταν ο ξάδερφός μου, ο Αλέξανδρος, έμεινε μόνο ενάντια σε 3 αντιπάλους και έφαγε τους δυο πριν τον φάνε. Τέσπα. Είμαι γεμάτος μελανιές, και ανέκδοτα από το πως πέρασα. Και νεύρα για τη τροφική δηλητηρίαση που έπαθα εκείνη τη μέρα. Προσπαθώ να αποφανθώ αν οφείλεται στη πρωινή πίτσα στο Βενέτη, ή στη πορτοκαλάδα στο Paintball. Τα νεύρα που προανέφερα οφείλονται κυρίως στη γονική συμπαράσταση... (ειρωνεία... μάλλον κακή για να χρειάζεται να την επισημαίνω κιόλας...) Κλείνω τη παράγραφο βαφόμπαλα με την παρατήρηση ότι είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος: δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να ζητήσω άλλη μάσκα για το παιχνίδι...

Ουυυυυπς, έγραψα πολλά βαρετά πράγματα ήδη. Καλώς. Χαίρομαι που με διάβασες, άσε και κανένα σχόλιο τώρα μπας και γράψω πάλι πιο σύντομα (σχολιοθύρας ω).

Τι λείπει;

Μακάρι να ήξερα. Έμπνευση. Πάντοτε όμως πίστευα πως η έμπνευση θέλει προβληματισμούς. Δε μπορείς έτσι στο τσούπ να αρχίσεις να γράφεις κατεβατά. Όχι. Απλά δεν γίνεται. Και οι προβληματισμοί πηγάζουν από τα προβλήματα, και αυτό το λεω και εξ’ ορισμού και από προσωπική εμπειρία. Όμως τι; Δεν έχω πλέον προβληματισμούς; Σιγά. Λες και η ζωή σου είναι τόσο τέλεια πια. Όχι. Αλλά τόσες μέρες δε μπορώ να γράψω. Δεν είναι ότι η ζωή μου είναι τέλεια –μακριά από εμάς πράγματα των άκρων όπως η τελειότητα, έχω τα μειονεκτήματα μου και είμαι πολύ χαρούμενος που έχω κάτι να ασχολούμαι, ευχαριστώ.- δεν είναι, όπως έγραφα ότι η ζωή μου είναι τέλεια. Απλά πλέον το γεγονός ότι έχω προβλήματα δεν οφείλεται πλέον παρά από ένα και μόνο άτομο. (Και όσοι λένε τον Κόπερφιλντ, κάνουν λάθος.) Αν δε πάω τόσο καλά με τις σπουδές μου, εγώ φταιω. Αν έχω χτίσει ένα κάστρο από ψευδαισθήσεις, εγώ φταιω. Όλα όσα μου δηλητηριάζουν τη ζωή είναι δηλητήρια που παράγει ο ίδιος μου ο εαυτός. Και συνεπώς δε μπορώ να γκρινιάξω για αυτά. Αν έκοψα το μαλλί και δε μου πάει τόσο, δεν έχω άλλον παρά τον εαυτό μου για να κατηγορήσω. Παράλληλα μπορώ να γευτώ τις επιβραβεύσεις των πράξεών μου. Αν το μαλλί μου, μου αρέσει, δεν το οφείλω σε κανέναν άλλο πέρα του εαυτού μου. Και αν δε μπορώ να γράψω, και πάλι φταιω εγώ. Τι να κάνουμε. Ίσως αν μιζεριάσω πάλι κάποτε τα τόσα μισοτελειωμένα κείμενα αυτής της περιόδου να δουν το φως του διαδυκτίου. Έως τότε ελπίζω να βρω πάλι έμπνευση ζορίζοντας τον εαυτό μου να ξαναρχίσει να σκέφτεται.

"Seven Blunders of the World"

1. Wealth without work

2. Pleasure without conscience

3. Knowledge without character

4. Commerce without morality

5. Science without humanity

6. Worship without sacrifice

7. Politics without principle

—Mahatma Gandhi

My name is Sephiroth.

Γνωστός και ως σεφ, για λόγους σμίκρυνσης του nickname, και όχι τόσο για τις γνώσεις μαγειρικής μου. Πέρασα τόσα χρόνια συνδεδεμένος με αυτό το όνομα. Από το γυμνάσιο. Ο κακός του Final Fantasy 7, έπειτα ο χαρακτήρας μου στο AD&D, -τα παλιά καλά χρόνια- έπειτα η αφορμή να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά στη καβάαλα, -όχι τη πόλη, τον Ιουδαϊκό μυστικισμό, και τέλος το όνομα του χαρακτήρα μου στο ελληνικό mmltoprpg (massive multiplayer live tabletop online persistent role playing game). Οι εποχές που ονειρευόμουν πως ήλεγχα πράγματα που δεν υπάρχουν, πως ήμουνα πράγματα που ποτέ δεν ήμουν. Όταν είμαι ο Sephiroth δεν είμαι εγώ. Είμαι κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Είναι μια περσόνα μου που με καταλαμβάνει, ανώτερη. Αποφάσεις γίνονται πιο εύκολες, ακόμα και όσες είναι σκληρές. Επιβάλλομαι πιο εύκολα στους άλλους και στον ίδιο μου τον εαυτό. Αλλά μετά από τόσα χρόνια απραξίας ποιος θυμάται τον Sephiroth; Τι είναι παρά μια ανάμνηση, ένας πόθος για κάτι που δε θα μπορούσε να είχε υπάρξει ποτέ αλλά η ψευδαίσθησή του θα μπορούσε να κρατήσει άλλο τόσο λίγο; Δεν είμαι πια ο Sephiroth., και ας με αποκαλούμε έτσι.

New game!

Αν θέλετε να γίνετε βρυκόλακες...

http://s1.bitefight.gr/c.php?uid=15997